Dit is de angst die spreekt, roept, gilt!
Weten waar je naartoe gaat is een fijne vorm van houvast. Van zekerheid. Helaas dus; een schijnzekerheid.
En alles wat je weet en denkt te willen bereiken loslaten en meevaren op de stroom, daar is moed voor nodig.
En overgave dus.
Beetje meer yin.`
Ophouden met voorwaarden stellen aan je geluk, met denken dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Dus ook zonder acceptatie is er blijkbaar geen overgave.
Overgave vind plaats op het moment dat je je leven accepteerd zoals het is en je vertrouwen hebt in waar het je heenbrengt.
Met je streven iets aan jezelf of je leven te veranderen, versterk je alleen maar de overtuiging dat er iets niet deugd. In werkelijkheid valt er niets te verbeteren, omdat er niets fout is. Dit is dus slechts iets wat je jezelf wijs hebt gemaakt.
Das makkelijk gezegt Paul Ferrini.
Maar wat als het je nu juist aan dat vertrouwen ontbreekt?
En van helemaal niets weten, niets doen word je ook zo’n stuurloos schip. En wat als je dan op de klippen loopt? Wie komt je dan redden?
En waar geef je je dan aan over?
Ik zie geen rivier die duidelijk voor me uitstroomd.
-De angst is er goed ingeramd.-
- De controle angstvallig vastgehouden-
Zou ’t zomaar kunnen dat de waarheid ligt waar ie hoort te liggen; in het midden?
Want ik vóel wel een stroom.
En als ik nou eens gewoon even stillig en luister en eens ophoud met zwemmen en spartelen...
Gewoon loslaten dus...en drijven...
Adem in....adem uit....
Misschien ligt het ware loslaten niet in het niets meer doen of willen, maar in ophouden jezelf ergens toe te dwingen. Omdat je jezelf wijs hebt gemaakt dat dat nodig is.
Door mijn NLP-trainer peter Dalmeijer heb ik leren zien:
Wat jij als waarheid ziet; alles wat je denkt en geloofd, is iets wat je ooit jezelf wijs hebt gemaakt.
“En als je dat toch liegt”, zei hij dan, “lieg dan leuk tegen jezelf”.
Verzin gewoon iets wat jou gelukkig maakt en ga dat geloven, dan zul je zien...
En als je in de stroom komt, weet ik, gaat alles vanzelf. Je geeft je dan over aan wat er is, wat er tot je komt, wat er door je heen naar buiten wil. Niet door een ander of jezelf opgelegd, maar ontstaan van binnenuit, als drang, als ‘zin in’, als datgene waar je hart naar uitgaat.
En daar kun je dan gerust iets mee doen.
En dan drijf je niet meer puur op wilskracht, maar veel meer op hartskracht, zielskracht. En dan kun je, zoals die guru’s dat zo mooi zeggen: Je werkelijke rol op deez aard vervullen. Datgene doen wat je hier eigenlijk kwam doen. Je ziel laten zingen.
Werken met wat er is, ip v met wat je denkt dat er moet zijn.
Nou, eens kijken hoe dat gaat dan:
Met de stroom mee....drijven.
Hmm, ik worstel d’r nog maar even lekker mee door. Want tussen weten en doen, ligt nog een hele wereld van niet precies weten hoe.
Weten waar je naartoe gaat is een fijne vorm van houvast. Van zekerheid. Helaas dus; een schijnzekerheid.
En alles wat je weet en denkt te willen bereiken loslaten en meevaren op de stroom, daar is moed voor nodig.
En overgave dus.
Beetje meer yin.`
Ophouden met voorwaarden stellen aan je geluk, met denken dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Dus ook zonder acceptatie is er blijkbaar geen overgave.
Overgave vind plaats op het moment dat je je leven accepteerd zoals het is en je vertrouwen hebt in waar het je heenbrengt.
Met je streven iets aan jezelf of je leven te veranderen, versterk je alleen maar de overtuiging dat er iets niet deugd. In werkelijkheid valt er niets te verbeteren, omdat er niets fout is. Dit is dus slechts iets wat je jezelf wijs hebt gemaakt.
Das makkelijk gezegt Paul Ferrini.
Maar wat als het je nu juist aan dat vertrouwen ontbreekt?
En van helemaal niets weten, niets doen word je ook zo’n stuurloos schip. En wat als je dan op de klippen loopt? Wie komt je dan redden?
En waar geef je je dan aan over?
Ik zie geen rivier die duidelijk voor me uitstroomd.
-De angst is er goed ingeramd.-
- De controle angstvallig vastgehouden-
Zou ’t zomaar kunnen dat de waarheid ligt waar ie hoort te liggen; in het midden?
Want ik vóel wel een stroom.
En als ik nou eens gewoon even stillig en luister en eens ophoud met zwemmen en spartelen...
Gewoon loslaten dus...en drijven...
Adem in....adem uit....
Misschien ligt het ware loslaten niet in het niets meer doen of willen, maar in ophouden jezelf ergens toe te dwingen. Omdat je jezelf wijs hebt gemaakt dat dat nodig is.
Door mijn NLP-trainer peter Dalmeijer heb ik leren zien:
Wat jij als waarheid ziet; alles wat je denkt en geloofd, is iets wat je ooit jezelf wijs hebt gemaakt.
“En als je dat toch liegt”, zei hij dan, “lieg dan leuk tegen jezelf”.
Verzin gewoon iets wat jou gelukkig maakt en ga dat geloven, dan zul je zien...
En als je in de stroom komt, weet ik, gaat alles vanzelf. Je geeft je dan over aan wat er is, wat er tot je komt, wat er door je heen naar buiten wil. Niet door een ander of jezelf opgelegd, maar ontstaan van binnenuit, als drang, als ‘zin in’, als datgene waar je hart naar uitgaat.
En daar kun je dan gerust iets mee doen.
En dan drijf je niet meer puur op wilskracht, maar veel meer op hartskracht, zielskracht. En dan kun je, zoals die guru’s dat zo mooi zeggen: Je werkelijke rol op deez aard vervullen. Datgene doen wat je hier eigenlijk kwam doen. Je ziel laten zingen.
Werken met wat er is, ip v met wat je denkt dat er moet zijn.
Nou, eens kijken hoe dat gaat dan:
Met de stroom mee....drijven.
Hmm, ik worstel d’r nog maar even lekker mee door. Want tussen weten en doen, ligt nog een hele wereld van niet precies weten hoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten