Dit is de manier waarop Ullie, een levensgenietster pur sang met een uitgesproken talent voor geluk, elke dag begroet. Een goede gewoonte lijkt me.Kunnen we nog wat van leren. Hoe doet ze dat nu precies?
Geluksstrategie ullie;
Als je s'morgens wakker word is het eerste ding wat je tegen jezelf zegt: Cool! Weer een prachtige dag om van te genieten.
Vraag je vervolgens af: Wat zou ik vandaag willen? en dan wacht je vervolgens af tot er een idee in je opkomt. Laat je gewoon door jezelf verassen..
Terwijl ze op ideeën wacht neemt ze de tijd om iets te doen wat ze fijn vind, een kopje koffie drinken, in het zonnetje zitten, genieten van het naar buiten kijken, stilstaan bij wat ze heeft, waarderen wat ze heeft bereikt en daarvan genieten...
Een mooie strategie om te adopteren lijkt me.
Enkele dagen later, komt vanbinnenuit de drang om m'n posters te ontwerpen en naar buiten te treden met wat ik doe. Vier posters op strategische plekken neergehangen. Moeiteloos, met veel plezier en zonder zelfopgelegde drang van 'zou moeten'. Wait for ideas to come...they will!
En alleen dan is de juiste timing. Als het vanbinnenuit komt, gedreven vanuit willen creëren, vanuit het hart, met plezier, jezelf laten dragen door de golf..
Eigenlijk is geluk dus simpel. We maken het gewoon moeilijk door de verkeerde kant op te kijken.
Zoals ik met de boten deed..
Dit strand is uitsluitend bereikbaar per longtaliboot. Dit is voor een groot deel de charme van deze plek, want alleen als je hier echt wilt zijn, neem je de moeite om te komen. Dit werkt als een prachtig filtersysteem, wat de mainstream toerist verre van ons vandaan houd.
Het nadeel van het af en aan varen van de boten , is de herrie die die dingen maken.
Want de boatsmen zijn stoere mannen. Je kunt ze een beetje vergelijken met onze brommerende tieners; zo willen ze een opgevoerde boot die zoveel mogelijk geluid maakt zodat iedereen ze kan horen en ze stoer over ’t water kunnen racen, hard op kunnen trekken en scherpe bochten kunnen maken om de hoge golven veilig te kunnen bevaren.
Een geluid wat nogal op de zenuwen kan werken als je hier zit voor je rust en vredigheid. Vooral als je er een gewoonte van maakt je ergernis te voeden door er constant op te letten. Hoe meer aandacht ik het gaf, hoe meer ik m’n ergernis deelde, hoe irritanter het werd.
Tot ik mezelf eraan herinnerde: alles wat je aandacht geeft vermeerderd zich. All you resist, persist.
Een mooie universele regel die je voor je of tegen je kan laten werken.
Vanaf het moment dat ik me daarvan bewust ben, pak ik het anders aan. Ik ben opgehouden me te ergeren aan de aanstormende boten,en ben me meer bewust gaan worden van de heerlijke stilte die er heerst, tussen de herrie van de boten door. Die is er namelijk ook, maar die sloeg ik over omdat ik alweer wachtte op de volgende ergerlijke boot.
En nu ben ik me bewust gaan focussen op het waarderen en genieten van de stilte.
Deze lijken onmiddelijk langer te duren; de boot is nu slechts een korte verstoring van de rust, die ik daarna weer extra kan waarderen.
En werkt ’t zo niet altijd? Dat je eerst iets kwijt moet zijn, voordat je beseft welke waarde je eraan hecht, voordat je beseft dat het niet vanzelfsprekend is wat je hebt? Love, it isn’t love untill it’s past, zong Prince jaren geleden al. Hij bedoelde het anders, maar het principe is hetzelfde. Soms moeten we eerst iets kwijtraken, voordat we het kunnen waarderen: onze gezondheid, onze geliefden,
onze stilte. We hebben de neiging om dingen voor lief te nemen, als vanzelfsprekend te zien. Deze boatsman maakt mij weer wakker voor het waarderen van wat er is, áls het er is. Het nooit verouderde recept voor tevredenheid.
Sinds ik bewust m’n aandacht heb verschoven, gebeuren er wonderlijke dingen.
Is dit het Universum aan het werk, die niet anders kan dan mijn wensen in vervulling brengen, zoals het boek ‘the secret’ ons wil leren? Of is het mijn eigen geest, die nu anders afgesteld staat. Die, door m’n focus te veranderen, nu pas in staat is om te zien wat er óók is. Iets wat normaal gesproken uit ons bewustzijn weg word gefilterd door ons ingenieuze neuro-systeem, wat ons op zijn beurt weer beschermd tegen een overvloed van indrukken. Dat systeem dat maakt dat wij enkel zien, wat we geloven, of wat we verwachten te zien, horen, ervaren...
