Ik zit zojuist op ’t strand, onder de nog bijna volle maan, bij een kampvuurtje met een stel lollige vakantievrienden verhalen aan te horen, als ik ineens tot het besef kom:
Over dit soort dingen droom ik als ik ’s winters thuis als een zak aardappelen voor de televisie hang.
Met mn’n reet en m’n blote voeten in het zand in een zomerniemandalletje, ’t geluid van de aanrollende oceaan op de achtergrond, de schittering van de maan op het water, een grote kring om het vuur van hier en daar een groepje mensen die eigenlijk deel uitmaken van één familie.
Gek dat ik dan hier ook kan verlangen naar een kille winteravond wanneer ik lekker weggedoken onder een dekentje, met een pot thee binnen handbereik, als een zak aardappelen op de bank voor de tv lig met m’n favoriete serie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten