vrijdag 11 juli 2008
16. Pas op de plaats; over hoe een rennende coach tot stilstand kwam
Soms wil ik verder zijn dan ik ben,en dat kan niet.
15. Wereld op z'n kop. De twijfel slaat genadeloos toe.
Mede door mijn strategische posters en mijn sprankelende aanwezigheid
;-) gaat het verhaal van een NLP-coach op het strand als een lopend vuurtje rond en algauw komen er meer en meer verzoeken binnen en ga ik vol overgave aan de slag.
Echter: Na een aantal keer de problemen en verhalen aan te hebben moeten horen, begin ik er behoorlijk tabak van te krijgen.
M'n liefje is zo vriendelijk om mij erop te wijzen dat ik elke keer moe en sjagrijnig ben als ik iemand 'geholpen' heb.
Ook m'n workshops, die met veel positieve energie en zonder moeite zijn ontwikkeld, en die ook nog lekker aanslaan, leveren mij niets op. Ze kosten me energie en ik ben al dat *excuseer* gelul en die verhalen van al die mensen helemaal beu.
Er zit me iets in de weg, maar ik kan m’n vinger d’r niet echt opleggen.
Als coach en trainer zou ik het als een uitdaging moeten zien, als iemand er helemaal niks van snapt en probeert zich open te stellen voor al dit nieuws, maar zich ook keihard vasthoud aan z'n oude vertrouwde patroon. Ik vind het alleen maar vervelend en ik word er erg ongeduldig van.
Maar hier schrik ik toch wel van!
Dit is toch wat ik hier kwam doen? Mensen begeleiden, inspireren en motiveren naar een gelukkig en succesvol leven. Moeiteloos en vreugdevol, zoals het leven bedoeld is... Workshops geven en sessies doen.
Maar blijkbaar zijn de mensen die op zoek zijn naar een 'beter' leven, meestal mensen met problemen. Problemen waar ze graag alle aandacht aan geven,omdat men nou eenmaal geloofd dat je gelukkiger word als je je problemen op hebt gelost.
En ik zit hier nu ziek te worden en sjagrijnig en moe van al die problemen en eindeloze verhalen,verhalen,verhalen...
Ook is het me allang duidelijk, dat je problemen niet oplost door er alle aandacht aan te geven.
Ik wil me ook helemaal niet meer bezig houden met problemen!
Ik heb genoeg problemen in m'n leven gehad en ik wil ...ik wil... wat wil ik eigenlijk?
En dan slaat de twijfel me genadeloos in de nek, die de laatste dagen toch alweer lekker strak gespannen is.
Vind ik m'n nieuwe vak niet leuk dan? Heb ik dan al die tijd voor niks gestudeerd en geleerd en al die tijd en energie in gestoken? Zit ik nu toch nog helemaal op het verkeerde spoor? Moet ik 't maar opgeven en weer helemaal van voren af aan beginnen? Met iets nieuws.
Ik begin zelfs even te geloven dat ik mensen niet leuk vind.
Wat een ellende en wat een teleurstelling.
Wat nu??
De neiging borrelt op, om het bijltje erbij neer te gooien en me op iets totaal anders te storten. Maar ik ben gelukkig wel coach genoeg om dit patroon in mezelf te herkennen, want alhoewel ik groei en ontwikkeling hoog ik het vaandel heb staan, neig ik naar radicale verandering als iets tegenvalt. En 't heeft even geduurd voordat ik kon zien dat dat nu juist is, wat groei in de weg staat.
Het is elke keer weer opnieuw beginnen.
De soep weggooien als ie niet meteen smaakt, ipv wat ingredienten toevoegen...
Gelukkig ben ik er deze keer op tijd bij en ik weet mezelf de juiste vragen te stellen. Vragen die me het doolhof uitleiden, ipv erin.
Ik besef me maar al te goed dat alles valt of staat bij de kwaliteit van de vraag die je jezelf stelt. 'Is dan alles voor niks geweest en moet ik nu weer helemaal opnieuw beginnen?', is niet echt een vraag die me moed geeft.
Ik moet mezelf even bij de lurven grijpen, want oh..wat is het makkelijk om me heerlijk te wentelen in de slachtofferrol en me even lekker miserabel en mislukt te voelen. Lekker in m'n donkere hoekje weg te kruipen en alle verantwoordelijkheid over m'n eigen leven uit m'n handen te laten vallen, wachtend op m’n figuurlijke prins die me mag komen redden.
Ik wentel lekker even in zelfmedelijden, maar nodig mezelf ook uit om bij de les te blijven.
Dus, hoe staan de zaken ervoor?
Ik ben er nu achter wat ik niet wil, wat ik niet leuk vind, wat me energie kost.
Das belangrijke informatie.
Als ik nl. weet wat niet ,kan ik er vandaaruit makkelijker achter komen wat wél.
Even de focus verschuiven.
My own state of mind is the determining key....zoals ik dat zo mooi op m'n visitekaartjes en website verkondig. Nu nog even zelf in de praktijk brengen.
De antwoorden op m'n nieuwe vraag komen al gauw genoeg binnendruppelen.
Mooi is dat, hoe je onderbewuste geest met je samenwerkt.
Eigenlijk liggen alle antwoorden in je opgeslapen en de juiste vraag is een blikopenener voor je geest.
Als ik dit niet wil, wat wil ik dan wel?
Te simpel voor woorden.
Wat ik wél leuk vind is analyseren, naar de kern zoeken en mensen zich bewust maken van zichzelf. Van wat ze doen, wat ze kunnen, wat ze geloven, wat ze belangrijk vinden, wie ze zijn, wat ze hier komen doen. Ze in hun kracht zetten. De problemen lossen zichzelf dan vaak vanzelf op.
De focus hebben op het probleem is helemaal geen slim idee. Hoe kon ik dat toch vergeten?
Voor de zoveelste keer:
Daar waar je je aandacht op richt word alleen maar meer en groter.
Probleemoplossing werkt alleen als je je aandacht geeft aan waar je heenwilt. Zoeken naar oplossingen is nog steeds je bezig houden met je probleem.
Het werkt als een weegschaal eigenlijk. Meer gewicht aan de probleemkant doet de weegschaal doorslaan naar die kant. Er bestaat bijna niets anders meer dan je probleem. Je kunt dan niet ophouden met erover te praten en daarmee voedt je het nog meer. En naar al die verhalen luisteren, inclusief die van mezelf, is dus precies het tegenovergestelde van wat ik moet doen om dieje arme mens( die ik zelf dan ook ben) te helpen.
Dus mijn aversie heeft het eigenlijk precies bij het goede eind. Brengt mij juist naar de oplossing toe. Geeft me een gereedschap in handen waarmee ik tot vele snellere resultaten kan komen met minder moeite en pijn.
Vanaf nu weet ik dat ik het hele verhaal over kan slaan en meteen naar de kern toe kan.
En zelf leer ik, door het voor anderen heel goed te weten, blijkt ook keer op keer, want dit hele verhaal geld natuurlijk in eerste instantie ook voor mezelf.
Het leert mij ook om te vertrouwen op wat m'n hart me ingeeft.
Datgene wat ik hier kom doen, waar ik goed in ben en uniek, zal iets zijn wat ik graag doe, waar ik plezier aan beleef, wat me energie zal geven en waar ik blij van word.
Voor minder ga ik niet meer.
Dit vergt wel een onmetelijk vertrouwen in mezelf en m'n kwaliteiten. Vanaf nu word het dus zaak om m'n vertrouwen te gaan voeden, ipv na te gaan denken wat m'n volgende stap zal zijn. Als ik vertrouwen heb ik mezelf, zal de volgende stap zichzelf aandienen als een hartsverlangen en de verkeerde weg als een aversie.
Wat een briljant innerlijk navigatiesysteem.
Waarom leren we zulke dingen niet op school, ipv natuurkunde en biologie?
;-) gaat het verhaal van een NLP-coach op het strand als een lopend vuurtje rond en algauw komen er meer en meer verzoeken binnen en ga ik vol overgave aan de slag.
Echter: Na een aantal keer de problemen en verhalen aan te hebben moeten horen, begin ik er behoorlijk tabak van te krijgen.
M'n liefje is zo vriendelijk om mij erop te wijzen dat ik elke keer moe en sjagrijnig ben als ik iemand 'geholpen' heb.
Ook m'n workshops, die met veel positieve energie en zonder moeite zijn ontwikkeld, en die ook nog lekker aanslaan, leveren mij niets op. Ze kosten me energie en ik ben al dat *excuseer* gelul en die verhalen van al die mensen helemaal beu.
Er zit me iets in de weg, maar ik kan m’n vinger d’r niet echt opleggen.
Als coach en trainer zou ik het als een uitdaging moeten zien, als iemand er helemaal niks van snapt en probeert zich open te stellen voor al dit nieuws, maar zich ook keihard vasthoud aan z'n oude vertrouwde patroon. Ik vind het alleen maar vervelend en ik word er erg ongeduldig van.
Maar hier schrik ik toch wel van!
Dit is toch wat ik hier kwam doen? Mensen begeleiden, inspireren en motiveren naar een gelukkig en succesvol leven. Moeiteloos en vreugdevol, zoals het leven bedoeld is... Workshops geven en sessies doen.
Maar blijkbaar zijn de mensen die op zoek zijn naar een 'beter' leven, meestal mensen met problemen. Problemen waar ze graag alle aandacht aan geven,omdat men nou eenmaal geloofd dat je gelukkiger word als je je problemen op hebt gelost.
En ik zit hier nu ziek te worden en sjagrijnig en moe van al die problemen en eindeloze verhalen,verhalen,verhalen...
Ook is het me allang duidelijk, dat je problemen niet oplost door er alle aandacht aan te geven.
Ik wil me ook helemaal niet meer bezig houden met problemen!
Ik heb genoeg problemen in m'n leven gehad en ik wil ...ik wil... wat wil ik eigenlijk?
En dan slaat de twijfel me genadeloos in de nek, die de laatste dagen toch alweer lekker strak gespannen is.
Vind ik m'n nieuwe vak niet leuk dan? Heb ik dan al die tijd voor niks gestudeerd en geleerd en al die tijd en energie in gestoken? Zit ik nu toch nog helemaal op het verkeerde spoor? Moet ik 't maar opgeven en weer helemaal van voren af aan beginnen? Met iets nieuws.
Ik begin zelfs even te geloven dat ik mensen niet leuk vind.
Wat een ellende en wat een teleurstelling.
Wat nu??
De neiging borrelt op, om het bijltje erbij neer te gooien en me op iets totaal anders te storten. Maar ik ben gelukkig wel coach genoeg om dit patroon in mezelf te herkennen, want alhoewel ik groei en ontwikkeling hoog ik het vaandel heb staan, neig ik naar radicale verandering als iets tegenvalt. En 't heeft even geduurd voordat ik kon zien dat dat nu juist is, wat groei in de weg staat.
Het is elke keer weer opnieuw beginnen.
De soep weggooien als ie niet meteen smaakt, ipv wat ingredienten toevoegen...
Gelukkig ben ik er deze keer op tijd bij en ik weet mezelf de juiste vragen te stellen. Vragen die me het doolhof uitleiden, ipv erin.
Ik besef me maar al te goed dat alles valt of staat bij de kwaliteit van de vraag die je jezelf stelt. 'Is dan alles voor niks geweest en moet ik nu weer helemaal opnieuw beginnen?', is niet echt een vraag die me moed geeft.
Ik moet mezelf even bij de lurven grijpen, want oh..wat is het makkelijk om me heerlijk te wentelen in de slachtofferrol en me even lekker miserabel en mislukt te voelen. Lekker in m'n donkere hoekje weg te kruipen en alle verantwoordelijkheid over m'n eigen leven uit m'n handen te laten vallen, wachtend op m’n figuurlijke prins die me mag komen redden.
Ik wentel lekker even in zelfmedelijden, maar nodig mezelf ook uit om bij de les te blijven.
Dus, hoe staan de zaken ervoor?
Ik ben er nu achter wat ik niet wil, wat ik niet leuk vind, wat me energie kost.
Das belangrijke informatie.
Als ik nl. weet wat niet ,kan ik er vandaaruit makkelijker achter komen wat wél.
Even de focus verschuiven.
My own state of mind is the determining key....zoals ik dat zo mooi op m'n visitekaartjes en website verkondig. Nu nog even zelf in de praktijk brengen.
De antwoorden op m'n nieuwe vraag komen al gauw genoeg binnendruppelen.
Mooi is dat, hoe je onderbewuste geest met je samenwerkt.
Eigenlijk liggen alle antwoorden in je opgeslapen en de juiste vraag is een blikopenener voor je geest.
Als ik dit niet wil, wat wil ik dan wel?
Te simpel voor woorden.
Wat ik wél leuk vind is analyseren, naar de kern zoeken en mensen zich bewust maken van zichzelf. Van wat ze doen, wat ze kunnen, wat ze geloven, wat ze belangrijk vinden, wie ze zijn, wat ze hier komen doen. Ze in hun kracht zetten. De problemen lossen zichzelf dan vaak vanzelf op.
De focus hebben op het probleem is helemaal geen slim idee. Hoe kon ik dat toch vergeten?
Voor de zoveelste keer:
Daar waar je je aandacht op richt word alleen maar meer en groter.
Probleemoplossing werkt alleen als je je aandacht geeft aan waar je heenwilt. Zoeken naar oplossingen is nog steeds je bezig houden met je probleem.
Het werkt als een weegschaal eigenlijk. Meer gewicht aan de probleemkant doet de weegschaal doorslaan naar die kant. Er bestaat bijna niets anders meer dan je probleem. Je kunt dan niet ophouden met erover te praten en daarmee voedt je het nog meer. En naar al die verhalen luisteren, inclusief die van mezelf, is dus precies het tegenovergestelde van wat ik moet doen om dieje arme mens( die ik zelf dan ook ben) te helpen.
Dus mijn aversie heeft het eigenlijk precies bij het goede eind. Brengt mij juist naar de oplossing toe. Geeft me een gereedschap in handen waarmee ik tot vele snellere resultaten kan komen met minder moeite en pijn.
Vanaf nu weet ik dat ik het hele verhaal over kan slaan en meteen naar de kern toe kan.
En zelf leer ik, door het voor anderen heel goed te weten, blijkt ook keer op keer, want dit hele verhaal geld natuurlijk in eerste instantie ook voor mezelf.
Het leert mij ook om te vertrouwen op wat m'n hart me ingeeft.
Datgene wat ik hier kom doen, waar ik goed in ben en uniek, zal iets zijn wat ik graag doe, waar ik plezier aan beleef, wat me energie zal geven en waar ik blij van word.
Voor minder ga ik niet meer.
Dit vergt wel een onmetelijk vertrouwen in mezelf en m'n kwaliteiten. Vanaf nu word het dus zaak om m'n vertrouwen te gaan voeden, ipv na te gaan denken wat m'n volgende stap zal zijn. Als ik vertrouwen heb ik mezelf, zal de volgende stap zichzelf aandienen als een hartsverlangen en de verkeerde weg als een aversie.
Wat een briljant innerlijk navigatiesysteem.
Waarom leren we zulke dingen niet op school, ipv natuurkunde en biologie?
14. De reis naar binnen kan nu definitief beginnen
Ik kom tot een afschuwelijke ontdekking!
Geluk zit ‘m niet in dingen bereiken of dromen waarmaken!!
Ik heb nu bereikt waar ik jaren geleden van droomde toen ik me in het zweet stond te werken in m'n eigen kapsalon: ....Eens...zal ik ergens in de tropen op het strand onder een koele palmboom m'n werk doen....
En het is nu zover.
Ik mag helemaal zelf uitmaken hoe lang ik wil werken en wat ik wil verdienen.
M'n pauze is een verkoelende duik in de oceaan.
Ik kan m'n eigen tijd indelen en werken wanneer 't mij uitkomt.
Ik heb weinig tot niets om me druk om te maken, ik voel geen stress of druk en leef in een prachtige natuurlijke omgeving, met de meest fantastische mensen om me heen, die me inspireren en voeden.
Ik kan buiten leven op blote voeten, en werken vanuit m'n hangmat.
En toch blijf ik letten op wat ik niet heb en verlangen naar meer. Wachten op...iets....
Alsof dat nou eenmaal is wat ik gewend ben geraakt?
Bovendien ben ik een eigenaardige manier van doen van mezelf aan het ontdekken.
Ik houd er blijkbaar van om m'n leven uit te stellen.
Was ik Nederland maar steeds bezig met wat er allemaal voor me mogelijk werd als ik eenmaal hier was; nu ben hier en begin ik juist te zien en te plannen wat ik straks ga doen als ik weer thuis ben.
Eigenlijk ben ik dus altijd straks daar en nooit nu hier.
Waar ik ook ben, het maakt niet uit. Ik gebruik steeds dezelfde truc.
Het hangt dus niet van de plek af, van de omstandigheden; het zit in mij!!
Hier zou alles makkelijker worden, vanzelf gaan zelfs. Tenminste, dat heb ik al die tijd vol overgave geloofd.
Maar ík blijf gewoon dezelfde, waarheen ik ook ga. En ik wist dat verstandelijk natuurlijk al wel, maar ik had stiekum toch een hoop opgehangen aan de perfecte plek, de perfecte omstandigheden. Zoals ik eerder zocht naar 't perfecte werk, studie of man.
"Als...dan...." is dus gewoon een smoesje!
Is gewoon valse hoop!!..!!
Ik heb mezelf mooi wat wijsgemaakt.
Bovendien gaat ’t ook niet zo gemakkelijk als ik me allemaal had voorgesteld.
Blijkbaar is dat wat ergebeurd als je je dromen aan de werkelijkheid test. Blijven daarom zoveel mensen liever dromen?
M’n postertjes hangen, m’n klantjes komen zoetjesaan binnendruppelen, ik heb 2 vaste werkdagen als strandkapper en ik neem de tijd om creatief te zijn en mooie dingen te maken en toch heb ik geen voldaan gevoel. Toch lijkt het of het beter kan, ik meer wil. Of het niet echt van de grond komt. Het verlangen en de onvrede blijven nauwelijks grijpbaar om me heen hangen.
Maar als dromen waarmaken geen geluk brengt, wat dan wel???
Een workshop over de wet van aantrekking brengt onverwacht het antwoord.
En dat terwijl ik dat nu juist dacht onder de knie te hebben...
In feite is het zo simpel, en eigenlijk wist ik het wel, maar het was nog niet echt tot me doorgedrongen blijkbaar. Of ik heb mezelf gewoon met veel succes iets op de mouw gespeld.
En maar bezig zijn met waardevolle doelen stellen, en nadenken over wat ik wil bereiken; een liefdevolle relatie, een succesvolle onderneming, een mooi huis ergens in de prachtige natuur, reizen, blablablablablabladiebla...
Altijd verlangen naar .... meer.
Maar het focussen op wat je in je leven wilt bereiken, houd tegelijkertijd in dat je je bewust bent van het ontbreken daarvan. Het gebrek aan...iets...
Het nog niet hebben is de voeding van het verlangen naar meer, naar beter, naar niet genoeg...
Geen prettige manier van leven.
De manier om uit deze cirkel te raken is simpel, volgens Damien, de workshopleider:
Neem je lijstje van doelen die je wilt bereiken en kies die ene die het dichtst bij je hart ligt. Vraag je vervolgens af, naar welke ERVARING je eigenlijk verlangt.
Welke ervaring het is, die je hoopt te krijgen door het bereiken van dit doel.
Met andere woorden: laat dat hele idee van goals hebben vallen en ga rechtstreeks voor de ervaring. Je zult dan ontdekken dat veel van de dingen waar je naar verlangt, er gewoon al zijn, of dat je niet perse het door jou gestelde doel hoeft te bereiken om het gevoel al te kunnen hebben. Dit brengt een gevoel van geluk en tevredenheid met zich mee,
Precies hetgene waar we zo naar verlangen.
Ik kom vervolgens uit bij innerlijke rust, steun, liefde, vervulling, GELUK.
En nu is het zaak om rond te kijken in m'n leven om te zien, waar ik dat al in m'n leven heb. Wanneer voel ik innerlijke rust, hoe steun ik mezelf, geef ik mezelf alle liefde? Wat geeft mij nu een gevoel van vervulling? Wanneer ben ik gelukkig, als ik wat doe of laat?
Met andere woorden: wat is er al? hoe voelt dat en maak contact met dat gevoel. Besef! hoeveel van waar je naar verlangt al in je leven is. Mischien in een andere vorm dan je verwacht, maar wat er wel degelijk is. Hierbij stilstaan en dit bewust voelen, maakt dat je op de juiste frequentie 'vibreert' om meer van dat in je leven aan te trekken. En of dat dan komt in de vorm van een nieuw huis, een succesvolle ondernemning, een nieuwe relatie, het oppoetsen van de oude, of juist in het alleen leven, dat kun je blijkbaar beter aan het Universum overlaten, of aan je hogere zelf, of aan GOD of hoe je het ook noemen wilt. Het is blijkbaar niet aan ons om dat te zien. En dat blijkt maar weer...
Mooi dat soms het níet krijgen waar je naar verlangt, je juist een stap verder brengt.
En....-----* Waar je ook heengaat, daar ben je...*-----
Dus besluit ik me maar over te geven aan de Goden en eens wat flexibeler te worden.
(Haha, ikke wel...)
Want wat weet ik er nou per slot van rekening van wat goed voor mij is? Dit is slechts mijn lage perspectief. En vandaaruit heb ik geen overzicht, geen idee van het grotere plaatje. Ik ben als een vlieg die op een beeldbuis zit. Ik zie alleen de stippeltjes en niet waar het verhaal van de film over gaat.
En ik kan wel van alles gaan zitten willen, maar willen betekend: er nog niet zijn, iets nog niet hebben.
Dit is een vreemde stap voor mij.
Ophouden met doen en willen, en afwachten wat er komt, wat ik krijg. Me richten op de ervaring zelf. Geluk, vervulling, liefde...
Het vergt een hele berg vertrouwen.
Ik besef dat ik dat niet zoveel heb. Wat natuurlijk de reden is voor heb willen hebben van de controle...het ontbreken van vertrouwen.
Mooi hoe alles in elkaar steekt.
En NLP leert:
Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt
blijf je krijgen wat je altijd kreeg.
Hop met de geit dan maar.
Overgave....
Een beetje meer yin in m'n leven brengen. Toch gewoon die yin weer. Maar daar was ik toch al achter?
Nou, aan de slag dan maar weer......oh nee, juist niet. Pfffft, moeilijk hoor.
Mike Dooley (www.tut.com) stuurt me elke dag een 'note from the universe' om erop te hameren dat ik me moet bezighouden met de 'endresults' en niet met de 'how to get there's'.
En toch denk ik het beter te weten dan het Universum en bepaal ik zelf wel wat mij gelukkig maakt.
Maar geluk is een gemoedstoestand; een 'inside job'.
Niets of niemand ter wereld kan dat mij aan komen reiken van buitenaf. Ik moet dat in mezelf cultiveren. Simpel as that, geen ontkomen meer aan.
Wanneér ben ik gelukkig?
Als ik geniet!
Waar geniet ik van?
Achtergrondmuziekje:
These visions make us desperate, give us hope..
An end is always a start of a new episode
We’re free to interact with the plot
Our choices always mean a lot
Just trying to translate this secret code
Visions-hooverphonic
Geluk zit ‘m niet in dingen bereiken of dromen waarmaken!!
Ik heb nu bereikt waar ik jaren geleden van droomde toen ik me in het zweet stond te werken in m'n eigen kapsalon: ....Eens...zal ik ergens in de tropen op het strand onder een koele palmboom m'n werk doen....
En het is nu zover.
Ik mag helemaal zelf uitmaken hoe lang ik wil werken en wat ik wil verdienen.
M'n pauze is een verkoelende duik in de oceaan.
Ik kan m'n eigen tijd indelen en werken wanneer 't mij uitkomt.
Ik heb weinig tot niets om me druk om te maken, ik voel geen stress of druk en leef in een prachtige natuurlijke omgeving, met de meest fantastische mensen om me heen, die me inspireren en voeden.
Ik kan buiten leven op blote voeten, en werken vanuit m'n hangmat.
En toch blijf ik letten op wat ik niet heb en verlangen naar meer. Wachten op...iets....
Alsof dat nou eenmaal is wat ik gewend ben geraakt?
Bovendien ben ik een eigenaardige manier van doen van mezelf aan het ontdekken.
Ik houd er blijkbaar van om m'n leven uit te stellen.
Was ik Nederland maar steeds bezig met wat er allemaal voor me mogelijk werd als ik eenmaal hier was; nu ben hier en begin ik juist te zien en te plannen wat ik straks ga doen als ik weer thuis ben.
Eigenlijk ben ik dus altijd straks daar en nooit nu hier.
Waar ik ook ben, het maakt niet uit. Ik gebruik steeds dezelfde truc.
Het hangt dus niet van de plek af, van de omstandigheden; het zit in mij!!
Hier zou alles makkelijker worden, vanzelf gaan zelfs. Tenminste, dat heb ik al die tijd vol overgave geloofd.
Maar ík blijf gewoon dezelfde, waarheen ik ook ga. En ik wist dat verstandelijk natuurlijk al wel, maar ik had stiekum toch een hoop opgehangen aan de perfecte plek, de perfecte omstandigheden. Zoals ik eerder zocht naar 't perfecte werk, studie of man.
"Als...dan...." is dus gewoon een smoesje!
Is gewoon valse hoop!!..!!
Ik heb mezelf mooi wat wijsgemaakt.
Bovendien gaat ’t ook niet zo gemakkelijk als ik me allemaal had voorgesteld.
Blijkbaar is dat wat ergebeurd als je je dromen aan de werkelijkheid test. Blijven daarom zoveel mensen liever dromen?
M’n postertjes hangen, m’n klantjes komen zoetjesaan binnendruppelen, ik heb 2 vaste werkdagen als strandkapper en ik neem de tijd om creatief te zijn en mooie dingen te maken en toch heb ik geen voldaan gevoel. Toch lijkt het of het beter kan, ik meer wil. Of het niet echt van de grond komt. Het verlangen en de onvrede blijven nauwelijks grijpbaar om me heen hangen.
Maar als dromen waarmaken geen geluk brengt, wat dan wel???
Een workshop over de wet van aantrekking brengt onverwacht het antwoord.
En dat terwijl ik dat nu juist dacht onder de knie te hebben...
In feite is het zo simpel, en eigenlijk wist ik het wel, maar het was nog niet echt tot me doorgedrongen blijkbaar. Of ik heb mezelf gewoon met veel succes iets op de mouw gespeld.
En maar bezig zijn met waardevolle doelen stellen, en nadenken over wat ik wil bereiken; een liefdevolle relatie, een succesvolle onderneming, een mooi huis ergens in de prachtige natuur, reizen, blablablablablabladiebla...
Altijd verlangen naar .... meer.
Maar het focussen op wat je in je leven wilt bereiken, houd tegelijkertijd in dat je je bewust bent van het ontbreken daarvan. Het gebrek aan...iets...
Het nog niet hebben is de voeding van het verlangen naar meer, naar beter, naar niet genoeg...
Geen prettige manier van leven.
De manier om uit deze cirkel te raken is simpel, volgens Damien, de workshopleider:
Neem je lijstje van doelen die je wilt bereiken en kies die ene die het dichtst bij je hart ligt. Vraag je vervolgens af, naar welke ERVARING je eigenlijk verlangt.
Welke ervaring het is, die je hoopt te krijgen door het bereiken van dit doel.
Met andere woorden: laat dat hele idee van goals hebben vallen en ga rechtstreeks voor de ervaring. Je zult dan ontdekken dat veel van de dingen waar je naar verlangt, er gewoon al zijn, of dat je niet perse het door jou gestelde doel hoeft te bereiken om het gevoel al te kunnen hebben. Dit brengt een gevoel van geluk en tevredenheid met zich mee,
Precies hetgene waar we zo naar verlangen.
Ik kom vervolgens uit bij innerlijke rust, steun, liefde, vervulling, GELUK.
En nu is het zaak om rond te kijken in m'n leven om te zien, waar ik dat al in m'n leven heb. Wanneer voel ik innerlijke rust, hoe steun ik mezelf, geef ik mezelf alle liefde? Wat geeft mij nu een gevoel van vervulling? Wanneer ben ik gelukkig, als ik wat doe of laat?
Met andere woorden: wat is er al? hoe voelt dat en maak contact met dat gevoel. Besef! hoeveel van waar je naar verlangt al in je leven is. Mischien in een andere vorm dan je verwacht, maar wat er wel degelijk is. Hierbij stilstaan en dit bewust voelen, maakt dat je op de juiste frequentie 'vibreert' om meer van dat in je leven aan te trekken. En of dat dan komt in de vorm van een nieuw huis, een succesvolle ondernemning, een nieuwe relatie, het oppoetsen van de oude, of juist in het alleen leven, dat kun je blijkbaar beter aan het Universum overlaten, of aan je hogere zelf, of aan GOD of hoe je het ook noemen wilt. Het is blijkbaar niet aan ons om dat te zien. En dat blijkt maar weer...
Mooi dat soms het níet krijgen waar je naar verlangt, je juist een stap verder brengt.
En....-----* Waar je ook heengaat, daar ben je...*-----
Dus besluit ik me maar over te geven aan de Goden en eens wat flexibeler te worden.
(Haha, ikke wel...)
Want wat weet ik er nou per slot van rekening van wat goed voor mij is? Dit is slechts mijn lage perspectief. En vandaaruit heb ik geen overzicht, geen idee van het grotere plaatje. Ik ben als een vlieg die op een beeldbuis zit. Ik zie alleen de stippeltjes en niet waar het verhaal van de film over gaat.
En ik kan wel van alles gaan zitten willen, maar willen betekend: er nog niet zijn, iets nog niet hebben.
Dit is een vreemde stap voor mij.
Ophouden met doen en willen, en afwachten wat er komt, wat ik krijg. Me richten op de ervaring zelf. Geluk, vervulling, liefde...
Het vergt een hele berg vertrouwen.
Ik besef dat ik dat niet zoveel heb. Wat natuurlijk de reden is voor heb willen hebben van de controle...het ontbreken van vertrouwen.
Mooi hoe alles in elkaar steekt.
En NLP leert:
Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt
blijf je krijgen wat je altijd kreeg.
Hop met de geit dan maar.
Overgave....
Een beetje meer yin in m'n leven brengen. Toch gewoon die yin weer. Maar daar was ik toch al achter?
Nou, aan de slag dan maar weer......oh nee, juist niet. Pfffft, moeilijk hoor.
Mike Dooley (www.tut.com) stuurt me elke dag een 'note from the universe' om erop te hameren dat ik me moet bezighouden met de 'endresults' en niet met de 'how to get there's'.
En toch denk ik het beter te weten dan het Universum en bepaal ik zelf wel wat mij gelukkig maakt.
Maar geluk is een gemoedstoestand; een 'inside job'.
Niets of niemand ter wereld kan dat mij aan komen reiken van buitenaf. Ik moet dat in mezelf cultiveren. Simpel as that, geen ontkomen meer aan.
Wanneér ben ik gelukkig?
Als ik geniet!
Waar geniet ik van?
Achtergrondmuziekje:
These visions make us desperate, give us hope..
An end is always a start of a new episode
We’re free to interact with the plot
Our choices always mean a lot
Just trying to translate this secret code
Visions-hooverphonic
maandag 7 juli 2008
13. Vollemaansgekte
De volle maan, die doet wat met je.
Sommigen vinden dit een rare gedachte, maar eigenlijk is er niets raars aan.
Het is onder de invloed van de maan, dat eb en vloed ontstaat. Alle zeeën te wereld stijgen en dalen. Zou dat dan ineens niet kunnen in een mensenlichaam dat, net als de aarde, voor 70% uit water bestaat?
Met de volle maan krijgen we energie, euforie of onrust en hysterie.
En wat doe je in zo’n slapeloze nacht, als je op een strand leeft, waar altijd leven is en de volle maan uitbundig word gevierd?
Dan ga je op pad.....
De volle maan is prachtig hier. Hij komt op uit de zee, groot en rood en legt een bewegend, zilveren deken over de oceaan.
En het is zo licht! Er is zelfs een zachte schaduw, zoals bij schemering.
Liep ik twee weken geleden nog in ’t pikkedonker over de heuvel, door je jungle te dwalen, geen idee waar in me bevond; Vanavond zie je zelfs vanaf grote afstand mensen rondzweven.
Een mooie gelegenheid dus om eens te oefenen: je eigen flow. Doen wat er in je opkomt en kijken wat er dan gebeurd. Een beetje in je eentje ronddwalen, je eigen stappen volgen, niet denken. Rondzwerven, nergens heen en overal echt zíjn. Genieten, observeren, niet denken, alleen zijn, nieuwsgierig en verbaasd. En dankbaar. Niet denken. Gewoon zíjn, zitten op een bankje met de voetjes wiebelen, niet denken, beetje lopen, voelen, weten wanneer het tijd is om verder te gaan.
Dit innerlijk weten raakt zo verstopt als we vanuit onze denkende geest willen regelen, controleren, veilig stellen, willen weten..in een poging onszelf nuttig te maken, door gebrek aan vertrouwen of om wat voor reden dan ook.
Terwijl hierdoor juist voorbij gaan aan ons echte weten.
Ondertussen varen boten af en aan, met feestgangers die komen en gaan. Op weg naar huis of juist naar het ‘grote feest’ aan de andere kant van de berg. De wereldberoemde fullmoon-party’s van Thailand. Mensen komen van heinde en ver om dit mee te maken, maar aan mij is het niet besteed dit jaar. Ik heb m’n eigen feestje. Flarden van muziek flinteren m’n gehoor binnen.
Zonder plan of haast, onderweg naar nergens. Open staan om alles op te merken.
Zoals een stukje strand, prachtig versierd met zandhartjes, kusmondjes en een grote ster. Welke liefdevolle, speelse zielen zijn hier aan het werk geweest? Ik drink ’t even in. Bewonder ‘t; daar is het voor. Morgen heeft de zee ’t weggewassen.
Deze schoonheid, zo vergankelijk. Zoals alles eigenlijk in het leven. Want niets staat zo vast, als verandering. En wij maar vasthouden en bang zijn om te verliezen. Uit alle macht dingen willen houden, bewaren..Terwijl het er helemaal niet toe doet, besef ik nu. Morgen bouwen we het gewoon weer opnieuw. Omdat we blij worden van het creatieproces. Iets wat je met heel je ziel en zaligheid doet, is eigenlijk al een vervulling op zich. Dat hoeft eigenlijk helemaal geen resultaat op te leveren. Het bestaat louter en alleen voor het plezier van het creëren en dat geeft de voldoening, de vervulling.
En uiteindelijk gaat er niets verloren. Het gaat slechts over in iets anders, neemt een andere vorm aan. In dit geval de vorm van glad, blinkend, nog niet op gelopen vlak strand. Ook iets om te bewonderen.
Nog een laatste dronkelap, in slaap gevallen naast z’n biertje.
Iederen beleefd de volle maan, z’n leven, op z’n eigen manier. We zien allemaal andere dingen verschijnen, verdwijnen. We maken ons druk, of niet. We zien het als goed, of slecht. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet bestaat. Alles is gewoon wat het is. En wat wij er dan van maken, dat zijn zuiver onze eigen zaken.
Soms denk ik, zijn we zo bezig met etiketten plakken, dat we niet meer letten op wat er nu eigenlijk echt in de pot zit.
Wat zou er mogelijk worden als we in staat zijn het onbekende met open armen te verwelkomen en er ons waarlijk door laten verassen? Zonder oordeel over goed of kwaad. Gewoon nieuwsgierig naar wat het ons brengt. Want als het oordeel wegvalt, zien we ineens hele andere dingen. Alles word zachter, zoals de schaduw van de maan. En toch helder verlicht vinden we dan onze weg op gevoel.
Want zonder oordeel is gevoel gewoon gevoel. Niet goed of slecht, maar een sensatie. In je lichaam. Dat tot je spreekt.
En je hoeft alleen nog maar te luisteren...
Sommigen vinden dit een rare gedachte, maar eigenlijk is er niets raars aan.
Het is onder de invloed van de maan, dat eb en vloed ontstaat. Alle zeeën te wereld stijgen en dalen. Zou dat dan ineens niet kunnen in een mensenlichaam dat, net als de aarde, voor 70% uit water bestaat?
Met de volle maan krijgen we energie, euforie of onrust en hysterie.
En wat doe je in zo’n slapeloze nacht, als je op een strand leeft, waar altijd leven is en de volle maan uitbundig word gevierd?
Dan ga je op pad.....
De volle maan is prachtig hier. Hij komt op uit de zee, groot en rood en legt een bewegend, zilveren deken over de oceaan.
En het is zo licht! Er is zelfs een zachte schaduw, zoals bij schemering.
Liep ik twee weken geleden nog in ’t pikkedonker over de heuvel, door je jungle te dwalen, geen idee waar in me bevond; Vanavond zie je zelfs vanaf grote afstand mensen rondzweven.
Een mooie gelegenheid dus om eens te oefenen: je eigen flow. Doen wat er in je opkomt en kijken wat er dan gebeurd. Een beetje in je eentje ronddwalen, je eigen stappen volgen, niet denken. Rondzwerven, nergens heen en overal echt zíjn. Genieten, observeren, niet denken, alleen zijn, nieuwsgierig en verbaasd. En dankbaar. Niet denken. Gewoon zíjn, zitten op een bankje met de voetjes wiebelen, niet denken, beetje lopen, voelen, weten wanneer het tijd is om verder te gaan.
Dit innerlijk weten raakt zo verstopt als we vanuit onze denkende geest willen regelen, controleren, veilig stellen, willen weten..in een poging onszelf nuttig te maken, door gebrek aan vertrouwen of om wat voor reden dan ook.
Terwijl hierdoor juist voorbij gaan aan ons echte weten.
Ondertussen varen boten af en aan, met feestgangers die komen en gaan. Op weg naar huis of juist naar het ‘grote feest’ aan de andere kant van de berg. De wereldberoemde fullmoon-party’s van Thailand. Mensen komen van heinde en ver om dit mee te maken, maar aan mij is het niet besteed dit jaar. Ik heb m’n eigen feestje. Flarden van muziek flinteren m’n gehoor binnen.
Zonder plan of haast, onderweg naar nergens. Open staan om alles op te merken.
Zoals een stukje strand, prachtig versierd met zandhartjes, kusmondjes en een grote ster. Welke liefdevolle, speelse zielen zijn hier aan het werk geweest? Ik drink ’t even in. Bewonder ‘t; daar is het voor. Morgen heeft de zee ’t weggewassen.
Deze schoonheid, zo vergankelijk. Zoals alles eigenlijk in het leven. Want niets staat zo vast, als verandering. En wij maar vasthouden en bang zijn om te verliezen. Uit alle macht dingen willen houden, bewaren..Terwijl het er helemaal niet toe doet, besef ik nu. Morgen bouwen we het gewoon weer opnieuw. Omdat we blij worden van het creatieproces. Iets wat je met heel je ziel en zaligheid doet, is eigenlijk al een vervulling op zich. Dat hoeft eigenlijk helemaal geen resultaat op te leveren. Het bestaat louter en alleen voor het plezier van het creëren en dat geeft de voldoening, de vervulling.
En uiteindelijk gaat er niets verloren. Het gaat slechts over in iets anders, neemt een andere vorm aan. In dit geval de vorm van glad, blinkend, nog niet op gelopen vlak strand. Ook iets om te bewonderen.
Nog een laatste dronkelap, in slaap gevallen naast z’n biertje.
Iederen beleefd de volle maan, z’n leven, op z’n eigen manier. We zien allemaal andere dingen verschijnen, verdwijnen. We maken ons druk, of niet. We zien het als goed, of slecht. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet bestaat. Alles is gewoon wat het is. En wat wij er dan van maken, dat zijn zuiver onze eigen zaken.
Soms denk ik, zijn we zo bezig met etiketten plakken, dat we niet meer letten op wat er nu eigenlijk echt in de pot zit.
Wat zou er mogelijk worden als we in staat zijn het onbekende met open armen te verwelkomen en er ons waarlijk door laten verassen? Zonder oordeel over goed of kwaad. Gewoon nieuwsgierig naar wat het ons brengt. Want als het oordeel wegvalt, zien we ineens hele andere dingen. Alles word zachter, zoals de schaduw van de maan. En toch helder verlicht vinden we dan onze weg op gevoel.
Want zonder oordeel is gevoel gewoon gevoel. Niet goed of slecht, maar een sensatie. In je lichaam. Dat tot je spreekt.
En je hoeft alleen nog maar te luisteren...
12. Je overgeven aan de stroom van het leven...en dan?? Verzuipen zeker?!
Dit is de angst die spreekt, roept, gilt!
Weten waar je naartoe gaat is een fijne vorm van houvast. Van zekerheid. Helaas dus; een schijnzekerheid.
En alles wat je weet en denkt te willen bereiken loslaten en meevaren op de stroom, daar is moed voor nodig.
En overgave dus.
Beetje meer yin.`
Ophouden met voorwaarden stellen aan je geluk, met denken dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Dus ook zonder acceptatie is er blijkbaar geen overgave.
Overgave vind plaats op het moment dat je je leven accepteerd zoals het is en je vertrouwen hebt in waar het je heenbrengt.
Met je streven iets aan jezelf of je leven te veranderen, versterk je alleen maar de overtuiging dat er iets niet deugd. In werkelijkheid valt er niets te verbeteren, omdat er niets fout is. Dit is dus slechts iets wat je jezelf wijs hebt gemaakt.
Das makkelijk gezegt Paul Ferrini.
Maar wat als het je nu juist aan dat vertrouwen ontbreekt?
En van helemaal niets weten, niets doen word je ook zo’n stuurloos schip. En wat als je dan op de klippen loopt? Wie komt je dan redden?
En waar geef je je dan aan over?
Ik zie geen rivier die duidelijk voor me uitstroomd.
-De angst is er goed ingeramd.-
- De controle angstvallig vastgehouden-
Zou ’t zomaar kunnen dat de waarheid ligt waar ie hoort te liggen; in het midden?
Want ik vóel wel een stroom.
En als ik nou eens gewoon even stillig en luister en eens ophoud met zwemmen en spartelen...
Gewoon loslaten dus...en drijven...
Adem in....adem uit....
Misschien ligt het ware loslaten niet in het niets meer doen of willen, maar in ophouden jezelf ergens toe te dwingen. Omdat je jezelf wijs hebt gemaakt dat dat nodig is.
Door mijn NLP-trainer peter Dalmeijer heb ik leren zien:
Wat jij als waarheid ziet; alles wat je denkt en geloofd, is iets wat je ooit jezelf wijs hebt gemaakt.
“En als je dat toch liegt”, zei hij dan, “lieg dan leuk tegen jezelf”.
Verzin gewoon iets wat jou gelukkig maakt en ga dat geloven, dan zul je zien...
En als je in de stroom komt, weet ik, gaat alles vanzelf. Je geeft je dan over aan wat er is, wat er tot je komt, wat er door je heen naar buiten wil. Niet door een ander of jezelf opgelegd, maar ontstaan van binnenuit, als drang, als ‘zin in’, als datgene waar je hart naar uitgaat.
En daar kun je dan gerust iets mee doen.
En dan drijf je niet meer puur op wilskracht, maar veel meer op hartskracht, zielskracht. En dan kun je, zoals die guru’s dat zo mooi zeggen: Je werkelijke rol op deez aard vervullen. Datgene doen wat je hier eigenlijk kwam doen. Je ziel laten zingen.
Werken met wat er is, ip v met wat je denkt dat er moet zijn.
Nou, eens kijken hoe dat gaat dan:
Met de stroom mee....drijven.
Hmm, ik worstel d’r nog maar even lekker mee door. Want tussen weten en doen, ligt nog een hele wereld van niet precies weten hoe.
Weten waar je naartoe gaat is een fijne vorm van houvast. Van zekerheid. Helaas dus; een schijnzekerheid.
En alles wat je weet en denkt te willen bereiken loslaten en meevaren op de stroom, daar is moed voor nodig.
En overgave dus.
Beetje meer yin.`
Ophouden met voorwaarden stellen aan je geluk, met denken dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Dus ook zonder acceptatie is er blijkbaar geen overgave.
Overgave vind plaats op het moment dat je je leven accepteerd zoals het is en je vertrouwen hebt in waar het je heenbrengt.
Met je streven iets aan jezelf of je leven te veranderen, versterk je alleen maar de overtuiging dat er iets niet deugd. In werkelijkheid valt er niets te verbeteren, omdat er niets fout is. Dit is dus slechts iets wat je jezelf wijs hebt gemaakt.
Das makkelijk gezegt Paul Ferrini.
Maar wat als het je nu juist aan dat vertrouwen ontbreekt?
En van helemaal niets weten, niets doen word je ook zo’n stuurloos schip. En wat als je dan op de klippen loopt? Wie komt je dan redden?
En waar geef je je dan aan over?
Ik zie geen rivier die duidelijk voor me uitstroomd.
-De angst is er goed ingeramd.-
- De controle angstvallig vastgehouden-
Zou ’t zomaar kunnen dat de waarheid ligt waar ie hoort te liggen; in het midden?
Want ik vóel wel een stroom.
En als ik nou eens gewoon even stillig en luister en eens ophoud met zwemmen en spartelen...
Gewoon loslaten dus...en drijven...
Adem in....adem uit....
Misschien ligt het ware loslaten niet in het niets meer doen of willen, maar in ophouden jezelf ergens toe te dwingen. Omdat je jezelf wijs hebt gemaakt dat dat nodig is.
Door mijn NLP-trainer peter Dalmeijer heb ik leren zien:
Wat jij als waarheid ziet; alles wat je denkt en geloofd, is iets wat je ooit jezelf wijs hebt gemaakt.
“En als je dat toch liegt”, zei hij dan, “lieg dan leuk tegen jezelf”.
Verzin gewoon iets wat jou gelukkig maakt en ga dat geloven, dan zul je zien...
En als je in de stroom komt, weet ik, gaat alles vanzelf. Je geeft je dan over aan wat er is, wat er tot je komt, wat er door je heen naar buiten wil. Niet door een ander of jezelf opgelegd, maar ontstaan van binnenuit, als drang, als ‘zin in’, als datgene waar je hart naar uitgaat.
En daar kun je dan gerust iets mee doen.
En dan drijf je niet meer puur op wilskracht, maar veel meer op hartskracht, zielskracht. En dan kun je, zoals die guru’s dat zo mooi zeggen: Je werkelijke rol op deez aard vervullen. Datgene doen wat je hier eigenlijk kwam doen. Je ziel laten zingen.
Werken met wat er is, ip v met wat je denkt dat er moet zijn.
Nou, eens kijken hoe dat gaat dan:
Met de stroom mee....drijven.
Hmm, ik worstel d’r nog maar even lekker mee door. Want tussen weten en doen, ligt nog een hele wereld van niet precies weten hoe.
zondag 6 juli 2008
11. Yin en Yang
Ik kom tot de ontdekking dat ik veel te yang ben.
Yang is de energie van doén, actie, dingen willen bereiken, plannen maken, naar buiten treden, zon ,warmte, opties onderzoeken, keuzes maken, sturen, controle houden, weerstand geven, weten wat je wilt, jezelf uitdagen of hard maken voor iets, tijd indelen, pushen, actief, beweging, leven in de dag, ondernemen, doen, denken, domineren.
Gewoon op z'n westers dus.
Gewoon dus...voor ons.
Ik kom nu tot de ontdekking dat ik m'n leven lang al gewend yang te leven en dat dat helemaal niet zo gewoon is. Dat is de manier waarop we groot worden gebracht zowat. Bij ons in het westen, is doen en bereiken bijna heilig. Iedereen wil iets, voor zichzelf, gezin, carriere, whatever. We hebben doelen en streven die na. We maken plannen en gaan erop uit. Actie is het toverwoord. Drukdrukdruk, het thema. Vol proppen we onze agenda's, want stel je voor dat we iets missen, of niet aan onze verwachtingen voldoen, ons hele leven in de soep loopt...
Het is voor een geboren en getogen westerling niet zo gemakkelijk dan het lijkt om de hele dag te luieren en niets te doen, ook al heb ik, als herstelde burn-out'er inmiddels al heel wat 'rustig-aan-dan-breekt-'t-lijntje-niet' ervaring. Als het een dagje in een drukke werkweek is en je kunt het als je vrije dag zien, is het heel wat anders. Dan heet het ontspanning en dat doé je dan.
Maar gewoon niets doen zonder dat je het 'verdient' hebt, is wat anders. Schuldgevoel en onbehagen steken bijna onmiddellijk de kop op.
Ik zit hier in het paradijs en ik hoef in feite alleen maar te genieten, maar er speelt op de achtergrond een bepaalde onvrede, een onvoldaan gevoel mee. Ik ben blijkbaar zo geconditioneerd om iets de dóen, dat een paar dagen niks, op verspilling lijkt.
Ik kan het niet helpen om me af te vragen: Zijn wij zo gehersenspoeld dat we geloven dat we steeds van alles moeten doen en bereiken? Zelfs ooit in zoverre dat onze eigenwaarde ervan afhankelijk is? En dat dat de reden is dat we maar blijven rennen, ook al zijn we doodmoe en weten we vaak niet eens waarheen.
Zijn we verworden tot een soort van robotjes die te snel afgesteld staan, om zoveel mogelijk te bereiken in zo min mogelijk tijd.
Waarom voelt het toch zo vreemd om m'n lichaam gewoon eens wat rust te gunnen en die denker eens even stil te zetten. Die controlfreak eens even de mond te snoeren.
Gewoon eens even geen plannen te maken en maar te zien wat er gebeurd.
Want soms, weet ik uit ervaring inmiddels, gebeurd er meer met ons, als er verder helemaal niks gebeurd.
Want wat er dan kan gebeuren is, dat we op ons gemak leren zijn met gewoon onszelf. De waarde voelen van wie we zijn en van wat er binnenin ons leeft.
Terugkomen op die plek waar eigenwaarde woont en eigenliefde groeit.
Ik vind 't soms ook even jammer ,dat ik de yin periode van het jaar mis: de winter.
Want we klagen wel allemaal over het gebrek aan zon en het koude weer, maar het heeft ook een functie. Kijk maar naar de natuur. In de winter sterven planten af, trekken zich terug in hun wortels, dieren doen een winterslaapje, alles lijkt even stil te staan. Om in de lente weer opnieuw en met volle kracht tot leven te komen.
De kou zet aan tot naar binnen keren, in jezelf zijn, tot inkeer komen.Met een zacht dekentje op de bank, passief zijn, lange nachten, dromen, verwerken, reflectie. Je terugtrekken in jezelf is net zo hard nodig als drukdrukdruk.
Als je al maar yang bent en nooit yin, raak je natuurlijk je balans kwijt. Die chinezen weten dat allang. Wij zijn dat vergeten.
Ik ben dat vergeten. Ik wil graag doen en wil van alles bereiken.Ik wil vliegen!
Ik ben blijkbaar zo’n vogel die naar het zuiden vliegt.
Toch kom ik het hier ook tegen. Dat te weinige yin van mij.
In de yin yogaklas leer ik wat yin zijn eigenlijk inhoud.
* yin is je weerstand opgeven
* zacht zijn met jezelf
* niet duwen, maar jezelf toestaan om te relaxen en met de natuurwetten te werken
* geen moeite doen, maar laten zijn wat er is. Accepteren.
* stoppen met doen, begin met jezelf toestaan...
* ervaren dat de tijd nemen en aandacht schenken ontspannend is
* ontvangen door dingen los te laten
* open, zacht, ontvankelijk en kwetsbaar durven zijn (en dat wil niet zeggen dat je dan je kracht verliest)
* geduld hebben
* afwachten
* overgave
* niet doen, maar laten
* loslaten en toestaan
Ik weet ‘t;
Ik mag meer krijgen van ontvankelijk zijn, laten gebeuren, overgave, vertrouwen hebben, ontspannen, rustiger aandoen, de tijd nemen, wachten op wat er wil zijn.
Ik mag meer en meer m'n eigen koers gaan varen. En niet door hard te roeien, maar door de zeilen bij te stellen en met de stroom mee te varen.
Eigenlijk is deze reis dus ook weer een uitdrukking van mijn overdadige yang energie. Zonnig, veel (dag)licht, zomerweer, hitte, buiten zijn, actief op zoek.
Maar yang heb ik dus al meer dan genoeg. Ik wil m'n yin versterken. Ik verlang naar de balans. De golfbeweging tussen yin en yang is wat vrede en geluk brengt, zegt de dalai lama en die kan het weten. Niet of/of maar en/en. Beide in balans.
Gelukkig is hier veel aandacht voor de maan en zie ik m'n schaduw hier scherp.
Ook ben ik soms behoorlijk bewegingloos, al schommelt m'n hangmat...
Maar ik word ook behoorlijk ongeduldig van al dat niets doen.
Ik schrik behoorlijk van mezelf! Ik dacht dat ik best relaxed was...
Yang is de energie van doén, actie, dingen willen bereiken, plannen maken, naar buiten treden, zon ,warmte, opties onderzoeken, keuzes maken, sturen, controle houden, weerstand geven, weten wat je wilt, jezelf uitdagen of hard maken voor iets, tijd indelen, pushen, actief, beweging, leven in de dag, ondernemen, doen, denken, domineren.
Gewoon op z'n westers dus.
Gewoon dus...voor ons.
Ik kom nu tot de ontdekking dat ik m'n leven lang al gewend yang te leven en dat dat helemaal niet zo gewoon is. Dat is de manier waarop we groot worden gebracht zowat. Bij ons in het westen, is doen en bereiken bijna heilig. Iedereen wil iets, voor zichzelf, gezin, carriere, whatever. We hebben doelen en streven die na. We maken plannen en gaan erop uit. Actie is het toverwoord. Drukdrukdruk, het thema. Vol proppen we onze agenda's, want stel je voor dat we iets missen, of niet aan onze verwachtingen voldoen, ons hele leven in de soep loopt...
Het is voor een geboren en getogen westerling niet zo gemakkelijk dan het lijkt om de hele dag te luieren en niets te doen, ook al heb ik, als herstelde burn-out'er inmiddels al heel wat 'rustig-aan-dan-breekt-'t-lijntje-niet' ervaring. Als het een dagje in een drukke werkweek is en je kunt het als je vrije dag zien, is het heel wat anders. Dan heet het ontspanning en dat doé je dan.
Maar gewoon niets doen zonder dat je het 'verdient' hebt, is wat anders. Schuldgevoel en onbehagen steken bijna onmiddellijk de kop op.
Ik zit hier in het paradijs en ik hoef in feite alleen maar te genieten, maar er speelt op de achtergrond een bepaalde onvrede, een onvoldaan gevoel mee. Ik ben blijkbaar zo geconditioneerd om iets de dóen, dat een paar dagen niks, op verspilling lijkt.
Ik kan het niet helpen om me af te vragen: Zijn wij zo gehersenspoeld dat we geloven dat we steeds van alles moeten doen en bereiken? Zelfs ooit in zoverre dat onze eigenwaarde ervan afhankelijk is? En dat dat de reden is dat we maar blijven rennen, ook al zijn we doodmoe en weten we vaak niet eens waarheen.
Zijn we verworden tot een soort van robotjes die te snel afgesteld staan, om zoveel mogelijk te bereiken in zo min mogelijk tijd.
Waarom voelt het toch zo vreemd om m'n lichaam gewoon eens wat rust te gunnen en die denker eens even stil te zetten. Die controlfreak eens even de mond te snoeren.