Door mijn verschoven focus hoor ik nu meer stilte en minder bootgeknetter.
En doordat ik nu m’n tijd geef aan dankbaarheid is er geen ruimte meer voor ergernis.
Dus wat regeert eigenlijk onze wereld? Wat is werkelijkheid? Wat is waar?
Het is in ieder geval erg frappant, dat ik 3 dagen nadat ik dit ben gaan oefenen, op het strand de boatsman bezig zie die een demper op z’n uitlaat zet.
Is het nu eerst zien en dan geloven? Of toch eerst geloven en dan zien...
Misschien de moeite waard om eens even iets te testen.
Laten we voor de gein eens gewoon geloven dat een ongeluk inderdaad in een klein hoekje zit.
Dat impliceert dat.... als je gewoon met je rug naar dat hoekje gaat staan en je aandacht richt op het vinden van geluk, het niet anders kan of je ziet het overal.
Ik zie het hier terug in het feit dat elke gelukkige gelegenheid gevierd word. De Thai houden van feesten, dat moge duidelijk zijn. En waarom ook niet?
Elke maandag word bv. iedereen hier uitgenodigd voor een free barbeque:
Good feelings
Good food
Good vibes.
Niet alleen een mooie geste, maar ook nog een slimme strategische zet. Toch is de inzet is niet geld verdienen, maar samen plezier hebben, blij zijn, samen delen.
Verder word elke gelegenheid gevierd; met vuurwerk, met knetterbommetjes, met stilstaan en aandacht geven aan de schoonheid van de natuur, een zonsondergang. Met het oplaten van vreugdevuren in de vorm van papieren luchtbalonnen die opstijgen door de warmte van een brandende wax. Een prachtig gezicht en een vorm van herdenking van het leven.
En elk einde van de dag word uitgeluid door een serie knetterbommetjes die vanaf de rotsen worden ontstoken.
En waarom zou je ook niet alles wat je bereikt hebt of waar je dankbaar voor bent, hoe klein of onbeduidend ook, even vieren met een klein ritueeltje? Als een schouderklopje voor je ziel.
Even stilstaan bij wat er is, en niet meteen doorstomen naar het volgende te bereiken doel. Zodat je beter kunt zien wat je hebt, ipv wat er allemaal nog gedaan moet worden...om wat???...voldaan te zijn??
Steeds meer willen of moeten voldoen, om voldaan te kunnen zijn.
Wat een waanzin eigenlijk!
Voldaan zijn begint gewoon bij het zien, waarderen, erkennen, even stilstaan bij wat er al wél is.
Zo simpel.
Zo makkelijk vergeten..
Geluksstrategie ullie;
Als je s'morgens wakker word is het eerste ding wat je tegen jezelf zegt: Cool! Weer een prachtige dag om van te genieten.
Vraag je vervolgens af: Wat zou ik vandaag willen? en dan wacht je vervolgens af tot er een idee in je opkomt. Laat je gewoon door jezelf verassen..
Terwijl ze op ideeën wacht neemt ze de tijd om iets te doen wat ze fijn vind, een kopje koffie drinken, in het zonnetje zitten, genieten van het naar buiten kijken, stilstaan bij wat ze heeft, waarderen wat ze heeft bereikt en daarvan genieten...
Een mooie strategie om te adopteren lijkt me.
Enkele dagen later, komt vanbinnenuit de drang om m'n posters te ontwerpen en naar buiten te treden met wat ik doe. Vier posters op strategische plekken neergehangen. Moeiteloos, met veel plezier en zonder zelfopgelegde drang van 'zou moeten'. Wait for ideas to come...they will!
En alleen dan is de juiste timing. Als het vanbinnenuit komt, gedreven vanuit willen creëren, vanuit het hart, met plezier, jezelf laten dragen door de golf..
Eigenlijk is geluk dus simpel. We maken het gewoon moeilijk door de verkeerde kant op te kijken.
Zoals ik met de boten deed..
Dit strand is uitsluitend bereikbaar per longtaliboot. Dit is voor een groot deel de charme van deze plek, want alleen als je hier echt wilt zijn, neem je de moeite om te komen. Dit werkt als een prachtig filtersysteem, wat de mainstream toerist verre van ons vandaan houd.
Het nadeel van het af en aan varen van de boten , is de herrie die die dingen maken.
Want de boatsmen zijn stoere mannen. Je kunt ze een beetje vergelijken met onze brommerende tieners; zo willen ze een opgevoerde boot die zoveel mogelijk geluid maakt zodat iedereen ze kan horen en ze stoer over ’t water kunnen racen, hard op kunnen trekken en scherpe bochten kunnen maken om de hoge golven veilig te kunnen bevaren.
Een geluid wat nogal op de zenuwen kan werken als je hier zit voor je rust en vredigheid. Vooral als je er een gewoonte van maakt je ergernis te voeden door er constant op te letten. Hoe meer aandacht ik het gaf, hoe meer ik m’n ergernis deelde, hoe irritanter het werd.
Tot ik mezelf eraan herinnerde: alles wat je aandacht geeft vermeerderd zich. All you resist, persist.
Een mooie universele regel die je voor je of tegen je kan laten werken.
Vanaf het moment dat ik me daarvan bewust ben, pak ik het anders aan. Ik ben opgehouden me te ergeren aan de aanstormende boten,en ben me meer bewust gaan worden van de heerlijke stilte die er heerst, tussen de herrie van de boten door. Die is er namelijk ook, maar die sloeg ik over omdat ik alweer wachtte op de volgende ergerlijke boot.
En nu ben ik me bewust gaan focussen op het waarderen en genieten van de stilte.
Deze lijken onmiddelijk langer te duren; de boot is nu slechts een korte verstoring van de rust, die ik daarna weer extra kan waarderen.
En werkt ’t zo niet altijd? Dat je eerst iets kwijt moet zijn, voordat je beseft welke waarde je eraan hecht, voordat je beseft dat het niet vanzelfsprekend is wat je hebt? Love, it isn’t love untill it’s past, zong Prince jaren geleden al. Hij bedoelde het anders, maar het principe is hetzelfde. Soms moeten we eerst iets kwijtraken, voordat we het kunnen waarderen: onze gezondheid, onze geliefden,
onze stilte. We hebben de neiging om dingen voor lief te nemen, als vanzelfsprekend te zien. Deze boatsman maakt mij weer wakker voor het waarderen van wat er is, áls het er is. Het nooit verouderde recept voor tevredenheid.
Sinds ik bewust m’n aandacht heb verschoven, gebeuren er wonderlijke dingen.
Is dit het Universum aan het werk, die niet anders kan dan mijn wensen in vervulling brengen, zoals het boek ‘the secret’ ons wil leren? Of is het mijn eigen geest, die nu anders afgesteld staat. Die, door m’n focus te veranderen, nu pas in staat is om te zien wat er óók is. Iets wat normaal gesproken uit ons bewustzijn weg word gefilterd door ons ingenieuze neuro-systeem, wat ons op zijn beurt weer beschermd tegen een overvloed van indrukken. Dat systeem dat maakt dat wij enkel zien, wat we geloven, of wat we verwachten te zien, horen, ervaren...
Door mijn verschoven focus hoor ik nu meer stilte en minder bootgeknetter.
En doordat ik nu m’n tijd geef aan dankbaarheid is er geen ruimte meer voor ergernis.
Dus wat regeert eigenlijk onze wereld? Wat is werkelijkheid? Wat is waar?
Het is in ieder geval erg frappant, dat ik 3 dagen nadat ik dit ben gaan oefenen, op het strand de boatsman bezig zie die een demper op z’n uitlaat zet.
Is het nu eerst zien en dan geloven? Of toch eerst geloven en dan zien...
Misschien de moeite waard om eens even iets te testen.
Laten we voor de gein eens gewoon geloven dat een ongeluk inderdaad in een klein hoekje zit.
Dat impliceert dat.... als je gewoon met je rug naar dat hoekje gaat staan en je aandacht richt op het vinden van geluk, het niet anders kan of je ziet het overal.
Ik zie het hier terug in het feit dat elke gelukkige gelegenheid gevierd word. De Thai houden van feesten, dat moge duidelijk zijn. En waarom ook niet?
Elke maandag word bv. iedereen hier uitgenodigd voor een free barbeque:
Good feelings
Good food
Good vibes.
Niet alleen een mooie geste, maar ook nog een slimme strategische zet. Toch is de inzet is niet geld verdienen, maar samen plezier hebben, blij zijn, samen delen.
Verder word elke gelegenheid gevierd; met vuurwerk, met knetterbommetjes, met stilstaan en aandacht geven aan de schoonheid van de natuur, een zonsondergang. Met het oplaten van vreugdevuren in de vorm van papieren luchtbalonnen die opstijgen door de warmte van een brandende wax. Een prachtig gezicht en een vorm van herdenking van het leven.
En elk einde van de dag word uitgeluid door een serie knetterbommetjes die vanaf de rotsen worden ontstoken.
En waarom zou je ook niet alles wat je bereikt hebt of waar je dankbaar voor bent, hoe klein of onbeduidend ook, even vieren met een klein ritueeltje? Als een schouderklopje voor je ziel.
Even stilstaan bij wat er is, en niet meteen doorstomen naar het volgende te bereiken doel. Zodat je beter kunt zien wat je hebt, ipv wat er allemaal nog gedaan moet worden...om wat???...voldaan te zijn??
Steeds meer willen of moeten voldoen, om voldaan te kunnen zijn.
Wat een waanzin eigenlijk!
Voldaan zijn begint gewoon bij het zien, waarderen, erkennen, even stilstaan bij wat er al wél is.
Zo simpel.
Zo makkelijk vergeten..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten