vrijdag 11 juli 2008
16. Pas op de plaats; over hoe een rennende coach tot stilstand kwam
Soms wil ik verder zijn dan ik ben,en dat kan niet.
15. Wereld op z'n kop. De twijfel slaat genadeloos toe.
Mede door mijn strategische posters en mijn sprankelende aanwezigheid
;-) gaat het verhaal van een NLP-coach op het strand als een lopend vuurtje rond en algauw komen er meer en meer verzoeken binnen en ga ik vol overgave aan de slag.
Echter: Na een aantal keer de problemen en verhalen aan te hebben moeten horen, begin ik er behoorlijk tabak van te krijgen.
M'n liefje is zo vriendelijk om mij erop te wijzen dat ik elke keer moe en sjagrijnig ben als ik iemand 'geholpen' heb.
Ook m'n workshops, die met veel positieve energie en zonder moeite zijn ontwikkeld, en die ook nog lekker aanslaan, leveren mij niets op. Ze kosten me energie en ik ben al dat *excuseer* gelul en die verhalen van al die mensen helemaal beu.
Er zit me iets in de weg, maar ik kan m’n vinger d’r niet echt opleggen.
Als coach en trainer zou ik het als een uitdaging moeten zien, als iemand er helemaal niks van snapt en probeert zich open te stellen voor al dit nieuws, maar zich ook keihard vasthoud aan z'n oude vertrouwde patroon. Ik vind het alleen maar vervelend en ik word er erg ongeduldig van.
Maar hier schrik ik toch wel van!
Dit is toch wat ik hier kwam doen? Mensen begeleiden, inspireren en motiveren naar een gelukkig en succesvol leven. Moeiteloos en vreugdevol, zoals het leven bedoeld is... Workshops geven en sessies doen.
Maar blijkbaar zijn de mensen die op zoek zijn naar een 'beter' leven, meestal mensen met problemen. Problemen waar ze graag alle aandacht aan geven,omdat men nou eenmaal geloofd dat je gelukkiger word als je je problemen op hebt gelost.
En ik zit hier nu ziek te worden en sjagrijnig en moe van al die problemen en eindeloze verhalen,verhalen,verhalen...
Ook is het me allang duidelijk, dat je problemen niet oplost door er alle aandacht aan te geven.
Ik wil me ook helemaal niet meer bezig houden met problemen!
Ik heb genoeg problemen in m'n leven gehad en ik wil ...ik wil... wat wil ik eigenlijk?
En dan slaat de twijfel me genadeloos in de nek, die de laatste dagen toch alweer lekker strak gespannen is.
Vind ik m'n nieuwe vak niet leuk dan? Heb ik dan al die tijd voor niks gestudeerd en geleerd en al die tijd en energie in gestoken? Zit ik nu toch nog helemaal op het verkeerde spoor? Moet ik 't maar opgeven en weer helemaal van voren af aan beginnen? Met iets nieuws.
Ik begin zelfs even te geloven dat ik mensen niet leuk vind.
Wat een ellende en wat een teleurstelling.
Wat nu??
De neiging borrelt op, om het bijltje erbij neer te gooien en me op iets totaal anders te storten. Maar ik ben gelukkig wel coach genoeg om dit patroon in mezelf te herkennen, want alhoewel ik groei en ontwikkeling hoog ik het vaandel heb staan, neig ik naar radicale verandering als iets tegenvalt. En 't heeft even geduurd voordat ik kon zien dat dat nu juist is, wat groei in de weg staat.
Het is elke keer weer opnieuw beginnen.
De soep weggooien als ie niet meteen smaakt, ipv wat ingredienten toevoegen...
Gelukkig ben ik er deze keer op tijd bij en ik weet mezelf de juiste vragen te stellen. Vragen die me het doolhof uitleiden, ipv erin.
Ik besef me maar al te goed dat alles valt of staat bij de kwaliteit van de vraag die je jezelf stelt. 'Is dan alles voor niks geweest en moet ik nu weer helemaal opnieuw beginnen?', is niet echt een vraag die me moed geeft.
Ik moet mezelf even bij de lurven grijpen, want oh..wat is het makkelijk om me heerlijk te wentelen in de slachtofferrol en me even lekker miserabel en mislukt te voelen. Lekker in m'n donkere hoekje weg te kruipen en alle verantwoordelijkheid over m'n eigen leven uit m'n handen te laten vallen, wachtend op m’n figuurlijke prins die me mag komen redden.
Ik wentel lekker even in zelfmedelijden, maar nodig mezelf ook uit om bij de les te blijven.
Dus, hoe staan de zaken ervoor?
Ik ben er nu achter wat ik niet wil, wat ik niet leuk vind, wat me energie kost.
Das belangrijke informatie.
Als ik nl. weet wat niet ,kan ik er vandaaruit makkelijker achter komen wat wél.
Even de focus verschuiven.
My own state of mind is the determining key....zoals ik dat zo mooi op m'n visitekaartjes en website verkondig. Nu nog even zelf in de praktijk brengen.
De antwoorden op m'n nieuwe vraag komen al gauw genoeg binnendruppelen.
Mooi is dat, hoe je onderbewuste geest met je samenwerkt.
Eigenlijk liggen alle antwoorden in je opgeslapen en de juiste vraag is een blikopenener voor je geest.
Als ik dit niet wil, wat wil ik dan wel?
Te simpel voor woorden.
Wat ik wél leuk vind is analyseren, naar de kern zoeken en mensen zich bewust maken van zichzelf. Van wat ze doen, wat ze kunnen, wat ze geloven, wat ze belangrijk vinden, wie ze zijn, wat ze hier komen doen. Ze in hun kracht zetten. De problemen lossen zichzelf dan vaak vanzelf op.
De focus hebben op het probleem is helemaal geen slim idee. Hoe kon ik dat toch vergeten?
Voor de zoveelste keer:
Daar waar je je aandacht op richt word alleen maar meer en groter.
Probleemoplossing werkt alleen als je je aandacht geeft aan waar je heenwilt. Zoeken naar oplossingen is nog steeds je bezig houden met je probleem.
Het werkt als een weegschaal eigenlijk. Meer gewicht aan de probleemkant doet de weegschaal doorslaan naar die kant. Er bestaat bijna niets anders meer dan je probleem. Je kunt dan niet ophouden met erover te praten en daarmee voedt je het nog meer. En naar al die verhalen luisteren, inclusief die van mezelf, is dus precies het tegenovergestelde van wat ik moet doen om dieje arme mens( die ik zelf dan ook ben) te helpen.
Dus mijn aversie heeft het eigenlijk precies bij het goede eind. Brengt mij juist naar de oplossing toe. Geeft me een gereedschap in handen waarmee ik tot vele snellere resultaten kan komen met minder moeite en pijn.
Vanaf nu weet ik dat ik het hele verhaal over kan slaan en meteen naar de kern toe kan.
En zelf leer ik, door het voor anderen heel goed te weten, blijkt ook keer op keer, want dit hele verhaal geld natuurlijk in eerste instantie ook voor mezelf.
Het leert mij ook om te vertrouwen op wat m'n hart me ingeeft.
Datgene wat ik hier kom doen, waar ik goed in ben en uniek, zal iets zijn wat ik graag doe, waar ik plezier aan beleef, wat me energie zal geven en waar ik blij van word.
Voor minder ga ik niet meer.
Dit vergt wel een onmetelijk vertrouwen in mezelf en m'n kwaliteiten. Vanaf nu word het dus zaak om m'n vertrouwen te gaan voeden, ipv na te gaan denken wat m'n volgende stap zal zijn. Als ik vertrouwen heb ik mezelf, zal de volgende stap zichzelf aandienen als een hartsverlangen en de verkeerde weg als een aversie.
Wat een briljant innerlijk navigatiesysteem.
Waarom leren we zulke dingen niet op school, ipv natuurkunde en biologie?
;-) gaat het verhaal van een NLP-coach op het strand als een lopend vuurtje rond en algauw komen er meer en meer verzoeken binnen en ga ik vol overgave aan de slag.
Echter: Na een aantal keer de problemen en verhalen aan te hebben moeten horen, begin ik er behoorlijk tabak van te krijgen.
M'n liefje is zo vriendelijk om mij erop te wijzen dat ik elke keer moe en sjagrijnig ben als ik iemand 'geholpen' heb.
Ook m'n workshops, die met veel positieve energie en zonder moeite zijn ontwikkeld, en die ook nog lekker aanslaan, leveren mij niets op. Ze kosten me energie en ik ben al dat *excuseer* gelul en die verhalen van al die mensen helemaal beu.
Er zit me iets in de weg, maar ik kan m’n vinger d’r niet echt opleggen.
Als coach en trainer zou ik het als een uitdaging moeten zien, als iemand er helemaal niks van snapt en probeert zich open te stellen voor al dit nieuws, maar zich ook keihard vasthoud aan z'n oude vertrouwde patroon. Ik vind het alleen maar vervelend en ik word er erg ongeduldig van.
Maar hier schrik ik toch wel van!
Dit is toch wat ik hier kwam doen? Mensen begeleiden, inspireren en motiveren naar een gelukkig en succesvol leven. Moeiteloos en vreugdevol, zoals het leven bedoeld is... Workshops geven en sessies doen.
Maar blijkbaar zijn de mensen die op zoek zijn naar een 'beter' leven, meestal mensen met problemen. Problemen waar ze graag alle aandacht aan geven,omdat men nou eenmaal geloofd dat je gelukkiger word als je je problemen op hebt gelost.
En ik zit hier nu ziek te worden en sjagrijnig en moe van al die problemen en eindeloze verhalen,verhalen,verhalen...
Ook is het me allang duidelijk, dat je problemen niet oplost door er alle aandacht aan te geven.
Ik wil me ook helemaal niet meer bezig houden met problemen!
Ik heb genoeg problemen in m'n leven gehad en ik wil ...ik wil... wat wil ik eigenlijk?
En dan slaat de twijfel me genadeloos in de nek, die de laatste dagen toch alweer lekker strak gespannen is.
Vind ik m'n nieuwe vak niet leuk dan? Heb ik dan al die tijd voor niks gestudeerd en geleerd en al die tijd en energie in gestoken? Zit ik nu toch nog helemaal op het verkeerde spoor? Moet ik 't maar opgeven en weer helemaal van voren af aan beginnen? Met iets nieuws.
Ik begin zelfs even te geloven dat ik mensen niet leuk vind.
Wat een ellende en wat een teleurstelling.
Wat nu??
De neiging borrelt op, om het bijltje erbij neer te gooien en me op iets totaal anders te storten. Maar ik ben gelukkig wel coach genoeg om dit patroon in mezelf te herkennen, want alhoewel ik groei en ontwikkeling hoog ik het vaandel heb staan, neig ik naar radicale verandering als iets tegenvalt. En 't heeft even geduurd voordat ik kon zien dat dat nu juist is, wat groei in de weg staat.
Het is elke keer weer opnieuw beginnen.
De soep weggooien als ie niet meteen smaakt, ipv wat ingredienten toevoegen...
Gelukkig ben ik er deze keer op tijd bij en ik weet mezelf de juiste vragen te stellen. Vragen die me het doolhof uitleiden, ipv erin.
Ik besef me maar al te goed dat alles valt of staat bij de kwaliteit van de vraag die je jezelf stelt. 'Is dan alles voor niks geweest en moet ik nu weer helemaal opnieuw beginnen?', is niet echt een vraag die me moed geeft.
Ik moet mezelf even bij de lurven grijpen, want oh..wat is het makkelijk om me heerlijk te wentelen in de slachtofferrol en me even lekker miserabel en mislukt te voelen. Lekker in m'n donkere hoekje weg te kruipen en alle verantwoordelijkheid over m'n eigen leven uit m'n handen te laten vallen, wachtend op m’n figuurlijke prins die me mag komen redden.
Ik wentel lekker even in zelfmedelijden, maar nodig mezelf ook uit om bij de les te blijven.
Dus, hoe staan de zaken ervoor?
Ik ben er nu achter wat ik niet wil, wat ik niet leuk vind, wat me energie kost.
Das belangrijke informatie.
Als ik nl. weet wat niet ,kan ik er vandaaruit makkelijker achter komen wat wél.
Even de focus verschuiven.
My own state of mind is the determining key....zoals ik dat zo mooi op m'n visitekaartjes en website verkondig. Nu nog even zelf in de praktijk brengen.
De antwoorden op m'n nieuwe vraag komen al gauw genoeg binnendruppelen.
Mooi is dat, hoe je onderbewuste geest met je samenwerkt.
Eigenlijk liggen alle antwoorden in je opgeslapen en de juiste vraag is een blikopenener voor je geest.
Als ik dit niet wil, wat wil ik dan wel?
Te simpel voor woorden.
Wat ik wél leuk vind is analyseren, naar de kern zoeken en mensen zich bewust maken van zichzelf. Van wat ze doen, wat ze kunnen, wat ze geloven, wat ze belangrijk vinden, wie ze zijn, wat ze hier komen doen. Ze in hun kracht zetten. De problemen lossen zichzelf dan vaak vanzelf op.
De focus hebben op het probleem is helemaal geen slim idee. Hoe kon ik dat toch vergeten?
Voor de zoveelste keer:
Daar waar je je aandacht op richt word alleen maar meer en groter.
Probleemoplossing werkt alleen als je je aandacht geeft aan waar je heenwilt. Zoeken naar oplossingen is nog steeds je bezig houden met je probleem.
Het werkt als een weegschaal eigenlijk. Meer gewicht aan de probleemkant doet de weegschaal doorslaan naar die kant. Er bestaat bijna niets anders meer dan je probleem. Je kunt dan niet ophouden met erover te praten en daarmee voedt je het nog meer. En naar al die verhalen luisteren, inclusief die van mezelf, is dus precies het tegenovergestelde van wat ik moet doen om dieje arme mens( die ik zelf dan ook ben) te helpen.
Dus mijn aversie heeft het eigenlijk precies bij het goede eind. Brengt mij juist naar de oplossing toe. Geeft me een gereedschap in handen waarmee ik tot vele snellere resultaten kan komen met minder moeite en pijn.
Vanaf nu weet ik dat ik het hele verhaal over kan slaan en meteen naar de kern toe kan.
En zelf leer ik, door het voor anderen heel goed te weten, blijkt ook keer op keer, want dit hele verhaal geld natuurlijk in eerste instantie ook voor mezelf.
Het leert mij ook om te vertrouwen op wat m'n hart me ingeeft.
Datgene wat ik hier kom doen, waar ik goed in ben en uniek, zal iets zijn wat ik graag doe, waar ik plezier aan beleef, wat me energie zal geven en waar ik blij van word.
Voor minder ga ik niet meer.
Dit vergt wel een onmetelijk vertrouwen in mezelf en m'n kwaliteiten. Vanaf nu word het dus zaak om m'n vertrouwen te gaan voeden, ipv na te gaan denken wat m'n volgende stap zal zijn. Als ik vertrouwen heb ik mezelf, zal de volgende stap zichzelf aandienen als een hartsverlangen en de verkeerde weg als een aversie.
Wat een briljant innerlijk navigatiesysteem.
Waarom leren we zulke dingen niet op school, ipv natuurkunde en biologie?
14. De reis naar binnen kan nu definitief beginnen
Ik kom tot een afschuwelijke ontdekking!
Geluk zit ‘m niet in dingen bereiken of dromen waarmaken!!
Ik heb nu bereikt waar ik jaren geleden van droomde toen ik me in het zweet stond te werken in m'n eigen kapsalon: ....Eens...zal ik ergens in de tropen op het strand onder een koele palmboom m'n werk doen....
En het is nu zover.
Ik mag helemaal zelf uitmaken hoe lang ik wil werken en wat ik wil verdienen.
M'n pauze is een verkoelende duik in de oceaan.
Ik kan m'n eigen tijd indelen en werken wanneer 't mij uitkomt.
Ik heb weinig tot niets om me druk om te maken, ik voel geen stress of druk en leef in een prachtige natuurlijke omgeving, met de meest fantastische mensen om me heen, die me inspireren en voeden.
Ik kan buiten leven op blote voeten, en werken vanuit m'n hangmat.
En toch blijf ik letten op wat ik niet heb en verlangen naar meer. Wachten op...iets....
Alsof dat nou eenmaal is wat ik gewend ben geraakt?
Bovendien ben ik een eigenaardige manier van doen van mezelf aan het ontdekken.
Ik houd er blijkbaar van om m'n leven uit te stellen.
Was ik Nederland maar steeds bezig met wat er allemaal voor me mogelijk werd als ik eenmaal hier was; nu ben hier en begin ik juist te zien en te plannen wat ik straks ga doen als ik weer thuis ben.
Eigenlijk ben ik dus altijd straks daar en nooit nu hier.
Waar ik ook ben, het maakt niet uit. Ik gebruik steeds dezelfde truc.
Het hangt dus niet van de plek af, van de omstandigheden; het zit in mij!!
Hier zou alles makkelijker worden, vanzelf gaan zelfs. Tenminste, dat heb ik al die tijd vol overgave geloofd.
Maar ík blijf gewoon dezelfde, waarheen ik ook ga. En ik wist dat verstandelijk natuurlijk al wel, maar ik had stiekum toch een hoop opgehangen aan de perfecte plek, de perfecte omstandigheden. Zoals ik eerder zocht naar 't perfecte werk, studie of man.
"Als...dan...." is dus gewoon een smoesje!
Is gewoon valse hoop!!..!!
Ik heb mezelf mooi wat wijsgemaakt.
Bovendien gaat ’t ook niet zo gemakkelijk als ik me allemaal had voorgesteld.
Blijkbaar is dat wat ergebeurd als je je dromen aan de werkelijkheid test. Blijven daarom zoveel mensen liever dromen?
M’n postertjes hangen, m’n klantjes komen zoetjesaan binnendruppelen, ik heb 2 vaste werkdagen als strandkapper en ik neem de tijd om creatief te zijn en mooie dingen te maken en toch heb ik geen voldaan gevoel. Toch lijkt het of het beter kan, ik meer wil. Of het niet echt van de grond komt. Het verlangen en de onvrede blijven nauwelijks grijpbaar om me heen hangen.
Maar als dromen waarmaken geen geluk brengt, wat dan wel???
Een workshop over de wet van aantrekking brengt onverwacht het antwoord.
En dat terwijl ik dat nu juist dacht onder de knie te hebben...
In feite is het zo simpel, en eigenlijk wist ik het wel, maar het was nog niet echt tot me doorgedrongen blijkbaar. Of ik heb mezelf gewoon met veel succes iets op de mouw gespeld.
En maar bezig zijn met waardevolle doelen stellen, en nadenken over wat ik wil bereiken; een liefdevolle relatie, een succesvolle onderneming, een mooi huis ergens in de prachtige natuur, reizen, blablablablablabladiebla...
Altijd verlangen naar .... meer.
Maar het focussen op wat je in je leven wilt bereiken, houd tegelijkertijd in dat je je bewust bent van het ontbreken daarvan. Het gebrek aan...iets...
Het nog niet hebben is de voeding van het verlangen naar meer, naar beter, naar niet genoeg...
Geen prettige manier van leven.
De manier om uit deze cirkel te raken is simpel, volgens Damien, de workshopleider:
Neem je lijstje van doelen die je wilt bereiken en kies die ene die het dichtst bij je hart ligt. Vraag je vervolgens af, naar welke ERVARING je eigenlijk verlangt.
Welke ervaring het is, die je hoopt te krijgen door het bereiken van dit doel.
Met andere woorden: laat dat hele idee van goals hebben vallen en ga rechtstreeks voor de ervaring. Je zult dan ontdekken dat veel van de dingen waar je naar verlangt, er gewoon al zijn, of dat je niet perse het door jou gestelde doel hoeft te bereiken om het gevoel al te kunnen hebben. Dit brengt een gevoel van geluk en tevredenheid met zich mee,
Precies hetgene waar we zo naar verlangen.
Ik kom vervolgens uit bij innerlijke rust, steun, liefde, vervulling, GELUK.
En nu is het zaak om rond te kijken in m'n leven om te zien, waar ik dat al in m'n leven heb. Wanneer voel ik innerlijke rust, hoe steun ik mezelf, geef ik mezelf alle liefde? Wat geeft mij nu een gevoel van vervulling? Wanneer ben ik gelukkig, als ik wat doe of laat?
Met andere woorden: wat is er al? hoe voelt dat en maak contact met dat gevoel. Besef! hoeveel van waar je naar verlangt al in je leven is. Mischien in een andere vorm dan je verwacht, maar wat er wel degelijk is. Hierbij stilstaan en dit bewust voelen, maakt dat je op de juiste frequentie 'vibreert' om meer van dat in je leven aan te trekken. En of dat dan komt in de vorm van een nieuw huis, een succesvolle ondernemning, een nieuwe relatie, het oppoetsen van de oude, of juist in het alleen leven, dat kun je blijkbaar beter aan het Universum overlaten, of aan je hogere zelf, of aan GOD of hoe je het ook noemen wilt. Het is blijkbaar niet aan ons om dat te zien. En dat blijkt maar weer...
Mooi dat soms het níet krijgen waar je naar verlangt, je juist een stap verder brengt.
En....-----* Waar je ook heengaat, daar ben je...*-----
Dus besluit ik me maar over te geven aan de Goden en eens wat flexibeler te worden.
(Haha, ikke wel...)
Want wat weet ik er nou per slot van rekening van wat goed voor mij is? Dit is slechts mijn lage perspectief. En vandaaruit heb ik geen overzicht, geen idee van het grotere plaatje. Ik ben als een vlieg die op een beeldbuis zit. Ik zie alleen de stippeltjes en niet waar het verhaal van de film over gaat.
En ik kan wel van alles gaan zitten willen, maar willen betekend: er nog niet zijn, iets nog niet hebben.
Dit is een vreemde stap voor mij.
Ophouden met doen en willen, en afwachten wat er komt, wat ik krijg. Me richten op de ervaring zelf. Geluk, vervulling, liefde...
Het vergt een hele berg vertrouwen.
Ik besef dat ik dat niet zoveel heb. Wat natuurlijk de reden is voor heb willen hebben van de controle...het ontbreken van vertrouwen.
Mooi hoe alles in elkaar steekt.
En NLP leert:
Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt
blijf je krijgen wat je altijd kreeg.
Hop met de geit dan maar.
Overgave....
Een beetje meer yin in m'n leven brengen. Toch gewoon die yin weer. Maar daar was ik toch al achter?
Nou, aan de slag dan maar weer......oh nee, juist niet. Pfffft, moeilijk hoor.
Mike Dooley (www.tut.com) stuurt me elke dag een 'note from the universe' om erop te hameren dat ik me moet bezighouden met de 'endresults' en niet met de 'how to get there's'.
En toch denk ik het beter te weten dan het Universum en bepaal ik zelf wel wat mij gelukkig maakt.
Maar geluk is een gemoedstoestand; een 'inside job'.
Niets of niemand ter wereld kan dat mij aan komen reiken van buitenaf. Ik moet dat in mezelf cultiveren. Simpel as that, geen ontkomen meer aan.
Wanneér ben ik gelukkig?
Als ik geniet!
Waar geniet ik van?
Achtergrondmuziekje:
These visions make us desperate, give us hope..
An end is always a start of a new episode
We’re free to interact with the plot
Our choices always mean a lot
Just trying to translate this secret code
Visions-hooverphonic
Geluk zit ‘m niet in dingen bereiken of dromen waarmaken!!
Ik heb nu bereikt waar ik jaren geleden van droomde toen ik me in het zweet stond te werken in m'n eigen kapsalon: ....Eens...zal ik ergens in de tropen op het strand onder een koele palmboom m'n werk doen....
En het is nu zover.
Ik mag helemaal zelf uitmaken hoe lang ik wil werken en wat ik wil verdienen.
M'n pauze is een verkoelende duik in de oceaan.
Ik kan m'n eigen tijd indelen en werken wanneer 't mij uitkomt.
Ik heb weinig tot niets om me druk om te maken, ik voel geen stress of druk en leef in een prachtige natuurlijke omgeving, met de meest fantastische mensen om me heen, die me inspireren en voeden.
Ik kan buiten leven op blote voeten, en werken vanuit m'n hangmat.
En toch blijf ik letten op wat ik niet heb en verlangen naar meer. Wachten op...iets....
Alsof dat nou eenmaal is wat ik gewend ben geraakt?
Bovendien ben ik een eigenaardige manier van doen van mezelf aan het ontdekken.
Ik houd er blijkbaar van om m'n leven uit te stellen.
Was ik Nederland maar steeds bezig met wat er allemaal voor me mogelijk werd als ik eenmaal hier was; nu ben hier en begin ik juist te zien en te plannen wat ik straks ga doen als ik weer thuis ben.
Eigenlijk ben ik dus altijd straks daar en nooit nu hier.
Waar ik ook ben, het maakt niet uit. Ik gebruik steeds dezelfde truc.
Het hangt dus niet van de plek af, van de omstandigheden; het zit in mij!!
Hier zou alles makkelijker worden, vanzelf gaan zelfs. Tenminste, dat heb ik al die tijd vol overgave geloofd.
Maar ík blijf gewoon dezelfde, waarheen ik ook ga. En ik wist dat verstandelijk natuurlijk al wel, maar ik had stiekum toch een hoop opgehangen aan de perfecte plek, de perfecte omstandigheden. Zoals ik eerder zocht naar 't perfecte werk, studie of man.
"Als...dan...." is dus gewoon een smoesje!
Is gewoon valse hoop!!..!!
Ik heb mezelf mooi wat wijsgemaakt.
Bovendien gaat ’t ook niet zo gemakkelijk als ik me allemaal had voorgesteld.
Blijkbaar is dat wat ergebeurd als je je dromen aan de werkelijkheid test. Blijven daarom zoveel mensen liever dromen?
M’n postertjes hangen, m’n klantjes komen zoetjesaan binnendruppelen, ik heb 2 vaste werkdagen als strandkapper en ik neem de tijd om creatief te zijn en mooie dingen te maken en toch heb ik geen voldaan gevoel. Toch lijkt het of het beter kan, ik meer wil. Of het niet echt van de grond komt. Het verlangen en de onvrede blijven nauwelijks grijpbaar om me heen hangen.
Maar als dromen waarmaken geen geluk brengt, wat dan wel???
Een workshop over de wet van aantrekking brengt onverwacht het antwoord.
En dat terwijl ik dat nu juist dacht onder de knie te hebben...
In feite is het zo simpel, en eigenlijk wist ik het wel, maar het was nog niet echt tot me doorgedrongen blijkbaar. Of ik heb mezelf gewoon met veel succes iets op de mouw gespeld.
En maar bezig zijn met waardevolle doelen stellen, en nadenken over wat ik wil bereiken; een liefdevolle relatie, een succesvolle onderneming, een mooi huis ergens in de prachtige natuur, reizen, blablablablablabladiebla...
Altijd verlangen naar .... meer.
Maar het focussen op wat je in je leven wilt bereiken, houd tegelijkertijd in dat je je bewust bent van het ontbreken daarvan. Het gebrek aan...iets...
Het nog niet hebben is de voeding van het verlangen naar meer, naar beter, naar niet genoeg...
Geen prettige manier van leven.
De manier om uit deze cirkel te raken is simpel, volgens Damien, de workshopleider:
Neem je lijstje van doelen die je wilt bereiken en kies die ene die het dichtst bij je hart ligt. Vraag je vervolgens af, naar welke ERVARING je eigenlijk verlangt.
Welke ervaring het is, die je hoopt te krijgen door het bereiken van dit doel.
Met andere woorden: laat dat hele idee van goals hebben vallen en ga rechtstreeks voor de ervaring. Je zult dan ontdekken dat veel van de dingen waar je naar verlangt, er gewoon al zijn, of dat je niet perse het door jou gestelde doel hoeft te bereiken om het gevoel al te kunnen hebben. Dit brengt een gevoel van geluk en tevredenheid met zich mee,
Precies hetgene waar we zo naar verlangen.
Ik kom vervolgens uit bij innerlijke rust, steun, liefde, vervulling, GELUK.
En nu is het zaak om rond te kijken in m'n leven om te zien, waar ik dat al in m'n leven heb. Wanneer voel ik innerlijke rust, hoe steun ik mezelf, geef ik mezelf alle liefde? Wat geeft mij nu een gevoel van vervulling? Wanneer ben ik gelukkig, als ik wat doe of laat?
Met andere woorden: wat is er al? hoe voelt dat en maak contact met dat gevoel. Besef! hoeveel van waar je naar verlangt al in je leven is. Mischien in een andere vorm dan je verwacht, maar wat er wel degelijk is. Hierbij stilstaan en dit bewust voelen, maakt dat je op de juiste frequentie 'vibreert' om meer van dat in je leven aan te trekken. En of dat dan komt in de vorm van een nieuw huis, een succesvolle ondernemning, een nieuwe relatie, het oppoetsen van de oude, of juist in het alleen leven, dat kun je blijkbaar beter aan het Universum overlaten, of aan je hogere zelf, of aan GOD of hoe je het ook noemen wilt. Het is blijkbaar niet aan ons om dat te zien. En dat blijkt maar weer...
Mooi dat soms het níet krijgen waar je naar verlangt, je juist een stap verder brengt.
En....-----* Waar je ook heengaat, daar ben je...*-----
Dus besluit ik me maar over te geven aan de Goden en eens wat flexibeler te worden.
(Haha, ikke wel...)
Want wat weet ik er nou per slot van rekening van wat goed voor mij is? Dit is slechts mijn lage perspectief. En vandaaruit heb ik geen overzicht, geen idee van het grotere plaatje. Ik ben als een vlieg die op een beeldbuis zit. Ik zie alleen de stippeltjes en niet waar het verhaal van de film over gaat.
En ik kan wel van alles gaan zitten willen, maar willen betekend: er nog niet zijn, iets nog niet hebben.
Dit is een vreemde stap voor mij.
Ophouden met doen en willen, en afwachten wat er komt, wat ik krijg. Me richten op de ervaring zelf. Geluk, vervulling, liefde...
Het vergt een hele berg vertrouwen.
Ik besef dat ik dat niet zoveel heb. Wat natuurlijk de reden is voor heb willen hebben van de controle...het ontbreken van vertrouwen.
Mooi hoe alles in elkaar steekt.
En NLP leert:
Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt
blijf je krijgen wat je altijd kreeg.
Hop met de geit dan maar.
Overgave....
Een beetje meer yin in m'n leven brengen. Toch gewoon die yin weer. Maar daar was ik toch al achter?
Nou, aan de slag dan maar weer......oh nee, juist niet. Pfffft, moeilijk hoor.
Mike Dooley (www.tut.com) stuurt me elke dag een 'note from the universe' om erop te hameren dat ik me moet bezighouden met de 'endresults' en niet met de 'how to get there's'.
En toch denk ik het beter te weten dan het Universum en bepaal ik zelf wel wat mij gelukkig maakt.
Maar geluk is een gemoedstoestand; een 'inside job'.
Niets of niemand ter wereld kan dat mij aan komen reiken van buitenaf. Ik moet dat in mezelf cultiveren. Simpel as that, geen ontkomen meer aan.
Wanneér ben ik gelukkig?
Als ik geniet!
Waar geniet ik van?
Achtergrondmuziekje:
These visions make us desperate, give us hope..
An end is always a start of a new episode
We’re free to interact with the plot
Our choices always mean a lot
Just trying to translate this secret code
Visions-hooverphonic
maandag 7 juli 2008
13. Vollemaansgekte
De volle maan, die doet wat met je.
Sommigen vinden dit een rare gedachte, maar eigenlijk is er niets raars aan.
Het is onder de invloed van de maan, dat eb en vloed ontstaat. Alle zeeën te wereld stijgen en dalen. Zou dat dan ineens niet kunnen in een mensenlichaam dat, net als de aarde, voor 70% uit water bestaat?
Met de volle maan krijgen we energie, euforie of onrust en hysterie.
En wat doe je in zo’n slapeloze nacht, als je op een strand leeft, waar altijd leven is en de volle maan uitbundig word gevierd?
Dan ga je op pad.....
De volle maan is prachtig hier. Hij komt op uit de zee, groot en rood en legt een bewegend, zilveren deken over de oceaan.
En het is zo licht! Er is zelfs een zachte schaduw, zoals bij schemering.
Liep ik twee weken geleden nog in ’t pikkedonker over de heuvel, door je jungle te dwalen, geen idee waar in me bevond; Vanavond zie je zelfs vanaf grote afstand mensen rondzweven.
Een mooie gelegenheid dus om eens te oefenen: je eigen flow. Doen wat er in je opkomt en kijken wat er dan gebeurd. Een beetje in je eentje ronddwalen, je eigen stappen volgen, niet denken. Rondzwerven, nergens heen en overal echt zíjn. Genieten, observeren, niet denken, alleen zijn, nieuwsgierig en verbaasd. En dankbaar. Niet denken. Gewoon zíjn, zitten op een bankje met de voetjes wiebelen, niet denken, beetje lopen, voelen, weten wanneer het tijd is om verder te gaan.
Dit innerlijk weten raakt zo verstopt als we vanuit onze denkende geest willen regelen, controleren, veilig stellen, willen weten..in een poging onszelf nuttig te maken, door gebrek aan vertrouwen of om wat voor reden dan ook.
Terwijl hierdoor juist voorbij gaan aan ons echte weten.
Ondertussen varen boten af en aan, met feestgangers die komen en gaan. Op weg naar huis of juist naar het ‘grote feest’ aan de andere kant van de berg. De wereldberoemde fullmoon-party’s van Thailand. Mensen komen van heinde en ver om dit mee te maken, maar aan mij is het niet besteed dit jaar. Ik heb m’n eigen feestje. Flarden van muziek flinteren m’n gehoor binnen.
Zonder plan of haast, onderweg naar nergens. Open staan om alles op te merken.
Zoals een stukje strand, prachtig versierd met zandhartjes, kusmondjes en een grote ster. Welke liefdevolle, speelse zielen zijn hier aan het werk geweest? Ik drink ’t even in. Bewonder ‘t; daar is het voor. Morgen heeft de zee ’t weggewassen.
Deze schoonheid, zo vergankelijk. Zoals alles eigenlijk in het leven. Want niets staat zo vast, als verandering. En wij maar vasthouden en bang zijn om te verliezen. Uit alle macht dingen willen houden, bewaren..Terwijl het er helemaal niet toe doet, besef ik nu. Morgen bouwen we het gewoon weer opnieuw. Omdat we blij worden van het creatieproces. Iets wat je met heel je ziel en zaligheid doet, is eigenlijk al een vervulling op zich. Dat hoeft eigenlijk helemaal geen resultaat op te leveren. Het bestaat louter en alleen voor het plezier van het creëren en dat geeft de voldoening, de vervulling.
En uiteindelijk gaat er niets verloren. Het gaat slechts over in iets anders, neemt een andere vorm aan. In dit geval de vorm van glad, blinkend, nog niet op gelopen vlak strand. Ook iets om te bewonderen.
Nog een laatste dronkelap, in slaap gevallen naast z’n biertje.
Iederen beleefd de volle maan, z’n leven, op z’n eigen manier. We zien allemaal andere dingen verschijnen, verdwijnen. We maken ons druk, of niet. We zien het als goed, of slecht. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet bestaat. Alles is gewoon wat het is. En wat wij er dan van maken, dat zijn zuiver onze eigen zaken.
Soms denk ik, zijn we zo bezig met etiketten plakken, dat we niet meer letten op wat er nu eigenlijk echt in de pot zit.
Wat zou er mogelijk worden als we in staat zijn het onbekende met open armen te verwelkomen en er ons waarlijk door laten verassen? Zonder oordeel over goed of kwaad. Gewoon nieuwsgierig naar wat het ons brengt. Want als het oordeel wegvalt, zien we ineens hele andere dingen. Alles word zachter, zoals de schaduw van de maan. En toch helder verlicht vinden we dan onze weg op gevoel.
Want zonder oordeel is gevoel gewoon gevoel. Niet goed of slecht, maar een sensatie. In je lichaam. Dat tot je spreekt.
En je hoeft alleen nog maar te luisteren...
Sommigen vinden dit een rare gedachte, maar eigenlijk is er niets raars aan.
Het is onder de invloed van de maan, dat eb en vloed ontstaat. Alle zeeën te wereld stijgen en dalen. Zou dat dan ineens niet kunnen in een mensenlichaam dat, net als de aarde, voor 70% uit water bestaat?
Met de volle maan krijgen we energie, euforie of onrust en hysterie.
En wat doe je in zo’n slapeloze nacht, als je op een strand leeft, waar altijd leven is en de volle maan uitbundig word gevierd?
Dan ga je op pad.....
De volle maan is prachtig hier. Hij komt op uit de zee, groot en rood en legt een bewegend, zilveren deken over de oceaan.
En het is zo licht! Er is zelfs een zachte schaduw, zoals bij schemering.
Liep ik twee weken geleden nog in ’t pikkedonker over de heuvel, door je jungle te dwalen, geen idee waar in me bevond; Vanavond zie je zelfs vanaf grote afstand mensen rondzweven.
Een mooie gelegenheid dus om eens te oefenen: je eigen flow. Doen wat er in je opkomt en kijken wat er dan gebeurd. Een beetje in je eentje ronddwalen, je eigen stappen volgen, niet denken. Rondzwerven, nergens heen en overal echt zíjn. Genieten, observeren, niet denken, alleen zijn, nieuwsgierig en verbaasd. En dankbaar. Niet denken. Gewoon zíjn, zitten op een bankje met de voetjes wiebelen, niet denken, beetje lopen, voelen, weten wanneer het tijd is om verder te gaan.
Dit innerlijk weten raakt zo verstopt als we vanuit onze denkende geest willen regelen, controleren, veilig stellen, willen weten..in een poging onszelf nuttig te maken, door gebrek aan vertrouwen of om wat voor reden dan ook.
Terwijl hierdoor juist voorbij gaan aan ons echte weten.
Ondertussen varen boten af en aan, met feestgangers die komen en gaan. Op weg naar huis of juist naar het ‘grote feest’ aan de andere kant van de berg. De wereldberoemde fullmoon-party’s van Thailand. Mensen komen van heinde en ver om dit mee te maken, maar aan mij is het niet besteed dit jaar. Ik heb m’n eigen feestje. Flarden van muziek flinteren m’n gehoor binnen.
Zonder plan of haast, onderweg naar nergens. Open staan om alles op te merken.
Zoals een stukje strand, prachtig versierd met zandhartjes, kusmondjes en een grote ster. Welke liefdevolle, speelse zielen zijn hier aan het werk geweest? Ik drink ’t even in. Bewonder ‘t; daar is het voor. Morgen heeft de zee ’t weggewassen.
Deze schoonheid, zo vergankelijk. Zoals alles eigenlijk in het leven. Want niets staat zo vast, als verandering. En wij maar vasthouden en bang zijn om te verliezen. Uit alle macht dingen willen houden, bewaren..Terwijl het er helemaal niet toe doet, besef ik nu. Morgen bouwen we het gewoon weer opnieuw. Omdat we blij worden van het creatieproces. Iets wat je met heel je ziel en zaligheid doet, is eigenlijk al een vervulling op zich. Dat hoeft eigenlijk helemaal geen resultaat op te leveren. Het bestaat louter en alleen voor het plezier van het creëren en dat geeft de voldoening, de vervulling.
En uiteindelijk gaat er niets verloren. Het gaat slechts over in iets anders, neemt een andere vorm aan. In dit geval de vorm van glad, blinkend, nog niet op gelopen vlak strand. Ook iets om te bewonderen.
Nog een laatste dronkelap, in slaap gevallen naast z’n biertje.
Iederen beleefd de volle maan, z’n leven, op z’n eigen manier. We zien allemaal andere dingen verschijnen, verdwijnen. We maken ons druk, of niet. We zien het als goed, of slecht. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet bestaat. Alles is gewoon wat het is. En wat wij er dan van maken, dat zijn zuiver onze eigen zaken.
Soms denk ik, zijn we zo bezig met etiketten plakken, dat we niet meer letten op wat er nu eigenlijk echt in de pot zit.
Wat zou er mogelijk worden als we in staat zijn het onbekende met open armen te verwelkomen en er ons waarlijk door laten verassen? Zonder oordeel over goed of kwaad. Gewoon nieuwsgierig naar wat het ons brengt. Want als het oordeel wegvalt, zien we ineens hele andere dingen. Alles word zachter, zoals de schaduw van de maan. En toch helder verlicht vinden we dan onze weg op gevoel.
Want zonder oordeel is gevoel gewoon gevoel. Niet goed of slecht, maar een sensatie. In je lichaam. Dat tot je spreekt.
En je hoeft alleen nog maar te luisteren...
12. Je overgeven aan de stroom van het leven...en dan?? Verzuipen zeker?!
Dit is de angst die spreekt, roept, gilt!
Weten waar je naartoe gaat is een fijne vorm van houvast. Van zekerheid. Helaas dus; een schijnzekerheid.
En alles wat je weet en denkt te willen bereiken loslaten en meevaren op de stroom, daar is moed voor nodig.
En overgave dus.
Beetje meer yin.`
Ophouden met voorwaarden stellen aan je geluk, met denken dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Dus ook zonder acceptatie is er blijkbaar geen overgave.
Overgave vind plaats op het moment dat je je leven accepteerd zoals het is en je vertrouwen hebt in waar het je heenbrengt.
Met je streven iets aan jezelf of je leven te veranderen, versterk je alleen maar de overtuiging dat er iets niet deugd. In werkelijkheid valt er niets te verbeteren, omdat er niets fout is. Dit is dus slechts iets wat je jezelf wijs hebt gemaakt.
Das makkelijk gezegt Paul Ferrini.
Maar wat als het je nu juist aan dat vertrouwen ontbreekt?
En van helemaal niets weten, niets doen word je ook zo’n stuurloos schip. En wat als je dan op de klippen loopt? Wie komt je dan redden?
En waar geef je je dan aan over?
Ik zie geen rivier die duidelijk voor me uitstroomd.
-De angst is er goed ingeramd.-
- De controle angstvallig vastgehouden-
Zou ’t zomaar kunnen dat de waarheid ligt waar ie hoort te liggen; in het midden?
Want ik vóel wel een stroom.
En als ik nou eens gewoon even stillig en luister en eens ophoud met zwemmen en spartelen...
Gewoon loslaten dus...en drijven...
Adem in....adem uit....
Misschien ligt het ware loslaten niet in het niets meer doen of willen, maar in ophouden jezelf ergens toe te dwingen. Omdat je jezelf wijs hebt gemaakt dat dat nodig is.
Door mijn NLP-trainer peter Dalmeijer heb ik leren zien:
Wat jij als waarheid ziet; alles wat je denkt en geloofd, is iets wat je ooit jezelf wijs hebt gemaakt.
“En als je dat toch liegt”, zei hij dan, “lieg dan leuk tegen jezelf”.
Verzin gewoon iets wat jou gelukkig maakt en ga dat geloven, dan zul je zien...
En als je in de stroom komt, weet ik, gaat alles vanzelf. Je geeft je dan over aan wat er is, wat er tot je komt, wat er door je heen naar buiten wil. Niet door een ander of jezelf opgelegd, maar ontstaan van binnenuit, als drang, als ‘zin in’, als datgene waar je hart naar uitgaat.
En daar kun je dan gerust iets mee doen.
En dan drijf je niet meer puur op wilskracht, maar veel meer op hartskracht, zielskracht. En dan kun je, zoals die guru’s dat zo mooi zeggen: Je werkelijke rol op deez aard vervullen. Datgene doen wat je hier eigenlijk kwam doen. Je ziel laten zingen.
Werken met wat er is, ip v met wat je denkt dat er moet zijn.
Nou, eens kijken hoe dat gaat dan:
Met de stroom mee....drijven.
Hmm, ik worstel d’r nog maar even lekker mee door. Want tussen weten en doen, ligt nog een hele wereld van niet precies weten hoe.
Weten waar je naartoe gaat is een fijne vorm van houvast. Van zekerheid. Helaas dus; een schijnzekerheid.
En alles wat je weet en denkt te willen bereiken loslaten en meevaren op de stroom, daar is moed voor nodig.
En overgave dus.
Beetje meer yin.`
Ophouden met voorwaarden stellen aan je geluk, met denken dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Dus ook zonder acceptatie is er blijkbaar geen overgave.
Overgave vind plaats op het moment dat je je leven accepteerd zoals het is en je vertrouwen hebt in waar het je heenbrengt.
Met je streven iets aan jezelf of je leven te veranderen, versterk je alleen maar de overtuiging dat er iets niet deugd. In werkelijkheid valt er niets te verbeteren, omdat er niets fout is. Dit is dus slechts iets wat je jezelf wijs hebt gemaakt.
Das makkelijk gezegt Paul Ferrini.
Maar wat als het je nu juist aan dat vertrouwen ontbreekt?
En van helemaal niets weten, niets doen word je ook zo’n stuurloos schip. En wat als je dan op de klippen loopt? Wie komt je dan redden?
En waar geef je je dan aan over?
Ik zie geen rivier die duidelijk voor me uitstroomd.
-De angst is er goed ingeramd.-
- De controle angstvallig vastgehouden-
Zou ’t zomaar kunnen dat de waarheid ligt waar ie hoort te liggen; in het midden?
Want ik vóel wel een stroom.
En als ik nou eens gewoon even stillig en luister en eens ophoud met zwemmen en spartelen...
Gewoon loslaten dus...en drijven...
Adem in....adem uit....
Misschien ligt het ware loslaten niet in het niets meer doen of willen, maar in ophouden jezelf ergens toe te dwingen. Omdat je jezelf wijs hebt gemaakt dat dat nodig is.
Door mijn NLP-trainer peter Dalmeijer heb ik leren zien:
Wat jij als waarheid ziet; alles wat je denkt en geloofd, is iets wat je ooit jezelf wijs hebt gemaakt.
“En als je dat toch liegt”, zei hij dan, “lieg dan leuk tegen jezelf”.
Verzin gewoon iets wat jou gelukkig maakt en ga dat geloven, dan zul je zien...
En als je in de stroom komt, weet ik, gaat alles vanzelf. Je geeft je dan over aan wat er is, wat er tot je komt, wat er door je heen naar buiten wil. Niet door een ander of jezelf opgelegd, maar ontstaan van binnenuit, als drang, als ‘zin in’, als datgene waar je hart naar uitgaat.
En daar kun je dan gerust iets mee doen.
En dan drijf je niet meer puur op wilskracht, maar veel meer op hartskracht, zielskracht. En dan kun je, zoals die guru’s dat zo mooi zeggen: Je werkelijke rol op deez aard vervullen. Datgene doen wat je hier eigenlijk kwam doen. Je ziel laten zingen.
Werken met wat er is, ip v met wat je denkt dat er moet zijn.
Nou, eens kijken hoe dat gaat dan:
Met de stroom mee....drijven.
Hmm, ik worstel d’r nog maar even lekker mee door. Want tussen weten en doen, ligt nog een hele wereld van niet precies weten hoe.
zondag 6 juli 2008
11. Yin en Yang
Ik kom tot de ontdekking dat ik veel te yang ben.
Yang is de energie van doén, actie, dingen willen bereiken, plannen maken, naar buiten treden, zon ,warmte, opties onderzoeken, keuzes maken, sturen, controle houden, weerstand geven, weten wat je wilt, jezelf uitdagen of hard maken voor iets, tijd indelen, pushen, actief, beweging, leven in de dag, ondernemen, doen, denken, domineren.
Gewoon op z'n westers dus.
Gewoon dus...voor ons.
Ik kom nu tot de ontdekking dat ik m'n leven lang al gewend yang te leven en dat dat helemaal niet zo gewoon is. Dat is de manier waarop we groot worden gebracht zowat. Bij ons in het westen, is doen en bereiken bijna heilig. Iedereen wil iets, voor zichzelf, gezin, carriere, whatever. We hebben doelen en streven die na. We maken plannen en gaan erop uit. Actie is het toverwoord. Drukdrukdruk, het thema. Vol proppen we onze agenda's, want stel je voor dat we iets missen, of niet aan onze verwachtingen voldoen, ons hele leven in de soep loopt...
Het is voor een geboren en getogen westerling niet zo gemakkelijk dan het lijkt om de hele dag te luieren en niets te doen, ook al heb ik, als herstelde burn-out'er inmiddels al heel wat 'rustig-aan-dan-breekt-'t-lijntje-niet' ervaring. Als het een dagje in een drukke werkweek is en je kunt het als je vrije dag zien, is het heel wat anders. Dan heet het ontspanning en dat doé je dan.
Maar gewoon niets doen zonder dat je het 'verdient' hebt, is wat anders. Schuldgevoel en onbehagen steken bijna onmiddellijk de kop op.
Ik zit hier in het paradijs en ik hoef in feite alleen maar te genieten, maar er speelt op de achtergrond een bepaalde onvrede, een onvoldaan gevoel mee. Ik ben blijkbaar zo geconditioneerd om iets de dóen, dat een paar dagen niks, op verspilling lijkt.
Ik kan het niet helpen om me af te vragen: Zijn wij zo gehersenspoeld dat we geloven dat we steeds van alles moeten doen en bereiken? Zelfs ooit in zoverre dat onze eigenwaarde ervan afhankelijk is? En dat dat de reden is dat we maar blijven rennen, ook al zijn we doodmoe en weten we vaak niet eens waarheen.
Zijn we verworden tot een soort van robotjes die te snel afgesteld staan, om zoveel mogelijk te bereiken in zo min mogelijk tijd.
Waarom voelt het toch zo vreemd om m'n lichaam gewoon eens wat rust te gunnen en die denker eens even stil te zetten. Die controlfreak eens even de mond te snoeren.
Gewoon eens even geen plannen te maken en maar te zien wat er gebeurd.
Want soms, weet ik uit ervaring inmiddels, gebeurd er meer met ons, als er verder helemaal niks gebeurd.
Want wat er dan kan gebeuren is, dat we op ons gemak leren zijn met gewoon onszelf. De waarde voelen van wie we zijn en van wat er binnenin ons leeft.
Terugkomen op die plek waar eigenwaarde woont en eigenliefde groeit.
Ik vind 't soms ook even jammer ,dat ik de yin periode van het jaar mis: de winter.
Want we klagen wel allemaal over het gebrek aan zon en het koude weer, maar het heeft ook een functie. Kijk maar naar de natuur. In de winter sterven planten af, trekken zich terug in hun wortels, dieren doen een winterslaapje, alles lijkt even stil te staan. Om in de lente weer opnieuw en met volle kracht tot leven te komen.
De kou zet aan tot naar binnen keren, in jezelf zijn, tot inkeer komen.Met een zacht dekentje op de bank, passief zijn, lange nachten, dromen, verwerken, reflectie. Je terugtrekken in jezelf is net zo hard nodig als drukdrukdruk.
Als je al maar yang bent en nooit yin, raak je natuurlijk je balans kwijt. Die chinezen weten dat allang. Wij zijn dat vergeten.
Ik ben dat vergeten. Ik wil graag doen en wil van alles bereiken.Ik wil vliegen!
Ik ben blijkbaar zo’n vogel die naar het zuiden vliegt.
Toch kom ik het hier ook tegen. Dat te weinige yin van mij.
In de yin yogaklas leer ik wat yin zijn eigenlijk inhoud.
* yin is je weerstand opgeven
* zacht zijn met jezelf
* niet duwen, maar jezelf toestaan om te relaxen en met de natuurwetten te werken
* geen moeite doen, maar laten zijn wat er is. Accepteren.
* stoppen met doen, begin met jezelf toestaan...
* ervaren dat de tijd nemen en aandacht schenken ontspannend is
* ontvangen door dingen los te laten
* open, zacht, ontvankelijk en kwetsbaar durven zijn (en dat wil niet zeggen dat je dan je kracht verliest)
* geduld hebben
* afwachten
* overgave
* niet doen, maar laten
* loslaten en toestaan
Ik weet ‘t;
Ik mag meer krijgen van ontvankelijk zijn, laten gebeuren, overgave, vertrouwen hebben, ontspannen, rustiger aandoen, de tijd nemen, wachten op wat er wil zijn.
Ik mag meer en meer m'n eigen koers gaan varen. En niet door hard te roeien, maar door de zeilen bij te stellen en met de stroom mee te varen.
Eigenlijk is deze reis dus ook weer een uitdrukking van mijn overdadige yang energie. Zonnig, veel (dag)licht, zomerweer, hitte, buiten zijn, actief op zoek.
Maar yang heb ik dus al meer dan genoeg. Ik wil m'n yin versterken. Ik verlang naar de balans. De golfbeweging tussen yin en yang is wat vrede en geluk brengt, zegt de dalai lama en die kan het weten. Niet of/of maar en/en. Beide in balans.
Gelukkig is hier veel aandacht voor de maan en zie ik m'n schaduw hier scherp.
Ook ben ik soms behoorlijk bewegingloos, al schommelt m'n hangmat...
Maar ik word ook behoorlijk ongeduldig van al dat niets doen.
Ik schrik behoorlijk van mezelf! Ik dacht dat ik best relaxed was...
Yang is de energie van doén, actie, dingen willen bereiken, plannen maken, naar buiten treden, zon ,warmte, opties onderzoeken, keuzes maken, sturen, controle houden, weerstand geven, weten wat je wilt, jezelf uitdagen of hard maken voor iets, tijd indelen, pushen, actief, beweging, leven in de dag, ondernemen, doen, denken, domineren.
Gewoon op z'n westers dus.
Gewoon dus...voor ons.
Ik kom nu tot de ontdekking dat ik m'n leven lang al gewend yang te leven en dat dat helemaal niet zo gewoon is. Dat is de manier waarop we groot worden gebracht zowat. Bij ons in het westen, is doen en bereiken bijna heilig. Iedereen wil iets, voor zichzelf, gezin, carriere, whatever. We hebben doelen en streven die na. We maken plannen en gaan erop uit. Actie is het toverwoord. Drukdrukdruk, het thema. Vol proppen we onze agenda's, want stel je voor dat we iets missen, of niet aan onze verwachtingen voldoen, ons hele leven in de soep loopt...
Het is voor een geboren en getogen westerling niet zo gemakkelijk dan het lijkt om de hele dag te luieren en niets te doen, ook al heb ik, als herstelde burn-out'er inmiddels al heel wat 'rustig-aan-dan-breekt-'t-lijntje-niet' ervaring. Als het een dagje in een drukke werkweek is en je kunt het als je vrije dag zien, is het heel wat anders. Dan heet het ontspanning en dat doé je dan.
Maar gewoon niets doen zonder dat je het 'verdient' hebt, is wat anders. Schuldgevoel en onbehagen steken bijna onmiddellijk de kop op.
Ik zit hier in het paradijs en ik hoef in feite alleen maar te genieten, maar er speelt op de achtergrond een bepaalde onvrede, een onvoldaan gevoel mee. Ik ben blijkbaar zo geconditioneerd om iets de dóen, dat een paar dagen niks, op verspilling lijkt.
Ik kan het niet helpen om me af te vragen: Zijn wij zo gehersenspoeld dat we geloven dat we steeds van alles moeten doen en bereiken? Zelfs ooit in zoverre dat onze eigenwaarde ervan afhankelijk is? En dat dat de reden is dat we maar blijven rennen, ook al zijn we doodmoe en weten we vaak niet eens waarheen.
Zijn we verworden tot een soort van robotjes die te snel afgesteld staan, om zoveel mogelijk te bereiken in zo min mogelijk tijd.
Waarom voelt het toch zo vreemd om m'n lichaam gewoon eens wat rust te gunnen en die denker eens even stil te zetten. Die controlfreak eens even de mond te snoeren.
Gewoon eens even geen plannen te maken en maar te zien wat er gebeurd.
Want soms, weet ik uit ervaring inmiddels, gebeurd er meer met ons, als er verder helemaal niks gebeurd.
Want wat er dan kan gebeuren is, dat we op ons gemak leren zijn met gewoon onszelf. De waarde voelen van wie we zijn en van wat er binnenin ons leeft.
Terugkomen op die plek waar eigenwaarde woont en eigenliefde groeit.
Ik vind 't soms ook even jammer ,dat ik de yin periode van het jaar mis: de winter.
Want we klagen wel allemaal over het gebrek aan zon en het koude weer, maar het heeft ook een functie. Kijk maar naar de natuur. In de winter sterven planten af, trekken zich terug in hun wortels, dieren doen een winterslaapje, alles lijkt even stil te staan. Om in de lente weer opnieuw en met volle kracht tot leven te komen.
De kou zet aan tot naar binnen keren, in jezelf zijn, tot inkeer komen.Met een zacht dekentje op de bank, passief zijn, lange nachten, dromen, verwerken, reflectie. Je terugtrekken in jezelf is net zo hard nodig als drukdrukdruk.
Als je al maar yang bent en nooit yin, raak je natuurlijk je balans kwijt. Die chinezen weten dat allang. Wij zijn dat vergeten.
Ik ben dat vergeten. Ik wil graag doen en wil van alles bereiken.Ik wil vliegen!
Ik ben blijkbaar zo’n vogel die naar het zuiden vliegt.
Toch kom ik het hier ook tegen. Dat te weinige yin van mij.
In de yin yogaklas leer ik wat yin zijn eigenlijk inhoud.
* yin is je weerstand opgeven
* zacht zijn met jezelf
* niet duwen, maar jezelf toestaan om te relaxen en met de natuurwetten te werken
* geen moeite doen, maar laten zijn wat er is. Accepteren.
* stoppen met doen, begin met jezelf toestaan...
* ervaren dat de tijd nemen en aandacht schenken ontspannend is
* ontvangen door dingen los te laten
* open, zacht, ontvankelijk en kwetsbaar durven zijn (en dat wil niet zeggen dat je dan je kracht verliest)
* geduld hebben
* afwachten
* overgave
* niet doen, maar laten
* loslaten en toestaan
Ik weet ‘t;
Ik mag meer krijgen van ontvankelijk zijn, laten gebeuren, overgave, vertrouwen hebben, ontspannen, rustiger aandoen, de tijd nemen, wachten op wat er wil zijn.
Ik mag meer en meer m'n eigen koers gaan varen. En niet door hard te roeien, maar door de zeilen bij te stellen en met de stroom mee te varen.
Eigenlijk is deze reis dus ook weer een uitdrukking van mijn overdadige yang energie. Zonnig, veel (dag)licht, zomerweer, hitte, buiten zijn, actief op zoek.
Maar yang heb ik dus al meer dan genoeg. Ik wil m'n yin versterken. Ik verlang naar de balans. De golfbeweging tussen yin en yang is wat vrede en geluk brengt, zegt de dalai lama en die kan het weten. Niet of/of maar en/en. Beide in balans.
Gelukkig is hier veel aandacht voor de maan en zie ik m'n schaduw hier scherp.
Ook ben ik soms behoorlijk bewegingloos, al schommelt m'n hangmat...
Maar ik word ook behoorlijk ongeduldig van al dat niets doen.
Ik schrik behoorlijk van mezelf! Ik dacht dat ik best relaxed was...
10. COOL !!, another beautifull day to enjoy!
Dit is de manier waarop Ullie, een levensgenietster pur sang met een uitgesproken talent voor geluk, elke dag begroet. Een goede gewoonte lijkt me.Kunnen we nog wat van leren. Hoe doet ze dat nu precies?
Geluksstrategie ullie;
Als je s'morgens wakker word is het eerste ding wat je tegen jezelf zegt: Cool! Weer een prachtige dag om van te genieten.
Vraag je vervolgens af: Wat zou ik vandaag willen? en dan wacht je vervolgens af tot er een idee in je opkomt. Laat je gewoon door jezelf verassen..
Terwijl ze op ideeën wacht neemt ze de tijd om iets te doen wat ze fijn vind, een kopje koffie drinken, in het zonnetje zitten, genieten van het naar buiten kijken, stilstaan bij wat ze heeft, waarderen wat ze heeft bereikt en daarvan genieten...
Een mooie strategie om te adopteren lijkt me.
Enkele dagen later, komt vanbinnenuit de drang om m'n posters te ontwerpen en naar buiten te treden met wat ik doe. Vier posters op strategische plekken neergehangen. Moeiteloos, met veel plezier en zonder zelfopgelegde drang van 'zou moeten'. Wait for ideas to come...they will!
En alleen dan is de juiste timing. Als het vanbinnenuit komt, gedreven vanuit willen creëren, vanuit het hart, met plezier, jezelf laten dragen door de golf..
Eigenlijk is geluk dus simpel. We maken het gewoon moeilijk door de verkeerde kant op te kijken.
Zoals ik met de boten deed..
Dit strand is uitsluitend bereikbaar per longtaliboot. Dit is voor een groot deel de charme van deze plek, want alleen als je hier echt wilt zijn, neem je de moeite om te komen. Dit werkt als een prachtig filtersysteem, wat de mainstream toerist verre van ons vandaan houd.
Het nadeel van het af en aan varen van de boten , is de herrie die die dingen maken.
Want de boatsmen zijn stoere mannen. Je kunt ze een beetje vergelijken met onze brommerende tieners; zo willen ze een opgevoerde boot die zoveel mogelijk geluid maakt zodat iedereen ze kan horen en ze stoer over ’t water kunnen racen, hard op kunnen trekken en scherpe bochten kunnen maken om de hoge golven veilig te kunnen bevaren.
Een geluid wat nogal op de zenuwen kan werken als je hier zit voor je rust en vredigheid. Vooral als je er een gewoonte van maakt je ergernis te voeden door er constant op te letten. Hoe meer aandacht ik het gaf, hoe meer ik m’n ergernis deelde, hoe irritanter het werd.
Tot ik mezelf eraan herinnerde: alles wat je aandacht geeft vermeerderd zich. All you resist, persist.
Een mooie universele regel die je voor je of tegen je kan laten werken.
Vanaf het moment dat ik me daarvan bewust ben, pak ik het anders aan. Ik ben opgehouden me te ergeren aan de aanstormende boten,en ben me meer bewust gaan worden van de heerlijke stilte die er heerst, tussen de herrie van de boten door. Die is er namelijk ook, maar die sloeg ik over omdat ik alweer wachtte op de volgende ergerlijke boot.
En nu ben ik me bewust gaan focussen op het waarderen en genieten van de stilte.
Deze lijken onmiddelijk langer te duren; de boot is nu slechts een korte verstoring van de rust, die ik daarna weer extra kan waarderen.
En werkt ’t zo niet altijd? Dat je eerst iets kwijt moet zijn, voordat je beseft welke waarde je eraan hecht, voordat je beseft dat het niet vanzelfsprekend is wat je hebt? Love, it isn’t love untill it’s past, zong Prince jaren geleden al. Hij bedoelde het anders, maar het principe is hetzelfde. Soms moeten we eerst iets kwijtraken, voordat we het kunnen waarderen: onze gezondheid, onze geliefden,
onze stilte. We hebben de neiging om dingen voor lief te nemen, als vanzelfsprekend te zien. Deze boatsman maakt mij weer wakker voor het waarderen van wat er is, áls het er is. Het nooit verouderde recept voor tevredenheid.
Sinds ik bewust m’n aandacht heb verschoven, gebeuren er wonderlijke dingen.
Is dit het Universum aan het werk, die niet anders kan dan mijn wensen in vervulling brengen, zoals het boek ‘the secret’ ons wil leren? Of is het mijn eigen geest, die nu anders afgesteld staat. Die, door m’n focus te veranderen, nu pas in staat is om te zien wat er óók is. Iets wat normaal gesproken uit ons bewustzijn weg word gefilterd door ons ingenieuze neuro-systeem, wat ons op zijn beurt weer beschermd tegen een overvloed van indrukken. Dat systeem dat maakt dat wij enkel zien, wat we geloven, of wat we verwachten te zien, horen, ervaren...
Door mijn verschoven focus hoor ik nu meer stilte en minder bootgeknetter.
En doordat ik nu m’n tijd geef aan dankbaarheid is er geen ruimte meer voor ergernis.
Dus wat regeert eigenlijk onze wereld? Wat is werkelijkheid? Wat is waar?
Het is in ieder geval erg frappant, dat ik 3 dagen nadat ik dit ben gaan oefenen, op het strand de boatsman bezig zie die een demper op z’n uitlaat zet.
Is het nu eerst zien en dan geloven? Of toch eerst geloven en dan zien...
Misschien de moeite waard om eens even iets te testen.
Laten we voor de gein eens gewoon geloven dat een ongeluk inderdaad in een klein hoekje zit.
Dat impliceert dat.... als je gewoon met je rug naar dat hoekje gaat staan en je aandacht richt op het vinden van geluk, het niet anders kan of je ziet het overal.
Ik zie het hier terug in het feit dat elke gelukkige gelegenheid gevierd word. De Thai houden van feesten, dat moge duidelijk zijn. En waarom ook niet?
Elke maandag word bv. iedereen hier uitgenodigd voor een free barbeque:
Good feelings
Good food
Good vibes.
Niet alleen een mooie geste, maar ook nog een slimme strategische zet. Toch is de inzet is niet geld verdienen, maar samen plezier hebben, blij zijn, samen delen.
Verder word elke gelegenheid gevierd; met vuurwerk, met knetterbommetjes, met stilstaan en aandacht geven aan de schoonheid van de natuur, een zonsondergang. Met het oplaten van vreugdevuren in de vorm van papieren luchtbalonnen die opstijgen door de warmte van een brandende wax. Een prachtig gezicht en een vorm van herdenking van het leven.
En elk einde van de dag word uitgeluid door een serie knetterbommetjes die vanaf de rotsen worden ontstoken.
En waarom zou je ook niet alles wat je bereikt hebt of waar je dankbaar voor bent, hoe klein of onbeduidend ook, even vieren met een klein ritueeltje? Als een schouderklopje voor je ziel.
Even stilstaan bij wat er is, en niet meteen doorstomen naar het volgende te bereiken doel. Zodat je beter kunt zien wat je hebt, ipv wat er allemaal nog gedaan moet worden...om wat???...voldaan te zijn??
Steeds meer willen of moeten voldoen, om voldaan te kunnen zijn.
Wat een waanzin eigenlijk!
Voldaan zijn begint gewoon bij het zien, waarderen, erkennen, even stilstaan bij wat er al wél is.
Zo simpel.
Zo makkelijk vergeten..
Geluksstrategie ullie;
Als je s'morgens wakker word is het eerste ding wat je tegen jezelf zegt: Cool! Weer een prachtige dag om van te genieten.
Vraag je vervolgens af: Wat zou ik vandaag willen? en dan wacht je vervolgens af tot er een idee in je opkomt. Laat je gewoon door jezelf verassen..
Terwijl ze op ideeën wacht neemt ze de tijd om iets te doen wat ze fijn vind, een kopje koffie drinken, in het zonnetje zitten, genieten van het naar buiten kijken, stilstaan bij wat ze heeft, waarderen wat ze heeft bereikt en daarvan genieten...
Een mooie strategie om te adopteren lijkt me.
Enkele dagen later, komt vanbinnenuit de drang om m'n posters te ontwerpen en naar buiten te treden met wat ik doe. Vier posters op strategische plekken neergehangen. Moeiteloos, met veel plezier en zonder zelfopgelegde drang van 'zou moeten'. Wait for ideas to come...they will!
En alleen dan is de juiste timing. Als het vanbinnenuit komt, gedreven vanuit willen creëren, vanuit het hart, met plezier, jezelf laten dragen door de golf..
Eigenlijk is geluk dus simpel. We maken het gewoon moeilijk door de verkeerde kant op te kijken.
Zoals ik met de boten deed..
Dit strand is uitsluitend bereikbaar per longtaliboot. Dit is voor een groot deel de charme van deze plek, want alleen als je hier echt wilt zijn, neem je de moeite om te komen. Dit werkt als een prachtig filtersysteem, wat de mainstream toerist verre van ons vandaan houd.
Het nadeel van het af en aan varen van de boten , is de herrie die die dingen maken.
Want de boatsmen zijn stoere mannen. Je kunt ze een beetje vergelijken met onze brommerende tieners; zo willen ze een opgevoerde boot die zoveel mogelijk geluid maakt zodat iedereen ze kan horen en ze stoer over ’t water kunnen racen, hard op kunnen trekken en scherpe bochten kunnen maken om de hoge golven veilig te kunnen bevaren.
Een geluid wat nogal op de zenuwen kan werken als je hier zit voor je rust en vredigheid. Vooral als je er een gewoonte van maakt je ergernis te voeden door er constant op te letten. Hoe meer aandacht ik het gaf, hoe meer ik m’n ergernis deelde, hoe irritanter het werd.
Tot ik mezelf eraan herinnerde: alles wat je aandacht geeft vermeerderd zich. All you resist, persist.
Een mooie universele regel die je voor je of tegen je kan laten werken.
Vanaf het moment dat ik me daarvan bewust ben, pak ik het anders aan. Ik ben opgehouden me te ergeren aan de aanstormende boten,en ben me meer bewust gaan worden van de heerlijke stilte die er heerst, tussen de herrie van de boten door. Die is er namelijk ook, maar die sloeg ik over omdat ik alweer wachtte op de volgende ergerlijke boot.
En nu ben ik me bewust gaan focussen op het waarderen en genieten van de stilte.
Deze lijken onmiddelijk langer te duren; de boot is nu slechts een korte verstoring van de rust, die ik daarna weer extra kan waarderen.
En werkt ’t zo niet altijd? Dat je eerst iets kwijt moet zijn, voordat je beseft welke waarde je eraan hecht, voordat je beseft dat het niet vanzelfsprekend is wat je hebt? Love, it isn’t love untill it’s past, zong Prince jaren geleden al. Hij bedoelde het anders, maar het principe is hetzelfde. Soms moeten we eerst iets kwijtraken, voordat we het kunnen waarderen: onze gezondheid, onze geliefden,
onze stilte. We hebben de neiging om dingen voor lief te nemen, als vanzelfsprekend te zien. Deze boatsman maakt mij weer wakker voor het waarderen van wat er is, áls het er is. Het nooit verouderde recept voor tevredenheid.
Sinds ik bewust m’n aandacht heb verschoven, gebeuren er wonderlijke dingen.
Is dit het Universum aan het werk, die niet anders kan dan mijn wensen in vervulling brengen, zoals het boek ‘the secret’ ons wil leren? Of is het mijn eigen geest, die nu anders afgesteld staat. Die, door m’n focus te veranderen, nu pas in staat is om te zien wat er óók is. Iets wat normaal gesproken uit ons bewustzijn weg word gefilterd door ons ingenieuze neuro-systeem, wat ons op zijn beurt weer beschermd tegen een overvloed van indrukken. Dat systeem dat maakt dat wij enkel zien, wat we geloven, of wat we verwachten te zien, horen, ervaren...
Door mijn verschoven focus hoor ik nu meer stilte en minder bootgeknetter.
En doordat ik nu m’n tijd geef aan dankbaarheid is er geen ruimte meer voor ergernis.
Dus wat regeert eigenlijk onze wereld? Wat is werkelijkheid? Wat is waar?
Het is in ieder geval erg frappant, dat ik 3 dagen nadat ik dit ben gaan oefenen, op het strand de boatsman bezig zie die een demper op z’n uitlaat zet.
Is het nu eerst zien en dan geloven? Of toch eerst geloven en dan zien...
Misschien de moeite waard om eens even iets te testen.
Laten we voor de gein eens gewoon geloven dat een ongeluk inderdaad in een klein hoekje zit.
Dat impliceert dat.... als je gewoon met je rug naar dat hoekje gaat staan en je aandacht richt op het vinden van geluk, het niet anders kan of je ziet het overal.
Ik zie het hier terug in het feit dat elke gelukkige gelegenheid gevierd word. De Thai houden van feesten, dat moge duidelijk zijn. En waarom ook niet?
Elke maandag word bv. iedereen hier uitgenodigd voor een free barbeque:
Good feelings
Good food
Good vibes.
Niet alleen een mooie geste, maar ook nog een slimme strategische zet. Toch is de inzet is niet geld verdienen, maar samen plezier hebben, blij zijn, samen delen.
Verder word elke gelegenheid gevierd; met vuurwerk, met knetterbommetjes, met stilstaan en aandacht geven aan de schoonheid van de natuur, een zonsondergang. Met het oplaten van vreugdevuren in de vorm van papieren luchtbalonnen die opstijgen door de warmte van een brandende wax. Een prachtig gezicht en een vorm van herdenking van het leven.
En elk einde van de dag word uitgeluid door een serie knetterbommetjes die vanaf de rotsen worden ontstoken.
En waarom zou je ook niet alles wat je bereikt hebt of waar je dankbaar voor bent, hoe klein of onbeduidend ook, even vieren met een klein ritueeltje? Als een schouderklopje voor je ziel.
Even stilstaan bij wat er is, en niet meteen doorstomen naar het volgende te bereiken doel. Zodat je beter kunt zien wat je hebt, ipv wat er allemaal nog gedaan moet worden...om wat???...voldaan te zijn??
Steeds meer willen of moeten voldoen, om voldaan te kunnen zijn.
Wat een waanzin eigenlijk!
Voldaan zijn begint gewoon bij het zien, waarderen, erkennen, even stilstaan bij wat er al wél is.
Zo simpel.
Zo makkelijk vergeten..
Abonneren op:
Posts (Atom)