Gewoon eens even geen plannen te maken en maar te zien wat er gebeurd.
Want soms, weet ik uit ervaring inmiddels, gebeurd er meer met ons, als er verder helemaal niks gebeurd.
Want wat er dan kan gebeuren is, dat we op ons gemak leren zijn met gewoon onszelf. De waarde voelen van wie we zijn en van wat er binnenin ons leeft.
Terugkomen op die plek waar eigenwaarde woont en eigenliefde groeit.
Ik vind 't soms ook even jammer ,dat ik de yin periode van het jaar mis: de winter.
Want we klagen wel allemaal over het gebrek aan zon en het koude weer, maar het heeft ook een functie. Kijk maar naar de natuur. In de winter sterven planten af, trekken zich terug in hun wortels, dieren doen een winterslaapje, alles lijkt even stil te staan. Om in de lente weer opnieuw en met volle kracht tot leven te komen.
De kou zet aan tot naar binnen keren, in jezelf zijn, tot inkeer komen.Met een zacht dekentje op de bank, passief zijn, lange nachten, dromen, verwerken, reflectie. Je terugtrekken in jezelf is net zo hard nodig als drukdrukdruk.
Als je al maar yang bent en nooit yin, raak je natuurlijk je balans kwijt. Die chinezen weten dat allang. Wij zijn dat vergeten.
Ik ben dat vergeten. Ik wil graag doen en wil van alles bereiken.Ik wil vliegen!
Ik ben blijkbaar zo’n vogel die naar het zuiden vliegt.
Toch kom ik het hier ook tegen. Dat te weinige yin van mij.
In de yin yogaklas leer ik wat yin zijn eigenlijk inhoud.
* yin is je weerstand opgeven
* zacht zijn met jezelf
* niet duwen, maar jezelf toestaan om te relaxen en met de natuurwetten te werken
* geen moeite doen, maar laten zijn wat er is. Accepteren.
* stoppen met doen, begin met jezelf toestaan...
* ervaren dat de tijd nemen en aandacht schenken ontspannend is
* ontvangen door dingen los te laten
* open, zacht, ontvankelijk en kwetsbaar durven zijn (en dat wil niet zeggen dat je dan je kracht verliest)
* geduld hebben
* afwachten
* overgave
* niet doen, maar laten
* loslaten en toestaan
Ik weet ‘t;
Ik mag meer krijgen van ontvankelijk zijn, laten gebeuren, overgave, vertrouwen hebben, ontspannen, rustiger aandoen, de tijd nemen, wachten op wat er wil zijn.
Ik mag meer en meer m'n eigen koers gaan varen. En niet door hard te roeien, maar door de zeilen bij te stellen en met de stroom mee te varen.
Eigenlijk is deze reis dus ook weer een uitdrukking van mijn overdadige yang energie. Zonnig, veel (dag)licht, zomerweer, hitte, buiten zijn, actief op zoek.
Maar yang heb ik dus al meer dan genoeg. Ik wil m'n yin versterken. Ik verlang naar de balans. De golfbeweging tussen yin en yang is wat vrede en geluk brengt, zegt de dalai lama en die kan het weten. Niet of/of maar en/en. Beide in balans.
Gelukkig is hier veel aandacht voor de maan en zie ik m'n schaduw hier scherp.
Ook ben ik soms behoorlijk bewegingloos, al schommelt m'n hangmat...
Maar ik word ook behoorlijk ongeduldig van al dat niets doen.
Ik schrik behoorlijk van mezelf! Ik dacht dat ik best relaxed was...
10. COOL !!, another beautifull day to enjoy!
Dit is de manier waarop Ullie, een levensgenietster pur sang met een uitgesproken talent voor geluk, elke dag begroet. Een goede gewoonte lijkt me.Kunnen we nog wat van leren. Hoe doet ze dat nu precies?
Geluksstrategie ullie;
Als je s'morgens wakker word is het eerste ding wat je tegen jezelf zegt: Cool! Weer een prachtige dag om van te genieten.
Vraag je vervolgens af: Wat zou ik vandaag willen? en dan wacht je vervolgens af tot er een idee in je opkomt. Laat je gewoon door jezelf verassen..
Terwijl ze op ideeën wacht neemt ze de tijd om iets te doen wat ze fijn vind, een kopje koffie drinken, in het zonnetje zitten, genieten van het naar buiten kijken, stilstaan bij wat ze heeft, waarderen wat ze heeft bereikt en daarvan genieten...
Een mooie strategie om te adopteren lijkt me.
Enkele dagen later, komt vanbinnenuit de drang om m'n posters te ontwerpen en naar buiten te treden met wat ik doe. Vier posters op strategische plekken neergehangen. Moeiteloos, met veel plezier en zonder zelfopgelegde drang van 'zou moeten'. Wait for ideas to come...they will!
En alleen dan is de juiste timing. Als het vanbinnenuit komt, gedreven vanuit willen creëren, vanuit het hart, met plezier, jezelf laten dragen door de golf..
Eigenlijk is geluk dus simpel. We maken het gewoon moeilijk door de verkeerde kant op te kijken.
Zoals ik met de boten deed..
Dit strand is uitsluitend bereikbaar per longtaliboot. Dit is voor een groot deel de charme van deze plek, want alleen als je hier echt wilt zijn, neem je de moeite om te komen. Dit werkt als een prachtig filtersysteem, wat de mainstream toerist verre van ons vandaan houd.
Het nadeel van het af en aan varen van de boten , is de herrie die die dingen maken.
Want de boatsmen zijn stoere mannen. Je kunt ze een beetje vergelijken met onze brommerende tieners; zo willen ze een opgevoerde boot die zoveel mogelijk geluid maakt zodat iedereen ze kan horen en ze stoer over ’t water kunnen racen, hard op kunnen trekken en scherpe bochten kunnen maken om de hoge golven veilig te kunnen bevaren.
Een geluid wat nogal op de zenuwen kan werken als je hier zit voor je rust en vredigheid. Vooral als je er een gewoonte van maakt je ergernis te voeden door er constant op te letten. Hoe meer aandacht ik het gaf, hoe meer ik m’n ergernis deelde, hoe irritanter het werd.
Tot ik mezelf eraan herinnerde: alles wat je aandacht geeft vermeerderd zich. All you resist, persist.
Een mooie universele regel die je voor je of tegen je kan laten werken.
Vanaf het moment dat ik me daarvan bewust ben, pak ik het anders aan. Ik ben opgehouden me te ergeren aan de aanstormende boten,en ben me meer bewust gaan worden van de heerlijke stilte die er heerst, tussen de herrie van de boten door. Die is er namelijk ook, maar die sloeg ik over omdat ik alweer wachtte op de volgende ergerlijke boot.
En nu ben ik me bewust gaan focussen op het waarderen en genieten van de stilte.
Deze lijken onmiddelijk langer te duren; de boot is nu slechts een korte verstoring van de rust, die ik daarna weer extra kan waarderen.
En werkt ’t zo niet altijd? Dat je eerst iets kwijt moet zijn, voordat je beseft welke waarde je eraan hecht, voordat je beseft dat het niet vanzelfsprekend is wat je hebt? Love, it isn’t love untill it’s past, zong Prince jaren geleden al. Hij bedoelde het anders, maar het principe is hetzelfde. Soms moeten we eerst iets kwijtraken, voordat we het kunnen waarderen: onze gezondheid, onze geliefden,
onze stilte. We hebben de neiging om dingen voor lief te nemen, als vanzelfsprekend te zien. Deze boatsman maakt mij weer wakker voor het waarderen van wat er is, áls het er is. Het nooit verouderde recept voor tevredenheid.
Sinds ik bewust m’n aandacht heb verschoven, gebeuren er wonderlijke dingen.
Is dit het Universum aan het werk, die niet anders kan dan mijn wensen in vervulling brengen, zoals het boek ‘the secret’ ons wil leren? Of is het mijn eigen geest, die nu anders afgesteld staat. Die, door m’n focus te veranderen, nu pas in staat is om te zien wat er óók is. Iets wat normaal gesproken uit ons bewustzijn weg word gefilterd door ons ingenieuze neuro-systeem, wat ons op zijn beurt weer beschermd tegen een overvloed van indrukken. Dat systeem dat maakt dat wij enkel zien, wat we geloven, of wat we verwachten te zien, horen, ervaren...
Door mijn verschoven focus hoor ik nu meer stilte en minder bootgeknetter.
En doordat ik nu m’n tijd geef aan dankbaarheid is er geen ruimte meer voor ergernis.
Dus wat regeert eigenlijk onze wereld? Wat is werkelijkheid? Wat is waar?
Het is in ieder geval erg frappant, dat ik 3 dagen nadat ik dit ben gaan oefenen, op het strand de boatsman bezig zie die een demper op z’n uitlaat zet.
Is het nu eerst zien en dan geloven? Of toch eerst geloven en dan zien...
Misschien de moeite waard om eens even iets te testen.
Laten we voor de gein eens gewoon geloven dat een ongeluk inderdaad in een klein hoekje zit.
Dat impliceert dat.... als je gewoon met je rug naar dat hoekje gaat staan en je aandacht richt op het vinden van geluk, het niet anders kan of je ziet het overal.
Ik zie het hier terug in het feit dat elke gelukkige gelegenheid gevierd word. De Thai houden van feesten, dat moge duidelijk zijn. En waarom ook niet?
Elke maandag word bv. iedereen hier uitgenodigd voor een free barbeque:
Good feelings
Good food
Good vibes.
Niet alleen een mooie geste, maar ook nog een slimme strategische zet. Toch is de inzet is niet geld verdienen, maar samen plezier hebben, blij zijn, samen delen.
Verder word elke gelegenheid gevierd; met vuurwerk, met knetterbommetjes, met stilstaan en aandacht geven aan de schoonheid van de natuur, een zonsondergang. Met het oplaten van vreugdevuren in de vorm van papieren luchtbalonnen die opstijgen door de warmte van een brandende wax. Een prachtig gezicht en een vorm van herdenking van het leven.
En elk einde van de dag word uitgeluid door een serie knetterbommetjes die vanaf de rotsen worden ontstoken.
En waarom zou je ook niet alles wat je bereikt hebt of waar je dankbaar voor bent, hoe klein of onbeduidend ook, even vieren met een klein ritueeltje? Als een schouderklopje voor je ziel.
Even stilstaan bij wat er is, en niet meteen doorstomen naar het volgende te bereiken doel. Zodat je beter kunt zien wat je hebt, ipv wat er allemaal nog gedaan moet worden...om wat???...voldaan te zijn??
Steeds meer willen of moeten voldoen, om voldaan te kunnen zijn.
Wat een waanzin eigenlijk!
Voldaan zijn begint gewoon bij het zien, waarderen, erkennen, even stilstaan bij wat er al wél is.
Zo simpel.
Zo makkelijk vergeten..
Geluksstrategie ullie;
Als je s'morgens wakker word is het eerste ding wat je tegen jezelf zegt: Cool! Weer een prachtige dag om van te genieten.
Vraag je vervolgens af: Wat zou ik vandaag willen? en dan wacht je vervolgens af tot er een idee in je opkomt. Laat je gewoon door jezelf verassen..
Terwijl ze op ideeën wacht neemt ze de tijd om iets te doen wat ze fijn vind, een kopje koffie drinken, in het zonnetje zitten, genieten van het naar buiten kijken, stilstaan bij wat ze heeft, waarderen wat ze heeft bereikt en daarvan genieten...
Een mooie strategie om te adopteren lijkt me.
Enkele dagen later, komt vanbinnenuit de drang om m'n posters te ontwerpen en naar buiten te treden met wat ik doe. Vier posters op strategische plekken neergehangen. Moeiteloos, met veel plezier en zonder zelfopgelegde drang van 'zou moeten'. Wait for ideas to come...they will!
En alleen dan is de juiste timing. Als het vanbinnenuit komt, gedreven vanuit willen creëren, vanuit het hart, met plezier, jezelf laten dragen door de golf..
Eigenlijk is geluk dus simpel. We maken het gewoon moeilijk door de verkeerde kant op te kijken.
Zoals ik met de boten deed..
Dit strand is uitsluitend bereikbaar per longtaliboot. Dit is voor een groot deel de charme van deze plek, want alleen als je hier echt wilt zijn, neem je de moeite om te komen. Dit werkt als een prachtig filtersysteem, wat de mainstream toerist verre van ons vandaan houd.
Het nadeel van het af en aan varen van de boten , is de herrie die die dingen maken.
Want de boatsmen zijn stoere mannen. Je kunt ze een beetje vergelijken met onze brommerende tieners; zo willen ze een opgevoerde boot die zoveel mogelijk geluid maakt zodat iedereen ze kan horen en ze stoer over ’t water kunnen racen, hard op kunnen trekken en scherpe bochten kunnen maken om de hoge golven veilig te kunnen bevaren.
Een geluid wat nogal op de zenuwen kan werken als je hier zit voor je rust en vredigheid. Vooral als je er een gewoonte van maakt je ergernis te voeden door er constant op te letten. Hoe meer aandacht ik het gaf, hoe meer ik m’n ergernis deelde, hoe irritanter het werd.
Tot ik mezelf eraan herinnerde: alles wat je aandacht geeft vermeerderd zich. All you resist, persist.
Een mooie universele regel die je voor je of tegen je kan laten werken.
Vanaf het moment dat ik me daarvan bewust ben, pak ik het anders aan. Ik ben opgehouden me te ergeren aan de aanstormende boten,en ben me meer bewust gaan worden van de heerlijke stilte die er heerst, tussen de herrie van de boten door. Die is er namelijk ook, maar die sloeg ik over omdat ik alweer wachtte op de volgende ergerlijke boot.
En nu ben ik me bewust gaan focussen op het waarderen en genieten van de stilte.
Deze lijken onmiddelijk langer te duren; de boot is nu slechts een korte verstoring van de rust, die ik daarna weer extra kan waarderen.
En werkt ’t zo niet altijd? Dat je eerst iets kwijt moet zijn, voordat je beseft welke waarde je eraan hecht, voordat je beseft dat het niet vanzelfsprekend is wat je hebt? Love, it isn’t love untill it’s past, zong Prince jaren geleden al. Hij bedoelde het anders, maar het principe is hetzelfde. Soms moeten we eerst iets kwijtraken, voordat we het kunnen waarderen: onze gezondheid, onze geliefden,
onze stilte. We hebben de neiging om dingen voor lief te nemen, als vanzelfsprekend te zien. Deze boatsman maakt mij weer wakker voor het waarderen van wat er is, áls het er is. Het nooit verouderde recept voor tevredenheid.
Sinds ik bewust m’n aandacht heb verschoven, gebeuren er wonderlijke dingen.
Is dit het Universum aan het werk, die niet anders kan dan mijn wensen in vervulling brengen, zoals het boek ‘the secret’ ons wil leren? Of is het mijn eigen geest, die nu anders afgesteld staat. Die, door m’n focus te veranderen, nu pas in staat is om te zien wat er óók is. Iets wat normaal gesproken uit ons bewustzijn weg word gefilterd door ons ingenieuze neuro-systeem, wat ons op zijn beurt weer beschermd tegen een overvloed van indrukken. Dat systeem dat maakt dat wij enkel zien, wat we geloven, of wat we verwachten te zien, horen, ervaren...
Door mijn verschoven focus hoor ik nu meer stilte en minder bootgeknetter.
En doordat ik nu m’n tijd geef aan dankbaarheid is er geen ruimte meer voor ergernis.
Dus wat regeert eigenlijk onze wereld? Wat is werkelijkheid? Wat is waar?
Het is in ieder geval erg frappant, dat ik 3 dagen nadat ik dit ben gaan oefenen, op het strand de boatsman bezig zie die een demper op z’n uitlaat zet.
Is het nu eerst zien en dan geloven? Of toch eerst geloven en dan zien...
Misschien de moeite waard om eens even iets te testen.
Laten we voor de gein eens gewoon geloven dat een ongeluk inderdaad in een klein hoekje zit.
Dat impliceert dat.... als je gewoon met je rug naar dat hoekje gaat staan en je aandacht richt op het vinden van geluk, het niet anders kan of je ziet het overal.
Ik zie het hier terug in het feit dat elke gelukkige gelegenheid gevierd word. De Thai houden van feesten, dat moge duidelijk zijn. En waarom ook niet?
Elke maandag word bv. iedereen hier uitgenodigd voor een free barbeque:
Good feelings
Good food
Good vibes.
Niet alleen een mooie geste, maar ook nog een slimme strategische zet. Toch is de inzet is niet geld verdienen, maar samen plezier hebben, blij zijn, samen delen.
Verder word elke gelegenheid gevierd; met vuurwerk, met knetterbommetjes, met stilstaan en aandacht geven aan de schoonheid van de natuur, een zonsondergang. Met het oplaten van vreugdevuren in de vorm van papieren luchtbalonnen die opstijgen door de warmte van een brandende wax. Een prachtig gezicht en een vorm van herdenking van het leven.
En elk einde van de dag word uitgeluid door een serie knetterbommetjes die vanaf de rotsen worden ontstoken.
En waarom zou je ook niet alles wat je bereikt hebt of waar je dankbaar voor bent, hoe klein of onbeduidend ook, even vieren met een klein ritueeltje? Als een schouderklopje voor je ziel.
Even stilstaan bij wat er is, en niet meteen doorstomen naar het volgende te bereiken doel. Zodat je beter kunt zien wat je hebt, ipv wat er allemaal nog gedaan moet worden...om wat???...voldaan te zijn??
Steeds meer willen of moeten voldoen, om voldaan te kunnen zijn.
Wat een waanzin eigenlijk!
Voldaan zijn begint gewoon bij het zien, waarderen, erkennen, even stilstaan bij wat er al wél is.
Zo simpel.
Zo makkelijk vergeten..
9. Geluk is een strategie en het ritme van de golven
Ik heb er lang over gedaan om zover te komen,maar nu ben ik er toch.
IK heb al m'n dromen en wensen precies gerealiseerd zoals ik ze in gedachte had.
Ik leef op een heerlijk strand, met een fijn klimaat, in een bungalow met uitzicht over de baai en het geluid van de bruisende golven altijd op de achtergrond aanwezig.
Golven die me constant herinneren ook aan de kringloop van het leven. Golven die uitnodigen om de pas te vertragen en om af te stemmen op de golfbeweging die in alles aanwezig is.
Eb- vloed, dag- nacht, aanrollende-terugtrekkende golf, , yin- yang, inademing- uitademing. In uit in uit.
Ik ben hier.
Heen en weer
In een hangmat
Uitzicht horizon
Hier en nu.
Mission accomplished.
