15. Wereld op z'n kop. De twijfel slaat genadeloos toe.

Mede door mijn strategische posters en mijn sprankelende aanwezigheid
;-) gaat het verhaal van een NLP-coach op het strand als een lopend vuurtje rond en algauw komen er meer en meer verzoeken binnen en ga ik vol overgave aan de slag.
Echter: Na een aantal keer de problemen en verhalen aan te hebben moeten horen, begin ik er behoorlijk tabak van te krijgen.
M'n liefje is zo vriendelijk om mij erop te wijzen dat ik elke keer moe en sjagrijnig ben als ik iemand 'geholpen' heb.
Ook m'n workshops, die met veel positieve energie en zonder moeite zijn ontwikkeld, en die ook nog lekker aanslaan, leveren mij niets op. Ze kosten me energie en ik ben al dat *excuseer* gelul en die verhalen van al die mensen helemaal beu.
Er zit me iets in de weg, maar ik kan m’n vinger d’r niet echt opleggen.

Als coach en trainer zou ik het als een uitdaging moeten zien, als iemand er helemaal niks van snapt en probeert zich open te stellen voor al dit nieuws, maar zich ook keihard vasthoud aan z'n oude vertrouwde patroon. Ik vind het alleen maar vervelend en ik word er erg ongeduldig van.
Maar hier schrik ik toch wel van!
Dit is toch wat ik hier kwam doen? Mensen begeleiden, inspireren en motiveren naar een gelukkig en succesvol leven. Moeiteloos en vreugdevol, zoals het leven bedoeld is... Workshops geven en sessies doen.
Maar blijkbaar zijn de mensen die op zoek zijn naar een 'beter' leven, meestal mensen met problemen. Problemen waar ze graag alle aandacht aan geven,omdat men nou eenmaal geloofd dat je gelukkiger word als je je problemen op hebt gelost.
En ik zit hier nu ziek te worden en sjagrijnig en moe van al die problemen en eindeloze verhalen,verhalen,verhalen...
Ook is het me allang duidelijk, dat je problemen niet oplost door er alle aandacht aan te geven.
Ik wil me ook helemaal niet meer bezig houden met problemen!
Ik heb genoeg problemen in m'n leven gehad en ik wil ...ik wil... wat wil ik eigenlijk?


En dan slaat de twijfel me genadeloos in de nek, die de laatste dagen toch alweer lekker strak gespannen is.
Vind ik m'n nieuwe vak niet leuk dan? Heb ik dan al die tijd voor niks gestudeerd en geleerd en al die tijd en energie in gestoken? Zit ik nu toch nog helemaal op het verkeerde spoor? Moet ik 't maar opgeven en weer helemaal van voren af aan beginnen? Met iets nieuws.
Ik begin zelfs even te geloven dat ik mensen niet leuk vind.
Wat een ellende en wat een teleurstelling.
Wat nu??
De neiging borrelt op, om het bijltje erbij neer te gooien en me op iets totaal anders te storten. Maar ik ben gelukkig wel coach genoeg om dit patroon in mezelf te herkennen, want alhoewel ik groei en ontwikkeling hoog ik het vaandel heb staan, neig ik naar radicale verandering als iets tegenvalt. En 't heeft even geduurd voordat ik kon zien dat dat nu juist is, wat groei in de weg staat.
Het is elke keer weer opnieuw beginnen.
De soep weggooien als ie niet meteen smaakt, ipv wat ingredienten toevoegen...
Gelukkig ben ik er deze keer op tijd bij en ik weet mezelf de juiste vragen te stellen. Vragen die me het doolhof uitleiden, ipv erin.
Ik besef me maar al te goed dat alles valt of staat bij de kwaliteit van de vraag die je jezelf stelt. 'Is dan alles voor niks geweest en moet ik nu weer helemaal opnieuw beginnen?', is niet echt een vraag die me moed geeft.
Ik moet mezelf even bij de lurven grijpen, want oh..wat is het makkelijk om me heerlijk te wentelen in de slachtofferrol en me even lekker miserabel en mislukt te voelen. Lekker in m'n donkere hoekje weg te kruipen en alle verantwoordelijkheid over m'n eigen leven uit m'n handen te laten vallen, wachtend op m’n figuurlijke prins die me mag komen redden.
Ik wentel lekker even in zelfmedelijden, maar nodig mezelf ook uit om bij de les te blijven.
Dus, hoe staan de zaken ervoor?
Ik ben er nu achter wat ik niet wil, wat ik niet leuk vind, wat me energie kost.
Das belangrijke informatie.
Als ik nl. weet wat niet ,kan ik er vandaaruit makkelijker achter komen wat wél.
Even de focus verschuiven.
My own state of mind is the determining key....zoals ik dat zo mooi op m'n visitekaartjes en website verkondig. Nu nog even zelf in de praktijk brengen.