Deze golven leren me ook dat er voor alles de juiste tijd is. Dat timing belangrijk is.
Als ik de zee uit wil terwijl de zee zich net terugtrekt, kost het me ontzettende moeite, terwijl als ik wacht tot de golg komt aangerold, ik moeiteloos het strand op word gedragen.
En dit geld voor alles in het leven. Eigenlijk is alles wat ik zie en meemaak een metafoor voor leven. Als ik tegen de stroom inzwem maak ik mezelf moe, als ik iets wil forceren waar het nog niet de juiste tijd voor is, komt het moeilijk van de grond.
Het herkennen van het juiste moment en dan handelen, is nog een hele kunst. Onze geest is sterk ontwikkeld in onze westerse wereld, we denken veel en denken ons leven vanuit ons hoofd te kunnen leven.Terwijl denken vaak alleen maar tot meer verwarring leidt. We proberen controle te houden en alles in de hand. Het is onze 2e natuur geworden in onze samenleving, maar vanhieruit bekeken is het eerder een samenoverleving en zoeken we zekerheid in een soort schijnveiligheid van onze agenda. En het voelen zijn we voor het gemak ook maar verleerd. En dan heb ik het niet over emotioneel zijn, maar over onze innerlijke raadgever, die wéét wanneer het ergens tijd voor is. Die niet denkt en afweegt en probeert tijd zo handig mogelijk in te delen, zo efficient mogelijk te zijn, maar voelt wanneer het tijd is om op te staan en om te gaan zitten.Die wacht op de golf, om gedragen te worden.
Wij leren zelfs deze stem te negeren. Daarvoor in de plaats hebben we onze agenda's en horloges heilig verklaard. Geen wonder dat dat stemmtje nog maar zo dunnetjes klinkt en vaak nog nauwlijks hoorbaar is.
Overgave en ontvankelijk zijn, afwachten tot het juiste moment zich aandient, is iets wat wij, in ons ongeduld, niet herkennen als een kracht, maar eerder als een zwakte. Wat een misleidende gedachte... en wat moeilijk om daar niet naar te luisteren als iedereen aan dit spelletje meedoet; de meer meer meer race in volle actie..
Ik heb er nog behoorlijk moeite mee, om terug te leren luisteren naar deze stem, naar m'n lichaam.Te voelen wanneer ik honger heb, zonder op de klok te kijken of dat wel kan. Af te stemmen op mezelf en m'n behoeften, ipv op wat ik me in m'n hoofd heb gehaald.
Leren voelen, de aandrang opnieuw leren herkennen van wanneer ik op moet staan of juist moet blijven zitten, om juist die persoon te ontmoeten die ik nodig heb, of juist op tijd te zijn voor wat aangeboden word.
Niet steeds proberen alles in de hand te houden, maar ruimte nemen voor wat is, wat komt. Kortom; de controlehandel eens los te laten en te leren vertrouwen.
Soms is het goed om te weten wat je wilt, en daarvoor te gaan. Maar soms is er ook iets wat er wil zijn, en dat kunnen we pas leren herkennen als we kunnen leren ons hoofd af en toe vakantie te geven en we af en toe stil zijn om te kunnen luisteren naar die zacht fluisterende stem.
Ik kom er hier achter dat ik zoveel lawaai heb gemaakt, dat ik niet eens meer weet hoe die stem klinkt.
Laat ik maar eens beginnen met te luisteren naar de golven....
En dan nog iets geks: Genieten is nog niet zo gemakkelijk als je denkt.
Het is blijkbaar een capaciteit. Het vereist aandacht. En het gaat er helemaal niet om, waar je bent of wat je doet, maar om de aandacht die je het geeft. Schoonheid is overal, je moet alleen je ogen open doen en het willen zien.
Genieten is aandacht leren geven aan wat er ís, je zintuigen gebruiken en in het NU zijn. Je overgeven aan het moment. geen plannen, geen herinneringen, geen verleden, geen toekomst, geen verhalen- alleen ervaren. Daar is waar vrijheid leeft.
IK heb al m'n dromen en wensen precies gerealiseerd zoals ik ze in gedachte had.
Ik leef op een heerlijk strand, met een fijn klimaat, in een bungalow met uitzicht over de baai en het geluid van de bruisende golven altijd op de achtergrond aanwezig.
Golven die me constant herinneren ook aan de kringloop van het leven. Golven die uitnodigen om de pas te vertragen en om af te stemmen op de golfbeweging die in alles aanwezig is.
Eb- vloed, dag- nacht, aanrollende-terugtrekkende golf, , yin- yang, inademing- uitademing. In uit in uit.
Ik ben hier.
Heen en weer
In een hangmat
Uitzicht horizon
Hier en nu.
Mission accomplished.
Deze golven leren me ook dat er voor alles de juiste tijd is. Dat timing belangrijk is.
Als ik de zee uit wil terwijl de zee zich net terugtrekt, kost het me ontzettende moeite, terwijl als ik wacht tot de golg komt aangerold, ik moeiteloos het strand op word gedragen.
En dit geld voor alles in het leven. Eigenlijk is alles wat ik zie en meemaak een metafoor voor leven. Als ik tegen de stroom inzwem maak ik mezelf moe, als ik iets wil forceren waar het nog niet de juiste tijd voor is, komt het moeilijk van de grond.
Het herkennen van het juiste moment en dan handelen, is nog een hele kunst. Onze geest is sterk ontwikkeld in onze westerse wereld, we denken veel en denken ons leven vanuit ons hoofd te kunnen leven.Terwijl denken vaak alleen maar tot meer verwarring leidt. We proberen controle te houden en alles in de hand. Het is onze 2e natuur geworden in onze samenleving, maar vanhieruit bekeken is het eerder een samenoverleving en zoeken we zekerheid in een soort schijnveiligheid van onze agenda. En het voelen zijn we voor het gemak ook maar verleerd. En dan heb ik het niet over emotioneel zijn, maar over onze innerlijke raadgever, die wéét wanneer het ergens tijd voor is. Die niet denkt en afweegt en probeert tijd zo handig mogelijk in te delen, zo efficient mogelijk te zijn, maar voelt wanneer het tijd is om op te staan en om te gaan zitten.Die wacht op de golf, om gedragen te worden.
Wij leren zelfs deze stem te negeren. Daarvoor in de plaats hebben we onze agenda's en horloges heilig verklaard. Geen wonder dat dat stemmtje nog maar zo dunnetjes klinkt en vaak nog nauwlijks hoorbaar is.
Overgave en ontvankelijk zijn, afwachten tot het juiste moment zich aandient, is iets wat wij, in ons ongeduld, niet herkennen als een kracht, maar eerder als een zwakte. Wat een misleidende gedachte... en wat moeilijk om daar niet naar te luisteren als iedereen aan dit spelletje meedoet; de meer meer meer race in volle actie..
Ik heb er nog behoorlijk moeite mee, om terug te leren luisteren naar deze stem, naar m'n lichaam.Te voelen wanneer ik honger heb, zonder op de klok te kijken of dat wel kan. Af te stemmen op mezelf en m'n behoeften, ipv op wat ik me in m'n hoofd heb gehaald.
Leren voelen, de aandrang opnieuw leren herkennen van wanneer ik op moet staan of juist moet blijven zitten, om juist die persoon te ontmoeten die ik nodig heb, of juist op tijd te zijn voor wat aangeboden word.
Niet steeds proberen alles in de hand te houden, maar ruimte nemen voor wat is, wat komt. Kortom; de controlehandel eens los te laten en te leren vertrouwen.
Soms is het goed om te weten wat je wilt, en daarvoor te gaan. Maar soms is er ook iets wat er wil zijn, en dat kunnen we pas leren herkennen als we kunnen leren ons hoofd af en toe vakantie te geven en we af en toe stil zijn om te kunnen luisteren naar die zacht fluisterende stem.
Ik kom er hier achter dat ik zoveel lawaai heb gemaakt, dat ik niet eens meer weet hoe die stem klinkt.
Laat ik maar eens beginnen met te luisteren naar de golven....
En dan nog iets geks: Genieten is nog niet zo gemakkelijk als je denkt.
Het is blijkbaar een capaciteit. Het vereist aandacht. En het gaat er helemaal niet om, waar je bent of wat je doet, maar om de aandacht die je het geeft. Schoonheid is overal, je moet alleen je ogen open doen en het willen zien.
Genieten is aandacht leren geven aan wat er ís, je zintuigen gebruiken en in het NU zijn. Je overgeven aan het moment. geen plannen, geen herinneringen, geen verleden, geen toekomst, geen verhalen- alleen ervaren. Daar is waar vrijheid leeft.
8. Zoveel te doen.
I'm a chick on a mission.
Ik ben naar Thailand gekomen met de intentie om hier aan de slag te gaan. Als wat precies is nog niet helemaal duidelijk. Ik heb er net een 3- jarige studie NLP-coaching opzitten, dus 't lijkt me logisch dat het zoiets word. Ook ben ik een certificeerd trainer, dus workshops geven ligt ook binnen de oneindige mogelijkheden.
Ik ga dus op z'n vakantisch aan de slag. Netwerken, markt verkennen, mezelf kenbaar maken, reclame maken, workshops ontwerpen, mensen zoeken die me kunnen helpen met het design van de posters, klanten aantrekken, advies inwinnen, onderzoek doen.
En natuurlijk tussen alle drukke bezigheden door ook nog ontspannen en genieten.
Al gauw moet ik keuzes maken en richting aangeven, vind ik van mezelf. Ga ik marktgericht werken, of biedt ik gewoon m'n ding aan zoals het is? En wat is dat dan precies. Waar word ik blij van? Want daar gaat ’t volgens mij uiteindelijk toch allemaal om.
Nog maar eens die berg over geklommen om te kijken of ik de juiste mensen te pakken kan krijgen.
Ik ben naar Thailand gekomen met de intentie om hier aan de slag te gaan. Als wat precies is nog niet helemaal duidelijk. Ik heb er net een 3- jarige studie NLP-coaching opzitten, dus 't lijkt me logisch dat het zoiets word. Ook ben ik een certificeerd trainer, dus workshops geven ligt ook binnen de oneindige mogelijkheden.
Ik ga dus op z'n vakantisch aan de slag. Netwerken, markt verkennen, mezelf kenbaar maken, reclame maken, workshops ontwerpen, mensen zoeken die me kunnen helpen met het design van de posters, klanten aantrekken, advies inwinnen, onderzoek doen.
En natuurlijk tussen alle drukke bezigheden door ook nog ontspannen en genieten.
Al gauw moet ik keuzes maken en richting aangeven, vind ik van mezelf. Ga ik marktgericht werken, of biedt ik gewoon m'n ding aan zoals het is? En wat is dat dan precies. Waar word ik blij van? Want daar gaat ’t volgens mij uiteindelijk toch allemaal om.
Nog maar eens die berg over geklommen om te kijken of ik de juiste mensen te pakken kan krijgen.
Misschien kan ik m'n ouwe vak als kapster maar weer eens oppakken?
En verder zijn er natuurlijk allerlei leuke workshops te volgen voor m'n persoonlijke vakgerichte ontwikkeling waar ik aan mee wil doen.
Maar ik ben alsmaar moe. Waar zou dat toch door komen? Ik snap er niks van! Ik leef in een heerlijk paradijs, op een luilekkerstrand, kan de hele dag niks doen...waarom ben ik toch zo uitgeput? Het zal wel te maken hebben, met het drukke ritme dat ik thuis had...
Maar eens wat vaker ontspannen dan. Maar ja, er moet ook van alles gebeuren...
Achtergrondmuziekjeboodschap van het moment:
We are all people, in search of luck
wanting more and more, till we get stuck
using things, we can call our own,
the net, the fax, our telephone
we're in control, sharp as a knife
postponing every joy in life
no time to think, no time to waist,
no time to see or feel what's real
enjoy your precious moments
they're gone before you know
and all the love you're searching for
is right here in sight, inside your soul
surrender to your inner feelings
discover what it's all about
so let's get to the subconsious
and tune in, turn on and chill out.
En verder zijn er natuurlijk allerlei leuke workshops te volgen voor m'n persoonlijke vakgerichte ontwikkeling waar ik aan mee wil doen.
Maar ik ben alsmaar moe. Waar zou dat toch door komen? Ik snap er niks van! Ik leef in een heerlijk paradijs, op een luilekkerstrand, kan de hele dag niks doen...waarom ben ik toch zo uitgeput? Het zal wel te maken hebben, met het drukke ritme dat ik thuis had...
Maar eens wat vaker ontspannen dan. Maar ja, er moet ook van alles gebeuren...
Achtergrondmuziekjeboodschap van het moment:
We are all people, in search of luck
wanting more and more, till we get stuck
using things, we can call our own,
the net, the fax, our telephone
we're in control, sharp as a knife
postponing every joy in life
no time to think, no time to waist,
no time to see or feel what's real
enjoy your precious moments
they're gone before you know
and all the love you're searching for
is right here in sight, inside your soul
surrender to your inner feelings
discover what it's all about
so let's get to the subconsious
and tune in, turn on and chill out.
7. Muziek als boodschapper
Dat muziek een boodschap uit kan dragen waardoor je beinvloed word, is een alom bekend gegeven. Het valt me echter steeds vaker op dat er blijkbaar een mechanisme is, dat ervoor zorgt dat je precies die muziekjes hoort die op dat moment belangrijk voor je zijn. Alsof er achter in de coulissen van het leven een dirigent het orkest leid.
Ik kan nu een heel verhaal ophangen over je neurologische filtersysteem, dat onderscheid maakt wat bruikbaar om op te pikken en dat weer aangestuurd word door onze onderbewuste geest (wat ook waar is), maar ik kan er ook gewoon van genieten en de boodschap horen. Want dat is denk ik de bedoeling...
Ik laat de muziek gewoon voor zích spreken.
Ik kan nu een heel verhaal ophangen over je neurologische filtersysteem, dat onderscheid maakt wat bruikbaar om op te pikken en dat weer aangestuurd word door onze onderbewuste geest (wat ook waar is), maar ik kan er ook gewoon van genieten en de boodschap horen. Want dat is denk ik de bedoeling...
Ik laat de muziek gewoon voor zích spreken.
6. Hier droom ik over als ik thuis ben...
Ik zit zojuist op ’t strand, onder de nog bijna volle maan, bij een kampvuurtje met een stel lollige vakantievrienden verhalen aan te horen, als ik ineens tot het besef kom:
Over dit soort dingen droom ik als ik ’s winters thuis als een zak aardappelen voor de televisie hang.
Met mn’n reet en m’n blote voeten in het zand in een zomerniemandalletje, ’t geluid van de aanrollende oceaan op de achtergrond, de schittering van de maan op het water, een grote kring om het vuur van hier en daar een groepje mensen die eigenlijk deel uitmaken van één familie.
Gek dat ik dan hier ook kan verlangen naar een kille winteravond wanneer ik lekker weggedoken onder een dekentje, met een pot thee binnen handbereik, als een zak aardappelen op de bank voor de tv lig met m’n favoriete serie.
Over dit soort dingen droom ik als ik ’s winters thuis als een zak aardappelen voor de televisie hang.
Met mn’n reet en m’n blote voeten in het zand in een zomerniemandalletje, ’t geluid van de aanrollende oceaan op de achtergrond, de schittering van de maan op het water, een grote kring om het vuur van hier en daar een groepje mensen die eigenlijk deel uitmaken van één familie.
Gek dat ik dan hier ook kan verlangen naar een kille winteravond wanneer ik lekker weggedoken onder een dekentje, met een pot thee binnen handbereik, als een zak aardappelen op de bank voor de tv lig met m’n favoriete serie.
5. Vergelijk je rijk.
Als ik deze plek vergelijk met hoe het was, vier jaar geleden, zeven jaar geleden, is het een stuk minder leuk geworden, maar als ik het vergelijk met andere plekken, is het nog steeds het beste wat ik ken.
De ene vergelijking maakt me sjagrijnig, geirriteerd en spijtig, de andere laat me beseffen wat een gelukspees ik ben, wat ik héb en daardoor voel ik me dankbaar, warm en begenadigd.
Wat duidelijk maakt hoe belangrijk het is waarmee je dingen vergelijkt. En dit soort dingen doen we meestal allemaal onbewust.
Vergelijk ik me bv. met het perfecte beeld wat ik heb van mezelf, datgene wat ik nog wil en nog niet heb, of met iemand die al verder is dan ik, of dingen beter kan, is de kans groot dat ik me klein, rot en ontmoedigd voel.
Kijk ik daarentegen naar waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb, en zie ik hoe ik ben gegroeid en waarin ik me ontwikkeld heb, voel ik zelfrespect en waardering voor wie ik ben.
Simpel kunstje, groot verschil, filosofeer ik mezelf in een goed humeur..
Je kunt jezelf dus de hemel of de hel in vergelijken.
Waarom kiezen we dan zo vaak voor de hel?
Ik neem me voor dat de enige reden om mezelf voortaan te vergelijken met iemand die beter, mooier en slimmer is , is om me te laten inspireren, motiveren en lering te trekken, hoe ook zover te komen in m'n leven. Als rolmodel, iets wat me opbouwd.
Soms lijkt het wel of we kunstnaars zijn geworden in het onszelf kleiner maken, af te breken. Laten we kunstenaars worden in onszelf opbouwen, neem ik me idealistisch voor. Zo bouwen we meteen samen aan een betere wereld.
Het behoeft verder geen betoog, dat dit soort dingen makkelijker gezegd zijn, dan gedaan, maar dat wil niet zeggen dat we daar niet tenminste ons best voor kunnen doen, we moeten per slotte ergens beginnen, zegt de eeuwige idealist en wereldverbeteraar in mij.
Zo gezegt, zo gedaan..
De ene vergelijking maakt me sjagrijnig, geirriteerd en spijtig, de andere laat me beseffen wat een gelukspees ik ben, wat ik héb en daardoor voel ik me dankbaar, warm en begenadigd.
Wat duidelijk maakt hoe belangrijk het is waarmee je dingen vergelijkt. En dit soort dingen doen we meestal allemaal onbewust.
Vergelijk ik me bv. met het perfecte beeld wat ik heb van mezelf, datgene wat ik nog wil en nog niet heb, of met iemand die al verder is dan ik, of dingen beter kan, is de kans groot dat ik me klein, rot en ontmoedigd voel.
Kijk ik daarentegen naar waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb, en zie ik hoe ik ben gegroeid en waarin ik me ontwikkeld heb, voel ik zelfrespect en waardering voor wie ik ben.
Simpel kunstje, groot verschil, filosofeer ik mezelf in een goed humeur..
Je kunt jezelf dus de hemel of de hel in vergelijken.
Waarom kiezen we dan zo vaak voor de hel?
Ik neem me voor dat de enige reden om mezelf voortaan te vergelijken met iemand die beter, mooier en slimmer is , is om me te laten inspireren, motiveren en lering te trekken, hoe ook zover te komen in m'n leven. Als rolmodel, iets wat me opbouwd.
Soms lijkt het wel of we kunstnaars zijn geworden in het onszelf kleiner maken, af te breken. Laten we kunstenaars worden in onszelf opbouwen, neem ik me idealistisch voor. Zo bouwen we meteen samen aan een betere wereld.
Het behoeft verder geen betoog, dat dit soort dingen makkelijker gezegd zijn, dan gedaan, maar dat wil niet zeggen dat we daar niet tenminste ons best voor kunnen doen, we moeten per slotte ergens beginnen, zegt de eeuwige idealist en wereldverbeteraar in mij.
Zo gezegt, zo gedaan..
4. Tarzan,Jane,the jungle and the wildlife- over mieren, muggen en Freaks of nature
Terwijl mijn tarzan de jungle in is met zijn machete, om bamboo te hakken voor een te timmeren kast, of cocosnoten verzameld voor plantenbakjes of kaarshouder (jaja, als rechtgeaarde junglemensen in al te luxe bungalow, willen we toch alles zelf maken, mede omdat hier verder niet veel te koop is), breng ik de hut op orde met gezellige decoratiedingetjes zoals; hangmatten, zelfgemaakte dingeldongs van gevonden schelpen, koraal als wierookhouder en al wat ik maar jutten kan. Want ook al leef ik hier op een strand, en deels in de jungle, ik blijf blijkbaar toch een echte, uit de klei getrokken, Hollandse kneutermiep.
Elke dag met m’n blote voeten in het strandzand en m’n meermaaldagelijkse plons in de zee, maken dat ik me helemaal aardebewoner voel. Ik voel me letterlijk gedragen en gesteund door ons moedertje. Contact met de natuur doet iets met je. Doordat er allerhande ruis wegvalt, lijk ik meer en meer tot de essentie van mezelf te komen ,al weet ik nog niet zo goed wat dat nou precies betekend. Het word gewoon rustiger en stiller in mij; ik ontspan me makkelijker en lach vaker, terwijl ik minder nodig heb. Ik voel me minder gejaagd en ben sneller tevrede.
Wel heb ik de eerste weken nog last van fantoom geuren en geluiden. Ontspannen zwemmend in het tropisch warme water, tussen de rotsen en palmbomen, hoor ik m’n telefoon in de verte rinkelen. Heel raar; het is m’n ouwe ringtone.
Soms ruik ik dat de melk overkookt.
Ik hou van de gekte van dit strand. Dit is waarschijnlijk een van de weinige plekken waar de mannen dicussiëren over welke nagellak het langst houdbaar is en welke kleuren je kunt combineren.
Waar ze hun rokken voor je optillen als je je voor de gein hardop afvraagt of ze wel ondergoed dragen. En nee, dat zijn niet de homo's, het zijn de 'normale' mannen die hier hun haar in laten vlechten of elkaars voeten masseren...
Ze worden waarschijnlijk geinspireerd door de Thaise mannen die er ook zo makkelijk mee zijn. Mannen lopen hier als vrienden ongegeneerd hand in hand, dragen stippeltjesbloezen met pofmouwen, hebben hun nagels vaak lang en gelakt en spelen het nog klaar om er sexy en mannelijk uit te zien.
Sexualiteit is zowiezo heel open hier. Afgezien van de sexindrusrie die behoorlijk ongezond is, leven de vrouwen hier niet in de onderdrukking van hun sexualiteit zoals in veel Aziatische landen, maar voelen ze zich vrij met hun lijf en hun leven.
De Thaise vrouwen zijn een voorbeeld van durven laten zien wie je bent en wat je wilt. Geen enkele schroom voor afwijzing lijken ze te hebben en gaan gewoon voor de man die ze begeren, ook al zit de vriendin -in dit geval ik- lachend aan z’n zij. Ze steken hun belangstelling niet onder stoelen of banken en houden hun handen niet graag thuis. Maar alles gaat wel met gevoel voor grap en grol, een brede lach. Thailand ..het land van de eeuwige glimlach, al dan niet om je man te versieren.
In dit land hoef je als vrouw niet bang te zijn om lastiggevallen te worden door hitsige kerels, ook al loop je in een topje en hotpants. Nee, het is dus eerder je eigen lief die je in de gaten moet houden. Elke keer als ik ‘m even uit het oog verlies, vind ik hem terug tussen een groepje giechelende beelschone vrouwen die in hem een lekker hapje zien. En eerlijk is eerlijk, dat issie natuurlijk ook.
We leven hier in een vrij gesloten gemeenschap op dit strand.
Officieel ben ik in Thailand, maar dit strand heeft weinig van doen met Thailand. Eigenlijk is het een westerse gemeenschap die op een Thais strand leeft.
Een gemeenschap van mensen die openstaan voor de schoonheid van het leven en daar bewust contact mee maken, elke dag opnieuw.. Mensen die een andere manier hebben gevonden om hun leven in te delen. Uit het collectieve ‘hoe het leven nu eenmaal in elkaar zit’ -denken zijn gestapt en andere, bewustere keuzes hebben gemaakt. De keuze voor een andere kwaliteit van leven.
Het is hier een mengelmoes van alle rassen en leeftijden, met 1 gemene deler:
Ze zijn allemaal op zoek naar zichzelf en lijken zichzelf en elkaar hier gevonden te hebben in een omgeving die niet oordeelt, zodat iedereen ’t beste van zichzelf kan en durft te zijn.
Er is volop ruimte om het leven in al z’n facetten te vieren, en dat word dan ook uitbundig gedaan.
Ik zal eens een rondvraag doen. Ik ben erg benieuwd wat men hier van zichzelf vind.
Michael: de manager van de Sanctuary, het plaatselijke yoga en wellnesscentrum, in eerste instantie de trekpleister van dit strand. Bewonderd, beschimpd en verguist...
People that come here, realize that we are all on a journey, and that they are not neccesarily stuck in hell.
They are in search of something and once they come here they realize they found.
They found people with the same question, the same search, and they realize that what they were looking for can be found. They find themselves and don’t feel the need to leave anymore.
*People that come here realize that life is a journey, not a destination.
* People that come here are all looking for the same, themselves; unlimited edition.
* Tom: een goddelijke 20-jarige yogateacher die al 2 jaar door oa. India reist en lesgeeft: People that come here, are looking for a way to be whoever they wanna be, have the desire to be the best of what they can be. Here they can allow themselves to be as crazy as they need to be in order to be fully themselves and expressing that in a loving and inspiring way and being happy having found a spot where they can do that without any restriction or compromise.
*The people here are in search for an authentic way of living, for inspiration and a way to inspire others.
*The people here are willing to face life.
En dat is te zien en te merken.
De bewoners hebben zich met de juiste kleur nagellak als een cameleon aan de jungle aangepast en kijken nog nauwlijks op van een slang, aap, schorpioen, varaan of reuzekwal meer of minder. Hier is juist de buitenwereld een bedreiging. De wereld buiten de cocon. De ‘normale’ samenleving.
Er is hier een man, Michael, die iemand anders betaald om 'm bij te staan als ie naar 'buiten' moet bellen om z'n zaakjes te regelen. Zo bedreigend vind ie dat. En dit is geen onvolwassen kleuter, maar iemand die rijk is geworden in de IT business,lang voordat IT IT niet meer was en op 40-jarige leeftijd al met pensioen kon.
Z’n zaakbehartiger, de maya-astrologiedeskundige en reikimaster Scratch, vat het als volgt samen:
He needs me to hold his hands when he needs to call his lawyer, or a bank. He can't handle the outside world. Te hectisch, te druk, teveel regeltjes, gedoe, teveel rare mensen.
En tis maar wat je raar noemt, en vanuit welk perspectief je kijkt natuurlijk.
Bovendien is het is maar wat je onder raar verstaat, want er leven hier verschilende in ‘normale’ mensenogen ‘rare’ gasten.
Neem nou diezelfde Michael,inmiddels massagemessias, die zichzelf en anderen nu dagelijks verwend door (liefst 2 tegelijk) vrouwen op het strand te masseren. Best moeilijk om dan je oordeel thuis te laten en het te kunnen zien voor wat het is: iemand die een ander een plezier doet, door te doen wat ie zelf fijn vind, zonder er iets achter te zoeken.
Zelf heeft hij er overigens lak aan wat anderen denken.
Hij presteert het om kennis te maken met een vrouw, en al binnen een half uur bezig te zijn, haar billen te masseren met z’n hoofd, terwijl ie zoiets zegt als : This may seem a little bit unconventional to you...
Ook leeft hier dokter Hell, een dokter van over de 60 die ’n dagelijkse powerwalk de bergen in maakt, en het lijf en uithoudingsvermogen heeft van een 35-jarige. Hij staat bekend om het geven van het verkeerde advies, dus als je wilt dat je huiduitslag zich razendsnel verspreid moet je naar deze dokter luisteren.
Volgens mij is dit DE manier om niet steeds lastig gevallen te worden voor advies op een strand waar verder geen enkele medische voorzieningen zijn, buiten de anti-biotica en ontsmettingsmiddelen die in het piepkleine supermarktje annex kledingwinkeltje annex reisburo annex videotheek annex fotografieshop te koop zijn.
Verder hebben we hier een Simba, een beetje autistische Japanse massagetechneut, die je ruggegraat in één sessie bevrijd van alle kwalen die je ooit hebt gehad, nu hebt of nog zou kunnen krijgen. Je ziet ‘m nooit anders dan op z’n kop, met z’n ogen dicht, supergeconcentreerd knedend in weer een andere toerist. Langs de deur hangt z’n afsprakenbord dat altijd volgeboekt is. Voor de rest van de tijd is ie onzichtbaar en af en toe zie je ‘m voorbij komen met een big smile.
Er is ook nog een jongejongen, Jason, met heel doordringende ogen, die zich bezighoud met Huna: een Hawaiiaanse healingmethode, een boek heeft ‘ontvangen’ via channeling en z’n kost verdient met het spelen van roulette op het internet, waar ie een waterdichte strategie voor uit heeft gewerkt zodat ie niet anders meer kan dan winnen.
Het is moeilijk ze zeggen of deze jongen het spoor behoorlijk bijster is of juist een genie in hippyoutfit.
Waarschijnlijk issie beide.
We hebben hier ook een amazone, die weggelopen lijkt te zijn uit een junglesprookjesboek over elfenwezens en barbaren.
Ze is ‘n trotse, volupteuze Braziliaanse, die zichzelf vol heeft gehangen met allerlei versierselen zoals veren, slagtanden en belltjes, vol in de make-up van oorlogskleuren. Haar zoontje Tadiki is een echte Mowgli. Hij speelt nog steeds in de golven, als deze zo wild en hoog zijn dat er rode waarschuwingsvlaggen staan en heeft contact met engelen die ‘m onwaarschijnlijk rake dingen influisteren die hij met z’n moeder en enkele vertrouwelingen deelt.
Er is ook een wilde Hollander van de partij, muzikant en kunstenaar, die erin slaagt z’n gefotoshopte kunstfoto’s voor honderden euro’s aan de man te brengen op een strand waar mensen leven van een appel en een ei.
Volgens mij is dat al een kunst op zich.
Nog een markante figuur: Vinod, die al sinds mensenheugnis op dit strand woont, na jarenlang in de Osho-ashram geleefd te hebben..
Een langharige, hooggeblondeerde sjamaan met een oranje-roze spacebril ,die luid lachtend en onder constante invloed van het heilige kruid marihuana, op de gekste plekken en tijden opduikt. Hij geeft hier de sjamanic healingcourse: Hij neemt je dan mee de jungle in als je high bent van ‘smoking holy pot’, om met de bomen te communiceren, je krachtdier te ontmoeten en je oerschreeuw te vinden, terwijl zijn prachtige vrouw Ma prem Shashi, ‘tao of tantra’ workshops aanbied, waar je als vrouw leert een stenen ei met je vaginale spieren op en neer te bewegen, je sexuele energie naar je kruinchakra te sturen en je orgasme om te zetten in spititueel bewustzijn, terwijl de mannen hun scrotum masseren met een zijden doek en leren hun orgasme uit te stellen, zodat je als man eindeloos door kunt gaan met het sexueel bevredigen van je vrouw. Waarop Vinod weer de opmerking plaatst: Obviously, after some three weeks, you will eventually have to eat.., om maar even zijn humor te schetsen.
Ook Jeevan is er een markent figuur. Hij studeert Human Design, wringt zichzelf in de raaste yoagbochten, draagt satijnen pyamabroeken en hoog boven de navel afgeknipte strakke t-shirts met tot nadenken stemmende teksten. Zweeft meestal trippend rond, en werkt uitsluitend op uitnodiging.
Rebecca houd ervan om alles wat ook maar ruikt naar structuur of plan, op het laatste moment af te blazen, omdat ’t toch niet goed voelt op dat moment.
Captain Rico loopt door de weeks rond met een bloempot op z’n kop of een kindermalliot als pruik. De wereld is zijn poduim, en hij is verslaafd aan aandacht. We zien hem opduiken als showmaster van de potheadshow met een bloempot op z’n kop, als diva met decoratieve parasol paraderend op het strand, of gewoon als krabbenvanger op de gammele bamboebrug in fluoriserende brandweermannenoutfit.
Hij stelt zich voor met de woorden: Captain Rico, the pleasure is all yours.
En daar heeft ie gelijk in.
Hij is trouwens onderdeel van de Twins.
Blijkbaar loopt er nog ergens zo’n figuur rond. Deze tweelingbroer Deon zal later nog op komen dagen..en dan word het pas echt gezellig!
Loopt Rico rond met een fluffig glitter aureool, Deon speelt de andere kant uit; als duivel met lichtgevende hoorntjes, blote vette pens, rode space zonnebril en cape en een groen plastic konijn als metgezel.
En Shane: een filmende yogateacher die in z’n vrije tijd yoga teached en in z’n andere vrije tijd mensen overvalt met de camera en de vraag: wie ben jij in essentie?
Resultaat te zien op youtube: burning questions part 1 en 2.
Uiteindelijk krijgt ie mij ook nog voor de camera en dus ben ik binnenkort wereldwijd te bewonderen in burning questions part 3.
Of Blaze: een middelbareleeftijd man met grote zwarte woody allen bril en een stralend humeur, die op elk feestje verschijnt met z’n lichtgevende hoolahoop en daar de gekste kunstjes mee uithaalt.
Deze heerlijke figuur is in feite op promotiereis, want hij is mede-eigenaar van een goedlopende webwinkel in jongleerspullen.
Een gekke wereld dus, dit strand.
Maar wat is raar en wie is er nou gek, als je bedenkt dat nogal wat normale mensen zichzelf helemaal het schompes werken en ontevreden voor de tv hangen te zappen met een kratje bier, na hun onbevredigende werkweek. Of s’zondags uit verveling maar de stad ingaan om hun gevoel van onvervuldheid weg te kopen met weer de nieuwste breedbeeld tv.
Ontevreden getrouwde mannen, die hun sexleven on-line uitbreiden door in te loggen op teensexsites. Iets wat in de reclameblokken tussen de zaterdagavondfilm door aangemoedigd word.
Vrouwen die zichzelf minderwaardig voelen, als ze niet voor de dag komen in de allerlaatste mode en zichzelf elk seizoen een nieuwe garderobe aan moeten schaffen.
En dan hebben we het nog niet over het geknip, gezuig en geplak aan een gezond lichaam, alleen maar om er jonger en strakker uit te zien.
We leven in een vreemde wereld en het is niet makkelijk meer om uit te maken wat nou normaal is.
En ook leven in het paradijs is geen garantie voor geluk.
Want er leeft hier nog een andere Hollander, die er wonder boven wonder in slaagt om de hele dag verveeld en ontevreden te zijn.
Hij klaagt erover dat ie de hele dag aan moet kijken tegen bijna blote billen van de mooiste vrouwen van de wereld. Dat ie zich verveeld doordat ie niks kan doén, maar ondertussen de meest prachtige kunstjes uithaald met vuurdansen. Hij vergelijkt zichzelf graag met wie er beter is dan hij, zodat ie zich miserabel voelt, en hij heeft z’n focus strak gericht op wat ie niet kan, mag en heeft.
Een natuurtalent voor ontevredenheid.
Overvloed dus.
Aan prachtige mensen,heerlijk eten en adembenemende uitzichten.
Overvoeld geldt helaas ook voor het ongedierte.
Zittend in m’n hangmat word ik constant belaagd door plakvliegen, kriebelmieren, bromwespen, enorme en piepkleine muggen, kamikaze-torren, , sprinkhanen en nog een dozijn ander insektengeschut. Gecko’s, krekels en boomzagers(tenminste, dat is het geluid wat ze maken) zingen hun eigen lied. Poepjes die op me vallen of besprenkeld worden door peebees (een soort torbijen die op me plassen vanuit een boom) is ook de gewoonste zaak van de wereld.
Ook is het onmogelijk om tegelijkertijd te eten en te Pcen omdat je laptop dan in no-time aangevallen word en overmeesterd door een heel minimierenlegioen, die doordringen totin de diepste uithoeken van het apparaat, op zoek naar kruimeltjes en zodoende je hele systeem platleggend.
Misschien moet er in alle moois, toch ook ergens wat evenwicht zitten van minder fijn om de balans te bewaren.
Elke dag met m’n blote voeten in het strandzand en m’n meermaaldagelijkse plons in de zee, maken dat ik me helemaal aardebewoner voel. Ik voel me letterlijk gedragen en gesteund door ons moedertje. Contact met de natuur doet iets met je. Doordat er allerhande ruis wegvalt, lijk ik meer en meer tot de essentie van mezelf te komen ,al weet ik nog niet zo goed wat dat nou precies betekend. Het word gewoon rustiger en stiller in mij; ik ontspan me makkelijker en lach vaker, terwijl ik minder nodig heb. Ik voel me minder gejaagd en ben sneller tevrede.
Wel heb ik de eerste weken nog last van fantoom geuren en geluiden. Ontspannen zwemmend in het tropisch warme water, tussen de rotsen en palmbomen, hoor ik m’n telefoon in de verte rinkelen. Heel raar; het is m’n ouwe ringtone.
Soms ruik ik dat de melk overkookt.
Ik hou van de gekte van dit strand. Dit is waarschijnlijk een van de weinige plekken waar de mannen dicussiëren over welke nagellak het langst houdbaar is en welke kleuren je kunt combineren.