De antwoorden op m'n nieuwe vraag komen al gauw genoeg binnendruppelen.
Mooi is dat, hoe je onderbewuste geest met je samenwerkt.
Eigenlijk liggen alle antwoorden in je opgeslapen en de juiste vraag is een blikopenener voor je geest.
Als ik dit niet wil, wat wil ik dan wel?
Te simpel voor woorden.

Wat ik wél leuk vind is analyseren, naar de kern zoeken en mensen zich bewust maken van zichzelf. Van wat ze doen, wat ze kunnen, wat ze geloven, wat ze belangrijk vinden, wie ze zijn, wat ze hier komen doen. Ze in hun kracht zetten. De problemen lossen zichzelf dan vaak vanzelf op.
De focus hebben op het probleem is helemaal geen slim idee. Hoe kon ik dat toch vergeten?
Voor de zoveelste keer:
Daar waar je je aandacht op richt word alleen maar meer en groter.
Probleemoplossing werkt alleen als je je aandacht geeft aan waar je heenwilt. Zoeken naar oplossingen is nog steeds je bezig houden met je probleem.
Het werkt als een weegschaal eigenlijk. Meer gewicht aan de probleemkant doet de weegschaal doorslaan naar die kant. Er bestaat bijna niets anders meer dan je probleem. Je kunt dan niet ophouden met erover te praten en daarmee voedt je het nog meer. En naar al die verhalen luisteren, inclusief die van mezelf, is dus precies het tegenovergestelde van wat ik moet doen om dieje arme mens( die ik zelf dan ook ben) te helpen.
Dus mijn aversie heeft het eigenlijk precies bij het goede eind. Brengt mij juist naar de oplossing toe. Geeft me een gereedschap in handen waarmee ik tot vele snellere resultaten kan komen met minder moeite en pijn.
Vanaf nu weet ik dat ik het hele verhaal over kan slaan en meteen naar de kern toe kan.
En zelf leer ik, door het voor anderen heel goed te weten, blijkt ook keer op keer, want dit hele verhaal geld natuurlijk in eerste instantie ook voor mezelf.

Het leert mij ook om te vertrouwen op wat m'n hart me ingeeft.
Datgene wat ik hier kom doen, waar ik goed in ben en uniek, zal iets zijn wat ik graag doe, waar ik plezier aan beleef, wat me energie zal geven en waar ik blij van word.
Voor minder ga ik niet meer.
Dit vergt wel een onmetelijk vertrouwen in mezelf en m'n kwaliteiten. Vanaf nu word het dus zaak om m'n vertrouwen te gaan voeden, ipv na te gaan denken wat m'n volgende stap zal zijn. Als ik vertrouwen heb ik mezelf, zal de volgende stap zichzelf aandienen als een hartsverlangen en de verkeerde weg als een aversie.
Wat een briljant innerlijk navigatiesysteem.
Waarom leren we zulke dingen niet op school, ipv natuurkunde en biologie?