Waar ze hun rokken voor je optillen als je je voor de gein hardop afvraagt of ze wel ondergoed dragen. En nee, dat zijn niet de homo's, het zijn de 'normale' mannen die hier hun haar in laten vlechten of elkaars voeten masseren...
Ze worden waarschijnlijk geinspireerd door de Thaise mannen die er ook zo makkelijk mee zijn. Mannen lopen hier als vrienden ongegeneerd hand in hand, dragen stippeltjesbloezen met pofmouwen, hebben hun nagels vaak lang en gelakt en spelen het nog klaar om er sexy en mannelijk uit te zien.
Sexualiteit is zowiezo heel open hier. Afgezien van de sexindrusrie die behoorlijk ongezond is, leven de vrouwen hier niet in de onderdrukking van hun sexualiteit zoals in veel Aziatische landen, maar voelen ze zich vrij met hun lijf en hun leven.
De Thaise vrouwen zijn een voorbeeld van durven laten zien wie je bent en wat je wilt. Geen enkele schroom voor afwijzing lijken ze te hebben en gaan gewoon voor de man die ze begeren, ook al zit de vriendin -in dit geval ik- lachend aan z’n zij. Ze steken hun belangstelling niet onder stoelen of banken en houden hun handen niet graag thuis. Maar alles gaat wel met gevoel voor grap en grol, een brede lach. Thailand ..het land van de eeuwige glimlach, al dan niet om je man te versieren.
In dit land hoef je als vrouw niet bang te zijn om lastiggevallen te worden door hitsige kerels, ook al loop je in een topje en hotpants. Nee, het is dus eerder je eigen lief die je in de gaten moet houden. Elke keer als ik ‘m even uit het oog verlies, vind ik hem terug tussen een groepje giechelende beelschone vrouwen die in hem een lekker hapje zien. En eerlijk is eerlijk, dat issie natuurlijk ook.
We leven hier in een vrij gesloten gemeenschap op dit strand.
Officieel ben ik in Thailand, maar dit strand heeft weinig van doen met Thailand. Eigenlijk is het een westerse gemeenschap die op een Thais strand leeft.
Een gemeenschap van mensen die openstaan voor de schoonheid van het leven en daar bewust contact mee maken, elke dag opnieuw.. Mensen die een andere manier hebben gevonden om hun leven in te delen. Uit het collectieve ‘hoe het leven nu eenmaal in elkaar zit’ -denken zijn gestapt en andere, bewustere keuzes hebben gemaakt. De keuze voor een andere kwaliteit van leven.
Het is hier een mengelmoes van alle rassen en leeftijden, met 1 gemene deler:
Ze zijn allemaal op zoek naar zichzelf en lijken zichzelf en elkaar hier gevonden te hebben in een omgeving die niet oordeelt, zodat iedereen ’t beste van zichzelf kan en durft te zijn.
Er is volop ruimte om het leven in al z’n facetten te vieren, en dat word dan ook uitbundig gedaan.
Ik zal eens een rondvraag doen. Ik ben erg benieuwd wat men hier van zichzelf vind.
Michael: de manager van de Sanctuary, het plaatselijke yoga en wellnesscentrum, in eerste instantie de trekpleister van dit strand. Bewonderd, beschimpd en verguist...
People that come here, realize that we are all on a journey, and that they are not neccesarily stuck in hell.
They are in search of something and once they come here they realize they found.
They found people with the same question, the same search, and they realize that what they were looking for can be found. They find themselves and don’t feel the need to leave anymore.
*People that come here realize that life is a journey, not a destination.
* People that come here are all looking for the same, themselves; unlimited edition.
* Tom: een goddelijke 20-jarige yogateacher die al 2 jaar door oa. India reist en lesgeeft: People that come here, are looking for a way to be whoever they wanna be, have the desire to be the best of what they can be. Here they can allow themselves to be as crazy as they need to be in order to be fully themselves and expressing that in a loving and inspiring way and being happy having found a spot where they can do that without any restriction or compromise.
*The people here are in search for an authentic way of living, for inspiration and a way to inspire others.
*The people here are willing to face life.
En dat is te zien en te merken.
De bewoners hebben zich met de juiste kleur nagellak als een cameleon aan de jungle aangepast en kijken nog nauwlijks op van een slang, aap, schorpioen, varaan of reuzekwal meer of minder. Hier is juist de buitenwereld een bedreiging. De wereld buiten de cocon. De ‘normale’ samenleving.
Er is hier een man, Michael, die iemand anders betaald om 'm bij te staan als ie naar 'buiten' moet bellen om z'n zaakjes te regelen. Zo bedreigend vind ie dat. En dit is geen onvolwassen kleuter, maar iemand die rijk is geworden in de IT business,lang voordat IT IT niet meer was en op 40-jarige leeftijd al met pensioen kon.
Z’n zaakbehartiger, de maya-astrologiedeskundige en reikimaster Scratch, vat het als volgt samen:
He needs me to hold his hands when he needs to call his lawyer, or a bank. He can't handle the outside world. Te hectisch, te druk, teveel regeltjes, gedoe, teveel rare mensen.
En tis maar wat je raar noemt, en vanuit welk perspectief je kijkt natuurlijk.
Bovendien is het is maar wat je onder raar verstaat, want er leven hier verschilende in ‘normale’ mensenogen ‘rare’ gasten.
Neem nou diezelfde Michael,inmiddels massagemessias, die zichzelf en anderen nu dagelijks verwend door (liefst 2 tegelijk) vrouwen op het strand te masseren. Best moeilijk om dan je oordeel thuis te laten en het te kunnen zien voor wat het is: iemand die een ander een plezier doet, door te doen wat ie zelf fijn vind, zonder er iets achter te zoeken.
Zelf heeft hij er overigens lak aan wat anderen denken.
Hij presteert het om kennis te maken met een vrouw, en al binnen een half uur bezig te zijn, haar billen te masseren met z’n hoofd, terwijl ie zoiets zegt als : This may seem a little bit unconventional to you...
Ook leeft hier dokter Hell, een dokter van over de 60 die ’n dagelijkse powerwalk de bergen in maakt, en het lijf en uithoudingsvermogen heeft van een 35-jarige. Hij staat bekend om het geven van het verkeerde advies, dus als je wilt dat je huiduitslag zich razendsnel verspreid moet je naar deze dokter luisteren.
Volgens mij is dit DE manier om niet steeds lastig gevallen te worden voor advies op een strand waar verder geen enkele medische voorzieningen zijn, buiten de anti-biotica en ontsmettingsmiddelen die in het piepkleine supermarktje annex kledingwinkeltje annex reisburo annex videotheek annex fotografieshop te koop zijn.
Verder hebben we hier een Simba, een beetje autistische Japanse massagetechneut, die je ruggegraat in één sessie bevrijd van alle kwalen die je ooit hebt gehad, nu hebt of nog zou kunnen krijgen. Je ziet ‘m nooit anders dan op z’n kop, met z’n ogen dicht, supergeconcentreerd knedend in weer een andere toerist. Langs de deur hangt z’n afsprakenbord dat altijd volgeboekt is. Voor de rest van de tijd is ie onzichtbaar en af en toe zie je ‘m voorbij komen met een big smile.
Er is ook nog een jongejongen, Jason, met heel doordringende ogen, die zich bezighoud met Huna: een Hawaiiaanse healingmethode, een boek heeft ‘ontvangen’ via channeling en z’n kost verdient met het spelen van roulette op het internet, waar ie een waterdichte strategie voor uit heeft gewerkt zodat ie niet anders meer kan dan winnen.
Het is moeilijk ze zeggen of deze jongen het spoor behoorlijk bijster is of juist een genie in hippyoutfit.
Waarschijnlijk issie beide.
We hebben hier ook een amazone, die weggelopen lijkt te zijn uit een junglesprookjesboek over elfenwezens en barbaren.
Ze is ‘n trotse, volupteuze Braziliaanse, die zichzelf vol heeft gehangen met allerlei versierselen zoals veren, slagtanden en belltjes, vol in de make-up van oorlogskleuren. Haar zoontje Tadiki is een echte Mowgli. Hij speelt nog steeds in de golven, als deze zo wild en hoog zijn dat er rode waarschuwingsvlaggen staan en heeft contact met engelen die ‘m onwaarschijnlijk rake dingen influisteren die hij met z’n moeder en enkele vertrouwelingen deelt.
Er is ook een wilde Hollander van de partij, muzikant en kunstenaar, die erin slaagt z’n gefotoshopte kunstfoto’s voor honderden euro’s aan de man te brengen op een strand waar mensen leven van een appel en een ei.
Volgens mij is dat al een kunst op zich.
Nog een markante figuur: Vinod, die al sinds mensenheugnis op dit strand woont, na jarenlang in de Osho-ashram geleefd te hebben..
Een langharige, hooggeblondeerde sjamaan met een oranje-roze spacebril ,die luid lachtend en onder constante invloed van het heilige kruid marihuana, op de gekste plekken en tijden opduikt. Hij geeft hier de sjamanic healingcourse: Hij neemt je dan mee de jungle in als je high bent van ‘smoking holy pot’, om met de bomen te communiceren, je krachtdier te ontmoeten en je oerschreeuw te vinden, terwijl zijn prachtige vrouw Ma prem Shashi, ‘tao of tantra’ workshops aanbied, waar je als vrouw leert een stenen ei met je vaginale spieren op en neer te bewegen, je sexuele energie naar je kruinchakra te sturen en je orgasme om te zetten in spititueel bewustzijn, terwijl de mannen hun scrotum masseren met een zijden doek en leren hun orgasme uit te stellen, zodat je als man eindeloos door kunt gaan met het sexueel bevredigen van je vrouw. Waarop Vinod weer de opmerking plaatst: Obviously, after some three weeks, you will eventually have to eat.., om maar even zijn humor te schetsen.
Ook Jeevan is er een markent figuur. Hij studeert Human Design, wringt zichzelf in de raaste yoagbochten, draagt satijnen pyamabroeken en hoog boven de navel afgeknipte strakke t-shirts met tot nadenken stemmende teksten. Zweeft meestal trippend rond, en werkt uitsluitend op uitnodiging.
Rebecca houd ervan om alles wat ook maar ruikt naar structuur of plan, op het laatste moment af te blazen, omdat ’t toch niet goed voelt op dat moment.
Captain Rico loopt door de weeks rond met een bloempot op z’n kop of een kindermalliot als pruik. De wereld is zijn poduim, en hij is verslaafd aan aandacht. We zien hem opduiken als showmaster van de potheadshow met een bloempot op z’n kop, als diva met decoratieve parasol paraderend op het strand, of gewoon als krabbenvanger op de gammele bamboebrug in fluoriserende brandweermannenoutfit.
Hij stelt zich voor met de woorden: Captain Rico, the pleasure is all yours.
En daar heeft ie gelijk in.
Hij is trouwens onderdeel van de Twins.
Blijkbaar loopt er nog ergens zo’n figuur rond. Deze tweelingbroer Deon zal later nog op komen dagen..en dan word het pas echt gezellig!
Loopt Rico rond met een fluffig glitter aureool, Deon speelt de andere kant uit; als duivel met lichtgevende hoorntjes, blote vette pens, rode space zonnebril en cape en een groen plastic konijn als metgezel.
En Shane: een filmende yogateacher die in z’n vrije tijd yoga teached en in z’n andere vrije tijd mensen overvalt met de camera en de vraag: wie ben jij in essentie?
Resultaat te zien op youtube: burning questions part 1 en 2.
Uiteindelijk krijgt ie mij ook nog voor de camera en dus ben ik binnenkort wereldwijd te bewonderen in burning questions part 3.
Of Blaze: een middelbareleeftijd man met grote zwarte woody allen bril en een stralend humeur, die op elk feestje verschijnt met z’n lichtgevende hoolahoop en daar de gekste kunstjes mee uithaalt.
Deze heerlijke figuur is in feite op promotiereis, want hij is mede-eigenaar van een goedlopende webwinkel in jongleerspullen.
Een gekke wereld dus, dit strand.
Maar wat is raar en wie is er nou gek, als je bedenkt dat nogal wat normale mensen zichzelf helemaal het schompes werken en ontevreden voor de tv hangen te zappen met een kratje bier, na hun onbevredigende werkweek. Of s’zondags uit verveling maar de stad ingaan om hun gevoel van onvervuldheid weg te kopen met weer de nieuwste breedbeeld tv.
Ontevreden getrouwde mannen, die hun sexleven on-line uitbreiden door in te loggen op teensexsites. Iets wat in de reclameblokken tussen de zaterdagavondfilm door aangemoedigd word.
Vrouwen die zichzelf minderwaardig voelen, als ze niet voor de dag komen in de allerlaatste mode en zichzelf elk seizoen een nieuwe garderobe aan moeten schaffen.
En dan hebben we het nog niet over het geknip, gezuig en geplak aan een gezond lichaam, alleen maar om er jonger en strakker uit te zien.
We leven in een vreemde wereld en het is niet makkelijk meer om uit te maken wat nou normaal is.
En ook leven in het paradijs is geen garantie voor geluk.
Want er leeft hier nog een andere Hollander, die er wonder boven wonder in slaagt om de hele dag verveeld en ontevreden te zijn.
Hij klaagt erover dat ie de hele dag aan moet kijken tegen bijna blote billen van de mooiste vrouwen van de wereld. Dat ie zich verveeld doordat ie niks kan doén, maar ondertussen de meest prachtige kunstjes uithaald met vuurdansen. Hij vergelijkt zichzelf graag met wie er beter is dan hij, zodat ie zich miserabel voelt, en hij heeft z’n focus strak gericht op wat ie niet kan, mag en heeft.
Een natuurtalent voor ontevredenheid.
Overvloed dus.
Aan prachtige mensen,heerlijk eten en adembenemende uitzichten.
Overvoeld geldt helaas ook voor het ongedierte.
Zittend in m’n hangmat word ik constant belaagd door plakvliegen, kriebelmieren, bromwespen, enorme en piepkleine muggen, kamikaze-torren, , sprinkhanen en nog een dozijn ander insektengeschut. Gecko’s, krekels en boomzagers(tenminste, dat is het geluid wat ze maken) zingen hun eigen lied. Poepjes die op me vallen of besprenkeld worden door peebees (een soort torbijen die op me plassen vanuit een boom) is ook de gewoonste zaak van de wereld.
Ook is het onmogelijk om tegelijkertijd te eten en te Pcen omdat je laptop dan in no-time aangevallen word en overmeesterd door een heel minimierenlegioen, die doordringen totin de diepste uithoeken van het apparaat, op zoek naar kruimeltjes en zodoende je hele systeem platleggend.
Misschien moet er in alle moois, toch ook ergens wat evenwicht zitten van minder fijn om de balans te bewaren.
3. Overvloed en tekort
Relaxed schommelend in m’n hangmat, nibbelend van een exotische fruitsalade, die me net vanuit het restaurant is bezorgd, terwijl m’n natuurliefhebbende man de eerste zelfgevangen cocosnoot opensplijt, besef ik: Thailand is het land van de overvloed. In positieve en negatieve zin. Hier op dit strand alleen al is het mogelijk om jezelf tot op het bot te laten verwennen in de spa, of jezelf tot op de bodem leeg te laten lopen dmv een vasten met klismakuur, in een ‘resort yourself out’.
In dit land is alles aanwezig wat je je als bezoeker maar in je hoofd kan halen.
Last van een beeetje zure rug of moeie schoudertjes? Op elke hoek van de straat vind je een massagesalon.
Zere voeten van het shoppen? De meisjes kneden er weer leven in.
Honger hebben is hier ook onmogelijk. Heerlijk eten, verse fruitshakes, zoetigeheid, zuur, pittig, hele varkens op de BBQ, de eenden zijn bijna zelf aan het spit gevlogen, met vers fruit volgeladen pannekoeken. Vlees, vis, vega, alle nationaliteiten vertegenwoordigd.
Fruit groeit hier overdadig en overal. Bomen vol bananen, mango’s en allerlei andere exotische vruchten waarvan de namen onuitspreekbaar zijn en de smaak onbeschrijflijk. En natuurlijk niet te vergeten; de geliefde kokosnoten die letterlijk voor je voeten vallen.
De bedden zijn ruim (helaas wel meestal van het type ‘breek je rug op en plankbank’), openbaar vervoer brengt je snel en goedkoop van A naar B via C. Je kunt kiezen uit local bus, airco bus, trein ,vliegtuig, taxi (terwijl je een liedje zingt met de taxichauffeur), boot , tuktuk, riksja, brommer, fiets, jetski, quad, jeep, motor, alles is te huur.
Je huurt een heel huis voor 66 euro per maand. Overal struikel je over de spa's, resorts en verwenhuizen.
De Thai kunnen ook niets beter dan copieren, dus daar waar één spa over de dam is....
Het is hier ook altijd feest; Volle maan, halve maan, geen maan, de koning heeft gesproken of er word weer een zoveelste gouden tempel geopend..
Er is een overdaad aan natuurschoon en bijna het hele land is natuurpark.
Zelfs alle sexueel geinteresseerden komen hier ruimschoots aan hun trekken. Je kunt hier meisjes huren per uur, per nacht, per week, per maand, of voor je hele leven. Je kunt de meisjes geld geven, eten, kleding of sieraden. Gaat je voorkeur uit naar jongens, ook daaraan geen gebrek. Gaat je voorkeur uit naar een jongen, maar wil je dat die er als een meisje uitziet, das nog sneller geregeld. Met borsten, zonder borsten, alles naar smaak.
Het voormalige Siam is een uitstekend land om bekend te raken met het fenomeen overvloed. Om vertrouwen te krijgen in het feit dat er genoeg is.
Dat lijkt in ons eigen kikkerlandje wel ooit anders, waar we soms het gevoel hebben te moeten vechten voor ons plekkie, voor onze portie. Ons landje van overvloed dat leeft met het gevoel van tekort...
Hier lijkt het gewoon niet op te kunnen.
Maar om overvloed te kunnen ervaren geldt wel een belangrijke voorwaarde die overal geld:
Ben je open om te ontvangen?
Het is nl. net zo gemakkelijk als thuis, om te gaan letten op wat er allemaal niet klopt, niet in orde is of ontbreekt. De aandacht bij wat ontbreekt is een bekende gevoelvanovervloedkiller die wij Nederlanders nogal makkelijk lijken te hanteren.
En ‘ja maar’ lijkt niet voor niks zoveel op ‘jammer’.
We leven hier dus vrij en blij in de jungle met z’n overvloed, maar ook hier heeft de 'vooruitgang' toegeslagen, merken we de eerstkomende vrijdag als de lokale disco z'n houseklanken genadeloos over de vlakte onze hut in torpedeert. "Till the break of dawn", krijgt een geheel nieuwe betekenis. Ik ben de volgende ochtend gebroken!
Verhuizen dus! NU!!
Maar er blijkt geen ontkomen aan. Mijn heerlijke veilige rustige strandje is overgenomen door een gezellige familie luidruchtige feestgangers.
Wat dat betreft denk ik soms dat de Thai hun ziel hebben verkocht aan de God van de feest- en sexindusrie.
Zelfs zo erg dat ik ooit op de heenweg in het vliegtuig hartelijk uitgelachen ben door 2 sexbeluste figuren, toen ik vertelde dat ik Thailand bezocht voor de prachtige natuur.
En alhoewel de natuur stevig beschermd word; een deel van het culturele erfgoed word nu ingeleverd om de toerist te behagen. Zelfs in die mate, dat het nu deel uit lijkt te maken van hun cultuur.
Rustige strandjes en bamboo en strooien hutjes hebben veelal plaatsgemaakt voor luxe resorts, waar de zwembaden soms worden gevuld met het water dat de lokale bevolking vaak tekort komt. De overheerlijke Thaise keuken is dapper aangevuld met ‘westers’ voer zoals hamburgers, friet, pancakes, pizza's en spagettí’s en falafel (gek genoeg ontbreekt het voor ons zo ingeburgere broodje shoarma) en worden met een even brede glimlach voor je klaargemaakt. Jammer alleen dat ’t vaak net nergens naar smaakt.
Zoals de ons ouwee vertrouwde bakkie leut.
Als je ooit ‘n verlaten bekertje ziet staan met een slap drabje van onbestendige kleur en geur, kun je er donder op zeggen dat het de Thaise versie van een kop koffie is, in de steek gelaten door een teleurgestelde westerling.
In Thailand drink je thee, fruitshakes, water, bier en Thai whisky, een bruin goedje dat eruitziet als en smaakt naar rum en waar ze formaldahide instoppen om het effect te versterken..
Je kunt je de feestjes hier dus wel voorstellen....
Thailand staat niet voor niks wereldwijd bekend om de fullmooonparty’s.
Vooral als je daar alle drugs bijtelt die hier beschikbaar zijn, die je overigens niet bij een louche dealer, maar gewoon bij de drogisterij koopt. De fun-farmacy. Uppers en downers in vloeibare vorm, valium, speed bevattende afslanktabletten, gaan erin als de befaamde banana-chocolat pancake.
Ons strandje bevind zich aan de andere kant van de berg, op boottochtje afstand van dit wereldberuchte feest.
Uiteindelijk vinden we een mooie bungalow op palen met een heerlijk zacht bed, aan drie kanten te openen met royale schuifdeuren, die toegang bieden tot een omringend balkon, hoog op de rotsen, met uitzicht op palmbomen, de oceaan en de hele baai, buiten gehoorsafstand van de spontane en geplande party’s die hier inmiddels de toon zetten.
Gespannen probeer ik uit m’n drukke hoofd te ontsnappen en ‘in te tunen’ in de ‘Islandgroove’; Het alomheersende ‘we-hebben-totaal-geen-haast-en-alles-komt-altijd-op-z’n-pootjes-terecht-daar-hoeven-we-verder-niets-voor-te-doen,-ontspan-je-nu-maar’ gevoel.
Ik leid duidelijk aan een post traumatisch westerse stress syndroom.
Een gemoedstoestand die zich zoetjes aan op laat lossen als ik voor de eerste keer de zon op voel komen als ie door de open balkondeuren langs de halfopen gordijnen door piept en ’t bed verandert in een natuurlijke zonnebank terwijl ik me als een verwende kat spinnend tegen m’n lief aanvlei..
Na een dikke week draaikonten ben ik dan toch eindelijk ‘thuis’.
2. De heenreis
Na een dikke 12 uur in het vliegtuig, ziek van verwachting en het vliegtuigprakje, valt Bangkok als een zware, hete, stinkende, natte deken over ons heen.
Gelukkig weet ik al na enkele eerdere bezoeken dat we het van Bangkok niet moeten hebben.
Bangkok, de stad der engelen, is allang door God en z’n medewerkers verlaten en is ontdanks de vele uitbundig aanwezige boeddha’s en tempels een ware poel des verderfs.
We zien er gelukkig te bereisd uit om lastig gevallen te worden door zg. zakenmannen die voor de geloofwaardigheid opgesteld bij de tempels, verhalen over de unieke
‘grijp je kans om Thaise studenten te helpen en tegelijktijd zelf rijk te worden door gemstenen sieraden te kopen en die met grote winst in eigen land weer van de hand te doen’-kans; de grootst opgezette zwendel van het land, die menig onschuldig en goedgelovig toerist, zoals ik ooit was, al een poot uit heeft gerukt.
Ook ontkomen we aan de met date-rape drugs vergiftigde drankjes, die worden ingezet om toeristen volkomen beroofd, berooid, al hun bezittingen en een aantal illusie armer, voor dood achter te laten in stinkende steegjes, de dader een paspoort, wat cash en een creditkaart rijker, die weer verpatst gaat worden op de zwarte markt.
Als arme sloeber moet je wát om aan de kost te komen.
M'n lief kijkt z'n ogen uit en laaft zichzelf aan alle vrouwelijke aandacht en gekkigheid. De eindeloze stroom van nagellakkleurtjes taxi's, tuktuk's, riksja's, winkeltjes van allerhande, muziek die vanuit provisorisch opgezette tentjes de straten opeisen, kraampjes met fruit, gefrituurde krekels, spinnen, torren en wormen, ladyboys, massagesalons, ....Een tiepies aziatische stad.
Ik voel ik me echter moe en een beetje verloren in alle drukte en lawaai.
Ik zweet me een kriek en schone frisse lucht is hier net zo zeldzaam als uitlaatgassen gezond zijn.
Ook ben ik geprikkeld, maar heb niet door dat ’t vermoeidheid is. Ik stel me aan als een kleuter die geen ijsco meer krijgt omdat ie al tegen het plafond aan hangt van de suikerkick.
Halaluja dus voor de massagesalon!
Thailand staat wereldwijd bekend om z’n Thai-massage. Een techniek die z'n wortels heeft in drukpuntmassage en die je lichaam in alle bochten en kreukels duwt, om de in het leven opgelopen bochten en kreukels eruit te strijken.
Na een dik uur kreunen en gillen en zuchten en steunen ( ik wist niet dat m'n lichaam na al die jaren yoga en stretchen toch nog zo stijf kon zijn) en 4 euro lichter, slaat de jetlag bewust en genadeloos toe.
Ik wil eigenlijk helemaal niets anders dan slapen.
Wegwezen hier, zo snel mogelijk en slapen slapen slapen.
De nachttrein boeken dus naar onze eerste bestemming; een paradijselijk, nog onbedorven strand op een eiland in de golf van Thailand dat ik vier jaar geleden met tranen in m’n ogen en beloftes van snelle terugkomst, heb verlaten. Terug naar 'huis' is alles wat ik wil.
Ik probeer z'n best te genieten van de treinreis en verlang ernaar om door het geluid en beweging van de trein in slaap gewiegd te worden, maar ik word alleen maar misselijk deze keer. Misschien had ik dat voorgepelde fruit toch maar beter niet meer kunnen eten...
Na een slapeloze nacht uit de trein, in een bus en daarna op de boot. De misselijkheid komt in de bus tot een hoogtepunt alwaar ik in een van onderen lekkende plastieke tas probeer te kotsen. De bootreis brengt me enige verlichting; doordat het nu buiten net zo hard schommelt als in m’n buik, lijkt een en ander elkaar op te heffen. Het uitzicht is prachtig en we hebben een goeie plek weten te bemachtigen tussen de mix van bleke, beetje onzekere nieuwkomers en gebronsde, nonchalant geklede ervaringsdeskundige reizigers. De warme zonnestralen strelen m’n bleke winterhuidje terwijl de wind liegt over de temperatuur. Ontdanks het slappe toeristenbroodje, kom ik weer wat meer tot mezelf.
Na de boottrip nu enkel nog een taxirit over een rollercoasterweg door de bergen, met de toch wel zware tassen naar de pier, onderhandelen over de taxi-bootprijs om na een longtailboottripje gedropt te worden op mijn langgekoesterede wensstrand.
We zijn er!
Ik kan neervallen.
We nestelen ons in onze droombugalow en worden meteen vriendjes met onze medebewoners: de mieren die een snelweg hebben lopen langs de deurpost van de badkamer, de wel 40 cm lange gecko, die s'nachts z'n lied begint te zingen met z'n eigen naam als refrein, de dikke kont- mieren die als een ware antgine samenwerken om onze verspilde kruimels cocosnoot te vervoeren en de spin die meteen in onze tas z;n huis bouwt. Onze hangmat word uitgebreid getest, en de eerste douche onder de bananeboom is genomen. Zo, nu kunnen we om ons heen beginnen te kijken.
We leven in de coconugrove; een bos van cocospalmen, waar je uit moeten kijken dat je schedel niet open gespleten word door vallende cocosnoten. Deze zware noten zijn nl. Doodsoorzaak nr.1 hier in de jungle, apart van slangen- , schorpioenen-, of spinnenbeten.
Zoals wij de droomplaatjes kennen van een hangmat tussen de cocospalmen, is dus eigenlijk vragen om moeilijkheden, behalve als je de noten eerst naar beneden hebt gehaald of de bomen nadrukkelijk uit elkaar groeien.
En dat is makkelijker gezegt dan gedaan. De bomen worden tientallen meters hoog, met een dunne stam zonder zijtakken. Er schijnt hier een 2 -jarige opleiding cocosnoorplukker te bestaan, waar de studenten leren klimmen met alleen de hulp van een touw wat ze om de stam heenslaan, waarna ze zich als apen omhoogwerken.
Eigenlijk is het net als bij ons in een drukke stad een straat oversteken, alleen hier kijk je omhoog en zorg je dat je onder de bomen vandaan blijft ipv onder de auto's.
Horloges kunnen af, mobiele telefoons werken hier niet. Als het donker word, word het donker. No electricity.
Ons leven in de jungle is officieel begonnen...
Gelukkig weet ik al na enkele eerdere bezoeken dat we het van Bangkok niet moeten hebben.
Bangkok, de stad der engelen, is allang door God en z’n medewerkers verlaten en is ontdanks de vele uitbundig aanwezige boeddha’s en tempels een ware poel des verderfs.
We zien er gelukkig te bereisd uit om lastig gevallen te worden door zg. zakenmannen die voor de geloofwaardigheid opgesteld bij de tempels, verhalen over de unieke
‘grijp je kans om Thaise studenten te helpen en tegelijktijd zelf rijk te worden door gemstenen sieraden te kopen en die met grote winst in eigen land weer van de hand te doen’-kans; de grootst opgezette zwendel van het land, die menig onschuldig en goedgelovig toerist, zoals ik ooit was, al een poot uit heeft gerukt.
Ook ontkomen we aan de met date-rape drugs vergiftigde drankjes, die worden ingezet om toeristen volkomen beroofd, berooid, al hun bezittingen en een aantal illusie armer, voor dood achter te laten in stinkende steegjes, de dader een paspoort, wat cash en een creditkaart rijker, die weer verpatst gaat worden op de zwarte markt.
Als arme sloeber moet je wát om aan de kost te komen.
M'n lief kijkt z'n ogen uit en laaft zichzelf aan alle vrouwelijke aandacht en gekkigheid. De eindeloze stroom van nagellakkleurtjes taxi's, tuktuk's, riksja's, winkeltjes van allerhande, muziek die vanuit provisorisch opgezette tentjes de straten opeisen, kraampjes met fruit, gefrituurde krekels, spinnen, torren en wormen, ladyboys, massagesalons, ....Een tiepies aziatische stad.
Ik voel ik me echter moe en een beetje verloren in alle drukte en lawaai.
Ik zweet me een kriek en schone frisse lucht is hier net zo zeldzaam als uitlaatgassen gezond zijn.
Ook ben ik geprikkeld, maar heb niet door dat ’t vermoeidheid is. Ik stel me aan als een kleuter die geen ijsco meer krijgt omdat ie al tegen het plafond aan hangt van de suikerkick.
Halaluja dus voor de massagesalon!
Thailand staat wereldwijd bekend om z’n Thai-massage. Een techniek die z'n wortels heeft in drukpuntmassage en die je lichaam in alle bochten en kreukels duwt, om de in het leven opgelopen bochten en kreukels eruit te strijken.
Na een dik uur kreunen en gillen en zuchten en steunen ( ik wist niet dat m'n lichaam na al die jaren yoga en stretchen toch nog zo stijf kon zijn) en 4 euro lichter, slaat de jetlag bewust en genadeloos toe.
Ik wil eigenlijk helemaal niets anders dan slapen.
Wegwezen hier, zo snel mogelijk en slapen slapen slapen.
De nachttrein boeken dus naar onze eerste bestemming; een paradijselijk, nog onbedorven strand op een eiland in de golf van Thailand dat ik vier jaar geleden met tranen in m’n ogen en beloftes van snelle terugkomst, heb verlaten. Terug naar 'huis' is alles wat ik wil.
Ik probeer z'n best te genieten van de treinreis en verlang ernaar om door het geluid en beweging van de trein in slaap gewiegd te worden, maar ik word alleen maar misselijk deze keer. Misschien had ik dat voorgepelde fruit toch maar beter niet meer kunnen eten...
Na een slapeloze nacht uit de trein, in een bus en daarna op de boot. De misselijkheid komt in de bus tot een hoogtepunt alwaar ik in een van onderen lekkende plastieke tas probeer te kotsen. De bootreis brengt me enige verlichting; doordat het nu buiten net zo hard schommelt als in m’n buik, lijkt een en ander elkaar op te heffen. Het uitzicht is prachtig en we hebben een goeie plek weten te bemachtigen tussen de mix van bleke, beetje onzekere nieuwkomers en gebronsde, nonchalant geklede ervaringsdeskundige reizigers. De warme zonnestralen strelen m’n bleke winterhuidje terwijl de wind liegt over de temperatuur. Ontdanks het slappe toeristenbroodje, kom ik weer wat meer tot mezelf.
Na de boottrip nu enkel nog een taxirit over een rollercoasterweg door de bergen, met de toch wel zware tassen naar de pier, onderhandelen over de taxi-bootprijs om na een longtailboottripje gedropt te worden op mijn langgekoesterede wensstrand.
We zijn er!
Ik kan neervallen.
We nestelen ons in onze droombugalow en worden meteen vriendjes met onze medebewoners: de mieren die een snelweg hebben lopen langs de deurpost van de badkamer, de wel 40 cm lange gecko, die s'nachts z'n lied begint te zingen met z'n eigen naam als refrein, de dikke kont- mieren die als een ware antgine samenwerken om onze verspilde kruimels cocosnoot te vervoeren en de spin die meteen in onze tas z;n huis bouwt. Onze hangmat word uitgebreid getest, en de eerste douche onder de bananeboom is genomen. Zo, nu kunnen we om ons heen beginnen te kijken.
We leven in de coconugrove; een bos van cocospalmen, waar je uit moeten kijken dat je schedel niet open gespleten word door vallende cocosnoten. Deze zware noten zijn nl. Doodsoorzaak nr.1 hier in de jungle, apart van slangen- , schorpioenen-, of spinnenbeten.
Zoals wij de droomplaatjes kennen van een hangmat tussen de cocospalmen, is dus eigenlijk vragen om moeilijkheden, behalve als je de noten eerst naar beneden hebt gehaald of de bomen nadrukkelijk uit elkaar groeien.
En dat is makkelijker gezegt dan gedaan. De bomen worden tientallen meters hoog, met een dunne stam zonder zijtakken. Er schijnt hier een 2 -jarige opleiding cocosnoorplukker te bestaan, waar de studenten leren klimmen met alleen de hulp van een touw wat ze om de stam heenslaan, waarna ze zich als apen omhoogwerken.
Eigenlijk is het net als bij ons in een drukke stad een straat oversteken, alleen hier kijk je omhoog en zorg je dat je onder de bomen vandaan blijft ipv onder de auto's.
Horloges kunnen af, mobiele telefoons werken hier niet. Als het donker word, word het donker. No electricity.
Ons leven in de jungle is officieel begonnen...
1. De wereld in...mezelf, het begint.
Vakkundig word mijn lichaam in de meest onvoordehandliggende bochten gemanipuleerd. M’n knie bevind zich tegen m’n oor, ik lig half in de split, een klein, bruin lijf door mijn ledematen heengevlochten en terwijl ik moeizaam kreun, kijk ik in een paar twinkelende ogen.
“You happy?”
Een doorsnee massagesalon in Bangkok.
Eindelijk lig ik weer op de mat in een aircokamertje tussen druk kwebbelende vrouwtjes en krakende toeristen.
M’n reis is begonnen.
Jaren heb ik ernaar toegeleefd, over gedroomd, plannen gemaakt, mensen tot vervelens toe de oren van de kop geluld.. M'n leven bijna uitgesteld tot dit moment.
Alles wat ik tot nu toe heb gedaan, was een voorbereiding voor dit ene, dit heilge reizen. Tadadadatadaaaaaahhhh!!!!!!!
Eindelijk is het moment aangekomen dat ik m'n langgekoesterde droom ga Léven!
Na een jarenlang gevecht voor m'n lichamlelijke, mentale en emotionel gezondheid is het nu tijd voor de 7 vette jaren.
I have a dream... Dít is het moment.
Samen met m’n mister right now, een half jaar naar Thailand, naar m’n al jaren eerder ontdekte droomstrand m'n 2e carriere beginnen.
Ik kom goed beslagen ten ijs; als dat een uitdrukking is waar ik in de tropen mee wegkom.
Erg veel heb ik opgestoken van m'n burn-out en ken de voetklemmen en valkuilen beter dan m'n broekzak.
De website is klaar, onze huizen zijn onderverhuurd, de auto iemand blij mee gemaakt, belastingdienst ingelicht. Bedrijfsnaam en bezigheden zijn duidelijk, ticket geboekt, daar gaan we dan.
De verwachtingen zijn hooggespanen.
Dit is het begin van de rest van m'n nieuwe leven en deze reis gaat mijn leven veranderen.
Na achterlating van; een fijn huis, een plek onder de regenwolken;
een winters onbruikbare roze oldtimer cabriolet;
’n oudbakken rammelbak van een fiets met hysterisch overslaande versnellingen;
een hele schare liefdevolle, meelevende vrienden; een onder de pannen, nu toch echt volwassen zoon en een heerlijk bed,
vertrekken we via Dusseldorf naar dit Oost- Aziatische koningkrijk wat de naam “vrij land” heeft gekregen.
Onze eigen ultieme vrijheid tegemoet.
Abonneren op:
Posts (Atom)
